Κι αν δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον χαρακτηρισμό «νέα» στην περιγραφή του ΨΧ ως Φεστιβάλ Νέας Ψυχεδελικής Μουσικής ΨΧ –μιας και όλες οι μπάντες προσμετρούν λίγα χιλιόμετρα στο κοντέρ τους κι έναν (σχετικά) φρέσκο ήχο– το επίθετο «ψυχεδελική» είναι κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ, παρακολουθώντας την 3η μέρα της φετινής διοργάνωσης, Σάββατο βράδυ στο Ρομάντσο.
Αρνητικό πρόσημο κερδίζει πάντως και η προσέλευση, καθώς και ο τύπος του κοινού. Κανείς δεν περιμένει βέβαια ένα φίσκα Ρομάντσο από τις 9μιση, με την εναρκτήρια μπάντα να χαρίζει τις πρώτες νότες στη βραδιά· κανείς όμως δεν θέλει και να παίζει για 5 άτομα, όταν ακριβώς έξω από το μαγαζί καπνίζουν δεκάδες από τους γνωστούς μαϊντανούς, που απλά φωτοσυνθέτουν εκτός θερμοκηπίου μέχρι να βγουν στη σκηνή τα μεγαλύτερα ονόματα.
Παρόλη πάντως την πιο-χλιαρή-πεθαίνεις προσέλευση, οι Hand & Leg άνοιξαν επιτυχώς την 3η ΨΧ βραδιά με το ιδιαίτερο μείγμα από επαναληπτικές φόρμες και την art house αισθητική τους. Το συγκρότημα από το Ηράκλειο δούλεψε συνεργιστικά με μία live performer, ώστε να τονίσει την παράδοξη ατμόσφαιρα της μουσικής του. Απλές δομές, τραγουδισμένα μάντρα και θορυβώδες performance συντέλεσαν για να δοθεί ένα αν μη τι άλλο ενδιαφέρον εναρκτήριο λάκτισμα στην τελευταία ημέρα του φετινού φεστιβάλ.
Δεύτεροι σε σειρά οι Devamp Javu. Οι οποίοι, παρότι αντιμετώπισαν κάποιο πρόβλημα με τον ενισχυτή τους στα μισά του set, κατάφεραν να αποσπάσουν τις πρώτες ιαχές απόλαυσης από το κοινό, χάρη στις μουσικές εντάσεις που χτίζονταν κατά τα κομμάτια τους. Το τετραμελές σχήμα επιδόθηκε σε ένα φορτισμένο performance, με ατού τα φωνητικά των δύο κιθαριστών, που θα μπορούσαν ίσως να εκμεταλλευτούν το τόσο παρόμοιο μέταλλο της φωνής τους για συνθέσεις με περισσότερες «στρώσεις». Ο ελληνικός στίχος θύμιζε The Boy, αλλά οι μπασογραμμές τους ήταν αρκετά κολλητικές και προσιτές. Δυστυχώς το πρόβλημα του ενισχυτή ήρθε ακριβώς πριν το πιο spacey, ψυχεδελικό κομμάτι, που χτιζόταν αργά-αργά, οπότε το set έκανε μία μικρή κοιλιά, χωρίς αυτό να μεταφράζεται στην αντίδραση του κόσμου, παρόλαυτα.
Έπειτα ανέβηκαν στη σκηνή οι Θεσσαλονικείς Beyond The Blackout, που εντυπωσίασαν με τα μακροσκελή ξεσπάσματα στα οποία κατέληγαν τα κρεσέντο τους. Η μπάντα κατάφερε να μεταφράσει πολύ καλά τον μηχανοποιημένο ήχο της, χωρίς να χάνει από τις μελωδικότατες μελωδίες των τραγουδιών –οι οποίες, ανά στιγμές, έχρηζαν πιστεύω περισσότερης ανάπτυξης. Αντιθέτως, η επαναληπτικότητα χρησιμοποιήθηκε πολύ αποτελεσματικά, οδηγώντας σε δημιουργικό χαμό, με έντονο το στοιχείο της παραμόρφωσης.
Προτελευταίοι σε σειρά έφτασαν οι Wham Jah, με τη μουσική τους να θυμίζει συχνά έναν γεμάτο, καταιγιστικό και δημιουργικό βόμβο, ανασυρμένο θαρρείς από το δημιουργικό υποσυνείδητο του ντουέτου. Στα άριστα σημεία έρχεται να καταμετρηθεί και η απόδοση του ντράμερ Κωσταντή Μιχαήλ, που βοήθησε με τα ανά περιπτώσεις εμβατηριακά τύμπανά του ώστε να αναδειχθούν οι ηχητικές ριπές από τα έντονα παραμορφωμένα φωνητικά, τα σύνθια και την κιθάρα του Παναγιώτη Σπούλου.
Τη βραδιά έκλεισε το όνομα με τη μεγαλύτερη απόσταση από την ψυχεδέλεια, οι Bazooka –με τον χαρακτηριστικό garage punk ήχο τους και σε ελληνικό πλέον στίχο. Οι νεαροί από τον Βόλο επιδόθηκαν στην κιθαριστική τους επίθεση με ζέση, συνεπαίρνοντας με τον τσαμπουκά τους το (πλέον) γεμάτο κι ενθουσιώδες Ρομάντσο. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας τους οφείλεται σαφώς στις κιθάρες, καθώς και στα φωνητικά, που συντελούν σε έναν παραδόξως εμπορικό ήχο, παρόλη τη βιτριολική διάθεση των στίχων απέναντι στην καθεστηκυία τάξη.
Αν και το set ξεκίνησε με ελαφρά προβλήματα στον ήχο, οι Βολιώτες κατάφεραν να εντυπωσιάσουν με τα οξύληκτα θεατράλε στοιχεία τους, ένα κοινό που φαινόταν ότι περίμενε πώς και πώς την παρουσία τους. Κλείνοντας έτσι τη βραδιά, αλλά και το φεστιβάλ, με το καλύτερο είδος σαματά.
{youtube}5D8nAG4S7Pk{/youtube}
