Λίγα είναι τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που έχουν καταφέρει να καταγράψουν το γεωπολιτικό, καλλιτεχνικό, μα και lifestyle γίγνεσθαι του τόπου μας με κάποια επιτυχία και διεισδυτικότητα σ' ένα ευρύ κοινό.
Με στιλιστικές εκτροπές –από το ραπ στη μπαλάντα και από το punk στις λαϊκές ατραπούς που χάραξε κυρίως ο Νίκος Παπάζογλου– με σάτιρα ολκής, με τον νεανικό χαβαλέ να πρωταγωνιστεί, αλλά και με ψαγμένες αναφορές στον Κορνήλιο Καστοριάδη και στον Κάρολο Μαρξ, ευφυέστατες ρίμες, προσιτές αρμονικές και μελωδικές φόρμες, οι Χατζηφραγκέτα κοντεύουν μια δεκαετία ουσιαστικής ύπαρξης και δράσης. Και ό,τι στις αρχές των '00s καταγραφόταν ως κάτι σαν Tenacious D ή Flight Of The Concords της αθηναϊκής πραγματικότητας, προχωρά, εξελίσσεται και ωριμάζει, δίχως τάχα μου-δήθεν μου κινήσεις εντυπωσιασμού, σε μια πορεία συνέπειας από το (εκλιπόν) After Dark της Διδότου στην ηρωική συναυλία στο «στωικό» Senza και τώρα (για πρώτη φορά) στο Κύτταρο, σε ένα sold-out χαλαρό, οφειλόμενο κυρίως σε ένα πλήθος teenagers, με κάποιους παλιότερους να δίνουν επίσης το εορταστικό παρών.
Για «ζέσταμα», υποδεχτήκαμε τον Yegor Cergei, 20 λεπτά πριν τις 10. Γνωστός από τις συνεργασίες του με τον MC Yinca και με άλλα hip hop σχήματα και projects, μα και ηχολήπτης των πρωταγωνιστών της βραδιάς, ο Cergei προσέφερε ένα 35λεπτο σετ γεμάτο λιτές μα «βρώμικες» λούπες και samples, γκρούβες υπόγειες και ρυθμικά μα «σπασμένα» beats. Για όσους τον πρόσεξαν και στήριξαν το DJ set του, υπήρξε ιδανικό άνοιγμα για τη βραδιά. Γενικά, όμως, το χαμηλό ηλικιακό εύρος του κοινού υπήρξε απαγορευτικό για να εκτιμηθούν κάποιες ποιοτικές λεπτομέρειες και διαφοροποιήσεις.
Λίγο μετά τις 22.30, κι ενώ στα μεγάφωνα ηχούσαν τα τραγούδια του Γιάννη Λογοθέτη και των Τσοπάνα Rave για περαιτέρω ζέσταμα, το δραστήριο ντουέτο των εκ Καλλιθέας ορμώμενων Βαγγέλη Χατζηγιάννη & Παναγιώτη Φραγκιαδάκη βγήκε στο πάλκο με ψαλμωδίες βυζαντινοπρεπείς και αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια, πλαισιωμένο από τον παλιό συνΑβοπολίτη Βασίλη Τσιγκρή στο μπάσο και τον Γιώργο Χριστοδούλου στα ντραμς. Ο γνώριμός τους αυτοσαρκασμός ήταν λοιπόν από νωρίς εκεί, το ίδιο και η προβοκατόρικη διάθεση. Αγαπημένα τραγούδια όπως τα "Μια Χαρά", "Ύπουλο Τέρας", "Η Μπαλάντα Της Βλαμμένης" και "Κνίτισσα", επέτρεψαν έτσι στη μαινόμενα μπλουζιάρικη και ηλεκτρισμένη Les Paul να οδηγήσει τη στιβαρή rhythm section, όσο ο Φραγκιαδάκης αλώνιζε τη σκηνή με ενέργεια και μπρίο.
Η μπάντα διασκέδασε, συγκίνησε, παρέσυρε σε ξέφρενους χορούς και δυνατά χειροκροτήματα, φτιάχνοντας ένα ανέμελο κλίμα σχολικής πενταήμερης ή απλά κάτι που (ως ουσία) είναι απαραίτητο για να βγάλεις τη μέρα σου. Τα τραγούδια τους άλλωστε αποτελούν ψυχοθεραπευτική διαδικασία, κάτι που θαρρώ πως, τελικά, έχει διαφορετική επίδραση στον καθένα: από την αποστροφή μέχρι τη λατρεία, από το μειδίαμα μέχρι τα δάκρυα και από την πώρωση μέχρι την αδιαφορία. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για τραγουδοποιία εξαιρετικού εύρους και θεματολογίας, που στη χειρότερη περίπτωση δεν αποτυγχάνει να διασκεδάσει, με όλα τα tunes να σου θυμίζουν τα πιο αγαπημένα, αλλά και τα πιο «επαίσχυντα».
Και ηλεκτρισμένα τρίχορδα μπουζούκια έσταξαν οι Χατζηφραγκέτα στο Κύτταρο, και Σάκη Ρουβά μνημόνευσαν, και το σαββοπουλικό "Η Θανάσιμη Μοναξιά Του Αλέξη Ασλάνη" (μια σπουδαία στιγμή, που λίγοι απ' το κοινό κατάλαβαν), και ραπάρανε με ειδικό προσκεκλημένο τον Εισβολέα κάπου στη μέση του set, αλλά και τα δικά τους λατρεμένα τραγούδια είπαν· σαν τα "Για Λόγους Ταξικούς", "Πάμε Πετράλωνα", "Χηνάρια Και Κουβάδες", "Έντάξει Κική", "Δάσκαλος", "Βαριέμαι", "Πατσοκοίλι", αλλά και το all-time classic "Μπαχάμες" ή καλοκαιρινά hits όπως τα "Πατητές Και Μακροβούτια", "Τι Θα Βάλω Στο Πάρτι", "Αμοργός 2005", "Λιώνω" και το πανκίζον "Σχολείο". Στο encore, μας έπαιξαν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, μα και το ζαμπετικό "Στον Λευκό Τον Πύργο", δίνοντας την πάσα για τη συναυλία τους στη συμπρωτεύουσα μερικές μέρες μετά.
Πάντως, δυόμιση ώρες «μεγάλων επιτυχιών» με τον κλασικό do-it-yourself τρόπο της μπάντας, δεν το λες και λίγο. Διάστημα που γέμισε από την τσαλακωμένη, πηγαία και ατημέλητη «φάση» των Χατζηφραγκέτα και χαρακτηρίστηκε από κανά-δυο λιποθυμίες (παρακολουθήσαμε το προσωπικό του χώρου να τις συνεφέρει επιτυχημένα στο αγιάζι της Ηπείρου), από χαμόγελα, αγάπη παντού, τραγουδίσματα σε ενθουσιώδη πηγαδάκια, αλλά και από μία αποτυχημένη προσπάθεια για crowd-surfing.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι Χατζηφραγκέτα αποτελούν πολιτισμικό φαινόμενο για την εγχώρια μουσική παραγωγή των τελευταίων 20-30 ετών. Έτσι μάλιστα καθώς μεγαλώνουν, ωριμάζουν, πειραματίζονται και τολμούν, μπορούν να αφήσουν μια ανεξίτηλη σφραγίδα στην ελληνική τραγουδοποιία. Είναι η πλούσια θεματική των στίχων τους, οι ερμηνείες τους, μα και οι αναφορές και επιρροές που είναι τόσο όμορφα συνδυασμένες και μπολιασμένες, ώστε να προσφέρουν ένα μεστό, απολαυστικό αποτέλεσμα. Το εύρος άλλωστε του κοινού που γέμισε για χάρη τους το Κύτταρο, φανερώνει πως κάτι συμβαίνει. Κάτι μάλιστα ικανό να δώσει αφορμές σε ένα μικρό ηλικιακά κοινό ώστε να ανακαλύψει και πράγματα με τα οποία δεν είχε έρθει σε επαφή, καθώς διασκεδάζει με τα τραγούδια τους.
Και του χρόνου!
{youtube}iHAOVMeLRGo{/youtube}
