Η Trailblazer Records έχει ενεργή παρουσία στό ελληνικό rock και metal underground, περισσότερα από 7 χρόνια τώρα. Πολλά νέα συγκροτήματα βρήκαν σε αυτήν όχι μόνο μια δισκογραφική εταιρία να κυκλοφορήσει την πρώτη τους δουλειά, αλλά και μαγαζιά να την παρουσιάσουν μέσα από τις συναυλίες που η ίδια διοργανώνει. Για αυτόν τον Φλεβάρη –και χωρίς να έχουν πάρει μια ανάσα– έκλεισαν το Six d.o.g.s. για 4 ημέρες, στεγάζοντας το It's Electric Festival: μια φιέστα rock μουσικής, με δύο συγκροτήματα ανά ημέρα και με πολλές εκπλήξεις.
Ποδαρικό την Πέμπτη που μας πέρασε έκαναν οι Breath After Coma, ένα νέο rock κουαρτέτο που δεν έχει κλείσει ακόμα ούτε 2 χρόνια ζωής. Έλειπε μάλιστα ο ένας τους κιθαρίστας, αλλά, άμα δεν μας το λέγανε, κανείς από όσους τους είδαμε για πρώτη φορά δεν θα το καταλάβαινε, καθώς οι υπόλοιποι τρεις κατάφεραν και γέμισαν με το παραπάνω την ηχητική απώλεια. Με την όρεξη μπάντας η οποία κάνει τα πρώτα της βήματα (εκτιμώ πως κανείς τους δεν είναι πάνω από 25 χρονών) μας παρουσίασαν ένα δυναμικό πρόγραμμα, χωρίς καμία έκπτωση. Η ενέργεια που απαιτείται σε τέτοιου είδους μουσική ήταν εκεί από την πρώτη κιόλας νότα.
Οι Breath After Coma μας ξεδίπλωσαν τραγούδια που εμπεριέχουν μέσα τους στοιχεία από ένα μεγάλο φάσμα του σύγχρονου rock. Ακούσαμε δηλαδή από stoner με αρκετά βρώμικες κιθάρες μέχρι funky μελωδικά σημεία, τα οποία μας έκαναν να χορέψουμε. Μπορεί να τους λείπει ακόμα η εμπειρία, αλλά έχουν μια φρέσκια προσέγγιση στη μουσική, που δεν συναντάς σε μπάντες των οποίων τα μέλη έχουν ήδη τριανταρίσει –οπότε και τα ακούσματά τους ανήκουν σε προηγούμενες δεκαετίες. Φάνηκε δε πως έχουν δουλέψει πολύ μεταξύ τους και δεν λυπήθηκαν να βάλουν τους ενισχυτές αρκετά δυνατά σε ένταση, ώστε να το ευχαριστηθούν και οι ίδιοι. Εντύπωση μου έκανε επίσης η ξεχωριστή χροιά της φωνής του τραγουδιστή, με το ιδιαίτερο γρέζι. Η όρεξη και η ενέργειά τους κέρδισε πιστεύω τα 50 περίπου άτομα που τους παρακολούθησαν στα 50 λεπτά που έπαιξαν. Περιμένουμε να ολοκληρωθούν οι τελευταίες πινελιές του ντεμπούτο τους, ώστε να ακούσουμε και την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά.
20 λεπτά χρειάστηκαν έπειτα οι τεχνικοί ήχου του Six d.o.g.s. ώστε να προετοιμάσουν τη σκηνή για τους headliners της πρώτης It's Electric βραδιάς. Όταν οι Madleaf έπαιζαν το πρώτο τους κομμάτι, οι παρευρισκόμενοι στην Αβραμιώτου είχαν πλέον γίνει 80 και αυξάνονταν διαρκώς. Μπορεί να μην είχε τη φρεσκάδα των Breath After Coma η συγκεκριμένη μπάντα, πάντως διέθετε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που χρειάζεται ένα καλό headline παίξιμο –άλλωστε, με πάνω από 10 χρόνια παρουσίας στο αθηναϊκό underground, έχουν περάσει από όλα τα πλάτη και μήκη του. Ήταν επίσης άνετοι, με άριστη χημεία μεταξύ τους, ενώ η fan base την οποία έχουν δημιουργήσει ήταν παρούσα σύσσωμη, χορεύοντας και τραγουδώντας τους στίχους.
Η έξω καρδιά παρουσία των Madleaf τροφοδότησε και την ήδη ζωηρή πρώτη γραμμή του κόσμου: μπορεί δηλαδή να βλέπαμε πέντε άτομα στη σκηνή, όμως στα ηχητικά δρώμενα συμμετείχαν τουλάχιστον άλλοι πέντε από κάτω. Ευκολότερα χαρακτηρίζω επομένως την παρουσία τους ροκ γιορτή, παρά συναυλία. Για 1 ώρα, το grunge συνάντησε το alternative rock και τις groovy ρυθμικές πλάτες στη μοναδική συνταγή των Madleaf, η οποία δεν έχει απογοητεύσει κανέναν ως τώρα. Δεν δίστασαν να παίξουν και τη διασκευάρα τους στο κλασικό, πλέον, "I Can't Escape Myself" των Sound και ο σκοπός είχε επιτευχθεί με το παραπάνω καθώς η βραδιά έφτανε στο τέλος της, στην κατά τα άλλα κρύα και μονότονη Πέμπτη.
Η δεύτερη μέρα του It's Electric επανέλαβε το μοτίβο μιας φρέσκιας και πολύ καλής μπάντας που θα άνοιγε μια παλαιότερη και πιο έμπειρη. Οι Cellar Dogs δεν είναι το σύνηθες rock κουαρτέτο που συναντάς στις μικρές σκηνές της πόλης. Έχουν πολύ καλύτερες ενορχηστρώσεις στις κιθάρες τους από τον μέσο όρο, και ζωτικό για τη μουσική τους λόγο ύπαρξης δεύτερων φωνητικών· στοιχεία τα οποία τους κάνουν να ξεχωρίζουν άμεσα. Παίζουν επίσης με ένα crossover rock ύφος που προσωπικά μου αρέσει πολύ και φάνηκε να νιώθουν άνετα όχι μόνο στα σκοτεινά σοκάκια του νεο-πανκ των Jimmy Eat World, αλλά και κάτω από τους γηπεδικούς προβολείς του hard rock των (στην περίοδο Load/Reload) Metallica. Η μουσική τους θα μπορούσε κάλλιστα να ντύσει ένα skate DVD μόνη της, υπερκαλύπτωντας μάλιστα τις προϋποθέσεις.
Με την ενέργεια και το παίξιμό τους, οι Cellar Dogs κατάφεραν, αντί να ζεστάνουν τα 100 άτομα –τα οποία τους παρακολούθησαν για 1 ώρα– να τα παραδώσουν στους SolarMonkeys καλοψημένα (με την καλή έννοια πάντα). Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μάθω αν κυκλοφορεί κάποια ολοκληρωμένη δουλειά ήδη και δεν βοήθησε και το διαδίκτυο σε αυτό. Με τη ζεστή και εξωστρεφή παρουσία τους, πάντως, κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να κάνουν αρκετούς από όσους βρέθηκαν την Παρασκευή στο Six d.o.g.s, fans τους.
Οι SolarMonkeys μπορεί να μην έχουν πολλά κοινά χρόνια μαζί, αλλά μεμονωμένα έχουν όλοι τεράστια και διαρκή επαφή με τα όργανά τους. Μιλάμε άλλωστε για συγκρότημα δύο από τα μέλη του οποίου είναι καθηγητές σε πολύ γνωστή αλυσίδα ωδείων της χώρας. Ως εκ τούτου, δεν περιμέναμε να δούμε και να ακούσουμε κάτι λιγότερο από ένα άρτια σχεδιασμένο σόου. Είχαν δε κι έναν επιπλέον λόγο να θέλουν να είναι όλα τέλεια, καθώς αφορμή της συναυλίας ήταν η παρουσίαση του νέου τους δίσκου.
Η μουσική των SolarMonkeys θυμίζει τη χρυσή grunge εποχή του Σιάτλ, αναμεμειγμένη με τη δεξιοτεχνία και πολυπλοκότητα των Porcupine Tree. Η εσωστρέφεια που απαιτείται στην ερμηνεία και εκτέλεση δεν ξένισε κανέναν μας, καθώς (όσον αφορά το οπτικό του θέματος) είχαν πολύ προσεγμένο φωτισμό και εξαιρετικά video-art. Εκτελεστικά, επίσης, υπήρξαν αλάνθαστοι: σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε εύκολα αυτή τους η συναυλία θα μπορούσε να κυκλοφορήσει επίσημα, χωρίς καμία περαιτέρω διόρθωση σε στούντιο ηχογραφήσεων. Και τα νέα τους τραγούδια (ακούστηκαν για πρώτη φορά) σήκωσαν τον πήχη για τους υπόλοιπους σε υψηλά επίπεδα. Βεβαίως, όλα τα άνωθι είχαν και το ανάλογο αντίκρυσμα σε κόσμο, καθώς τους απόλαυσαν 200 περίπου άνθρωποι. Στα τελειώματά τους δεν παρέλειψαν να παίξουν και το πασίγνωστο "Helter Skelter" των Beatles, σε μια τρομερή διασκευή.
Συνολικά, η Trailblazer πρόσφερε στον κόσμο 8 εξαιρετικές μπάντες, έχοντας σκεφτεί κάθε μικρή λεπτομέρεια του φεστιβάλ. Ο δίπλα χώρος από το Six d.o.g.s., για παράδειγμα, λειτούργησε ως χώρος πώλησης του merchandise των συμμετεχόντων συγκροτημάτων, αλλά και των υπόλοιπων, όσων δραστηριοποιούνται κάτω από τη σκεπή της. Είχαν επίσης δύο παρουσιάσεις νέου υλικού, αποκριάτικα δωράκια για όσους βρέθηκαν στην Αβραμιώτου την τελευταία ημέρα του φεστιβάλ (που συνάμα ήταν και τελευταία των Αποκριών) άρτιο ήχο και φωτισμό και όλα αυτά με προσιτό εισιτήριο. Δεν πήγα το Σάββατο και την Κυριακή, αλλά, αν κρίνω από τις πρώτες 2 ημέρες που παρακολούθησα, όλα καλά θα πήγαν μέχρι τέλους.
Ίσως κάποιος θα πρέπει εν κατακλείδι να πει στον Δημήτρη Κώτση (που είναι το μαμούνι της Trailblazer) να πάρει και κανένα... ρεπό! Γιατί πολλά έχει κάνει όλη τη σαιζόν και του αξίζουν, εκτός από συγχαρητήρια για όλα όσα προσφέρει, και μερικές ημέρες ξεκούρασης.
{youtube}0pQhc6TJj2E{/youtube}
