Μόνικα

 

Δεν πτοήθηκαν από την κακοκαιρία της Παρασκευής όσοι παρακολουθούν τα βήματα της νεαρής τραγουδοποιιού, σπεύδοντας στο Fuzz για την πρώτη της εμφάνιση σε αθηναϊκό έδαφος μετά τη φαντασμαγορική (πλην όμως αμφιλεγόμενη) βραδιά στο Ηρώδειο, τον περασμένο Ιούλιο. Καταφτάνοντας, βρήκα τον χώρο κατάμεστο, παρατηρώντας βέβαια πως ο εξώστης είχε ουσιαστικά μείνει κλειστός για το κοινό, αφού μόνο στην αριστερή πλαϊνή μεριά επιτρεπόταν να σταθεί κανείς, ενώ στα δεξιά (και γύρω από τον ηχολήπτη) βρίσκονταν –εν είδει VIPs– φίλοι, συνεργάτες και ειδικοί προσκεκλημένοι της Μόνικα και της ομάδας παραγωγής της. 

 

Επιπλέον παρατήρησα, μετά το τέλος του live πια, πως το σιδερένιο κιγκλίδωμα που χώριζε τη σκηνή από το κοινό ήταν τοποθετημένο αρκετά έξω από το όριο του stage, γεγονός που διευκόλυνε –απ’ ο,τι φάνηκε– τη Μόνικα να πλησιάζει περισσότερο τον κόσμο της, δίνοντας και την αίσθηση πως οι παρευρισκόμενοι ήταν πιο συνωστισμένοι απ’ όσο χρειαζόταν. Αυτό με δυσκόλεψε να κάνω ρεαλιστική αποτίμηση της προσέλευσης, ωστόσο τα πράγματα έδειχναν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Κοιτάζοντας δε γύρω μου, έβλεπα ανθρώπους από 17 έως 77: ένα mix ‘n’ match ακροατήριο, το οποίο πρόσδιδε μια ευρύτητα θεμιτή.

 

 

Τη στιγμή που οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν 10 μ.μ. ακριβώς, η Μόνικα πήρε θέση στο πιάνο στα δεξιά της σκηνής, συνοδευόμενη από την 8μελή ορχήστρα της. Χαμηλός φωτισμός, ατμοσφαιρικά spots να εστιάζουν στην τραγουδοποιό, και το κοινό να χειροκροτά και να επευφημεί, καλωσορίζοντας τη μπάντα. Με επαγγελματική συνέπεια ως προς τον χρόνο έναρξης και ξεκινώντας από το “Bloody Something”, η Μόνικα εισήλθε στο σετ με τρόπο μειλίχιο και χαλαρό, χτίζοντας λίγο-λίγο το κλίμα μέσα από μια σειρά τραγουδιών διαρκώς αυξανόμενης δυναμικής. Μέχρι μάλιστα το όγδοο κομμάτι (το “Exit”), οι φωτισμοί εξακολούθησαν να είναι μυστηριακά αφαιρετικοί, τονίζοντας τα χαρακτηριστικά και τους ίσκιους των συντελεστών και εστιάζοντας κυρίως στην πρωταγωνίστρια της βραδιάς. 

 

Κι ενώ ο ήχος έμοιαζε να έχει ακόμα αρκετά προβλήματα, το γκρουπ περνούσε από το ένα κομμάτι στο άλλο σβέλτα και χωρίς μεγάλες παύσεις, γεγονός που έδωσε καλή ροή στη συναυλία. Με επιλογές και από τα 3 άλμπουμ της, συν ολίγες πινελιές από το EP Primal, η Μόνικα δεν έχανε ούτε στιγμή την ευκαιρία να εκδηλώνει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της στο πολυπληθές κοινό της, είτε με χαριτωμένα σκέρτσα και χαμόγελα, είτε λεκτικά, ακόμη-ακόμη και κινησιολογικά, ειδικά στα πιο groovy κομμάτια του τελευταίου της ηχογραφήματος «με αέρα από Νέα Υόρκη» Secret Ιn Τhe Dark· του οποίου τα tracks κατέλαβαν κυριολεκτικά το μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου.

 

Φτάνοντας στο “Babe”, τόσο η ορχήστρα όσο και οι φωτισμοί συναντήθηκαν άξαφνα στην πιο φωτεινή και allegra πλευρά της τραγουδοποιίας της δημιουργού, χαρίζοντας χρώμα και αφυπνίζοντας εκείνους που κουράστηκαν να ψάχνουν το «μυστικό στο σκοτάδι», δεδομένης της μακροσκελούς συσκότισης εντός του χώρου. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, η διάθεση σε κόσμο και συντελεστές φάνηκε να αλλάζει, ενώ επιτέλους φωτίστηκαν και τα πρόσωπα των μουσικών –οι οποίοι πραγματικά θα έπρεπε να αναδειχθούν περισσότερο, ακόμα και ονομαστικά, ακόμα και μεγαλόφωνα: και για το επίπεδο, αλλά και για τον επαγγελματισμό τους. Με μοναδική διασκευή το “Lately” του Stevie Wonder, η Μόνικα προσέφερε ένα μικρό διάλειμμα στους μουσικούς της, και, με τη συνοδεία μόνο του Στέλιου Προβή στην ηλεκτρική κιθάρα, μας τραγούδησε (με τον τρόπο της) τούτο το μικρό αριστούργημα, συνοδευόμενο από το “Yes I Do”· ξανά με την προαναφερθείσα λιτή ενορχήστρωση.

 

Και αφού είχαν ήδη περάσει περί τα 45-50 λεπτά, το “Get Οff Μy Way” σηματοδότησε την κορύφωση της βραδιάς, με τη μπάντα να συνεχίζει την ανοδική πορεία στις ολοένα αυξανόμενες δυναμικές και τη Μόνικα να δείχνει πιο χαλαρή, σε σχέση με το πρώτο μέρος. Όσο περνούσε μάλιστα η ώρα, έμοιαζε ν’ αναβαθμίζεται ως μπροστάρισσα, λες κι έβρισκε τελικά το mojo που έψαχνε. Αν και ήταν αδύνατο να μην προσέξει κανείς τη σαφή βελτίωση στις φωνητικές της ικανότητες –πάντοτε σε σχέση με το παρελθόν– μερικές φορές είχα την αίσθηση πως ήθελε ν’ αποδείξει τη φωνητική της υπεροχή, κάνοντας τονικές ακροβασίες και κρατώντας κορώνες σχεδόν πεισματικά, αν και άρτια. Προσωπικά προτιμώ τη μεσαία συχνοτική περιοχή της φωνής της, εκείνη που προσδίδει μια χαρμολύπη και, συνάμα, μια γλυκύτητα στην ερμηνεία της, παρά τις οπερετικές τσαλκάντζες. 

 

 

Ηχητικά, πάντως, αν και καθόμουν σχετικά πίσω στην πλατεία, το αποτέλεσμα ήταν αρκετά ασαφές και έωλο, καθότι υπήρχε η αίσθηση πως όλες οι μεσαίες και μπάσες συχνοτικές περιοχές είχαν καταληφθεί από συνεχείς τενούτες εκ μέρους των εγχόρδων, του μπάσου και των πλήκτρων. Παρ’ όλα αυτά, τούτο ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με την εκρηκτική παρουσία των τυμπάνων και της ηλεκτρικής κιθάρας, τα οποία αμφότερα χειρίζονταν τα νέα πρόσωπα στη μπάντα: ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος και ο Στέλιος Προβής, αντίστοιχα, γνώριμοί μας από τον ηχητικό οδοστρωτήρα των Planet Of Zeus. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει και στην επιστροφή του Άρη Ζέρβα στο πάλκο, ύστερα από πολύμηνη απουσία, του οποίου το βιολοντσέλο και η συνεισφορά σε σύνθεση, ενορχήστρωση και φωνητικά, έχουν υπάρξει καταλυτικές όλα τούτα τα χρόνια. Τα αριστοτεχνικά του τσελιστικά περάσματα έδωσαν μια συγκινητική νότα την Παρασκευή, τόσο στην ηχοχρωματική, όσο και στην ενορχηστρωτική πλευρά του εγχειρήματος. Και να: τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αναπολώ σχεδόν αντανακλαστικά τις ηρωικές εποχές του Μικρού Μουσικού Θεάτρου, στο Κουκάκι. Εκεί όπου, 10 χρόνια πριν, η Μόνικα πρωτοεμφανιζόταν στο θεσμικά ανεκτίμητο Burnt Festival, με μοναδικό της συνοδοιπόρο τον Ζέρβα, κάνοντας αίσθηση σε όλους. 

 

Επιστρέφοντας στο Fuzz, βρισκόμαστε πλέον στο τέλος της βασικής διάρκειας του σετ, όπου Μόνικα και μπάντα αποχαιρετούν τυπικά, υπονοώντας το encore που επρόκειτο ν’ ακολουθήσει. Ύστερα από 8 περίπου λεπτά και δίχως καμιά υπερβολική επευφημία (να σημειωθεί πως το κοινό συνομιλούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας και δεν φαινόταν, τουλάχιστον στις πίσω σειρές, να βρίσκεται εκεί για να παρακολουθήσει ενεργά), η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή, για να προσφέρει ακόμα 4 τραγούδια· μεταξύ των οποίων και το “Over The Hill”, την αρτιότερη σύνθεση της τραγουδοποιού, κατά τη γνώμη μου. 

 

 

Με συνολική διάρκεια 1 ώρα και 45 λεπτά περίπου, η εμφάνιση της Μόνικα υπήρξε χορταστική ως προς τη χρονική της έκταση, εντυπωσιακή ως προς τους φωτισμούς (τα εύσημα σε τεχνικούς και σχεδιαστές), μέτρια ως προς το ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά –σε γενικές γραμμές– μεστή και τίμια ως προς την παρουσίαση και απόδοση του υλικού. Θα ήθελα μάλιστα να πιστεύω πως θα «ρέφαρε» ηχητικά στη δεύτερη προγραμματισμένη συναυλία (Σάββατο), ώστε να καλύψει τα τυχόν θολά ή ημιτελή σημεία. Όταν παίζεις αραιά και που, πώς να το κάνουμε, θέλει κάτι περισσότερο από μια καλή βραδιά. Όσοι πάντως έσπευσαν ν’ απολαύσουν τη Μόνικα μετά από τόσους μήνες, θαρρώ πως δεν έφυγαν απογοητευμένοι.

 

 

Bloody Sth

Show Me, Come On

We Came Into This World

Baby Boy

Misery Loves Company

Pretend

Away From My Land

Exit

Babe

Lately (Stevie Wonder)

Yes I Do

Get Off My Way

Lonely World

Gave You My Soul

Make Me Fly

Shake Your Hands

Hand In Hand

Secret In The Dark

 

 

Give Us Wings

Over The Hill

Not Enough

Avatar