«Μεγάλο πάρτυ», είναι οι δύο πιο ταιριαστές λέξεις για την εμφάνιση των Nightstalker στο Gagarin, με επίκεντρο το άλμπουμ Dead Rock Commandos (2012). Μια κανονική γιορτή της μπάντας που για πολλά χρόνια αποτελούσε τοτέμ ενός μικρού πυρήνα φανατικών οπαδών, μα πλέον είναι ένας μικρός θρύλος. Και απολαμβάνει έτσι την αναγνώριση που της αξίζει, για τη συνέπειά της πρώτα-πρώτα, αλλά και για την προσφορά της στο να ανοίξει ο δρόμος στον οποίον περπατάνε όλα τα εξαιρετικά γκρουπ που απαριθμεί στις μέρες μας η σκηνή.
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Space Slavery, ένα space rock power τρίο που κέρδισε το ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού, εντυπωσιάζοντας με το ευφάνταστο, συνεχές jamming του και τον εξαιρετικά συμπαγή ήχο. Συνθέσεις μεγάλες αλλά καθόλου βαρετές, απουσία φωνητικών (πλην κάποιων απαγγελιών για χάρη της ατμόσφαιρας από τον επιβλητικό Dee), άθραυστη rhythm section και περίτεχνα κιθαριστικά περάσματα. Ωραία μπάντα και μακάρι η ποιότητά τους να αποτυπωθεί στο πρώτο τους άλμπουμ, που από ό,τι κατάλαβα αναμένεται.
Κι αν οι Space Slavery έβαλαν μπρος τη μηχανή, το γκάζι πατήθηκε από τους Black Hat Bones και το αναζωογονητικό τους hard rock. Για όποιον δεν τους ήξερε, μία ματιά στα ραφτά του τραγουδιστή έφτανε για να καταλάβει τις ρίζες τους: AC/DC, πρώιμοι Kiss, αλλά και αμερικάνικο ροκ της δεκαετίας του 1980. Το support live στους Nightstalker ήταν το τελευταίο στα πλαίσια της παρουσίασης του πρώτου τους δίσκου κι αυτό τους βοήθησε στο να είναι χαλαροί και αυθόρμητοι, ενώ ο αέναα κινούμενος Μπάμπης Μαυρίδης κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό. Η τεχνική τους αρτιότητα είναι φανερή· κι αν στις επόμενες συνθέσεις τους καταφέρουν να βάλουν λίγα ακόμα (καλώς εννοούμενα) εμπορικά στοιχεία, οι αρένες και τα ραδιόφωνα τους περιμένουν.
Η διάθεση όλων ήταν πλέον στα ύψη. Κι έτσι, όταν λίγο μετά τις 11 εμφανίστηκε στη σκηνή ο Αργύρης με βαρύ πλην αγέρωχο βήμα, έγινε κυριολεκτικά της κακομοίρας. Έναρξη με τα 4 πρώτα τραγούδια του τιμώμενου δίσκου, στα οποία ΟΛΟΙ τραγουδάνε και ΟΛΟΙ περνάνε καλά. Και όταν λέμε ΟΛΟΙ, εννοούμε παλιοροκάδες με άσπρες φαβορίτες και δερμάτινα γιλέκα, true metallers με μπλουζάκια Amon Amarth και Manowar, rock 'n' rollers με κοινό χαρακτηριστικό τα πάσης φύσεως αξεσουάρ Mοtörhead, indie κορίτσια με vintage πουκάμισα και χοντρούς σκελετούς γυαλιών και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Κι αν σας εκπλήσσει η ανομοιομορφία του κοινού, σας διαβεβαιώνω ότι θα μένατε άναυδοι βλέποντας αυτό το ετερόκλητο πλήθος να γίνεται ένα κουβάρι στα κατά τόπους moshpits του Gagarin, την ώρα που οι Nightstalker παραβίασαν «το πρωτόκολλο» της βραδιάς για να κάνουν μια γρήγορη βόλτα στο ένδοξο παρελθόν τους, σταματώντας στα “Use”, “Superfreak”, “Just A Burn”, “Voodoo U Do” και “All Around”. Επαναφορά στην τάξη κατόπιν με ωραίες εκτελέσεις των υπόλοιπων τραγουδιών του Dead Rock Commandos, για να λάβει κάπως έτσι τέλος μία ακόμα γιορτή της παρέας του Αργύρη, του Τόλη, του Ανδρέα και του Ντίνου.
Περιττό φυσικά να αναφέρω πως επίκεντρο του ενδιαφέροντος του κόσμου και των –έως υστερίας– επευφημιών, ήταν ο Αργύρης. Τον έχουν αποκαλέσει Έλληνα Lemmy, χαμένο αδερφό του Dave Wyndorf, ακόμα και τον τελευταίο εν ζωή ρεμπέτη. Όλοι οι χαρακτηρισμοί είναι αληθινοί και τιμητικοί. Η μεγαλύτερη ωστόσο αλήθεια και η μέγιστη τιμή για έναν καλλιτέχνη του είδους, βρίσκεται ακριβώς σε κάτι βράδια σαν κι αυτό. Όταν, έτσι απλά, μια συναυλία του γίνεται sold-out και o χώρος γεμίζει από ανθρώπους που, πριν από όλα, αισθάνονται σεβασμό για το πρόσωπό του και για την πορεία του.
Μάγκες, ραντεβού τα Χριστούγεννα...
{youtube}kFmdD3LOixY{/youtube}
