Την περίμενα αυτήν τη συναυλία, πολύ καιρό. Δεν ήταν μόνο το συμπαθέστατο CD Της Ζωής Μου Τα Τραγούδια από την περσινή παρουσία του Χρήστου Νικολόπουλου στο Μέγαρο, αλλά και τα ονόματα που θα τον περιστοίχιζαν φέτος στον ίδιο χώρο, για τους εορτασμούς των 50 του χρόνων στο ελληνικό τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Γιώτα Νέγκα & Γιάννης Κότσιρας. Οι δύο βραδιές είχαν λοιπόν στόχο να (απο)τιμήσουν την αδιαμφισβήτητη προσφορά αυτού του μεγάλου Έλληνα συνθέτη και χειριστή του μπουζουκιού. Και φυσικά τα τραγούδια που έχει γράψει ο Νικολόπουλος –ένας πραγματικός γαλαξίας, τόσο σε αξία, όσο και σε αριθμό– είναι από μόνα τους η δυνατότερη πλατφόρμα για να χτιστεί μια τέτοια συναυλία.
Όπως όμως πολλές φορές έχει αποδειχθεί, τα πάντα μπορεί να τύχουν ελλιπών ή ατυχών χειρισμών. Ο κύριος υπεύθυνος ας πούμε της εικαστικής μεριάς, ο Φωκάς Ευαγγελινός, επέμεινε σε ένα σκηνοθετικό μοτίβο που έχουμε δει δεκάδες φορές σε ανάλογες συναυλίες/ρετροσπεκτίβες. Χωρίζοντας τη σκηνή σε 5 επίπεδα και κρατώντας τα 2 πάνω για τη σουλάτσα ατυχών χορευτριών και για τη Φιλαρμονική του Πολεμικού Ναυτικού, κατάφερε να αποδημήσει αυτό που ο ίδιος προσπάθησε να κτίσει. Οι ντουλάπες(!) και οι πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ειρημμένοι στα δεξιά κι αριστερά της κορυφής της σκηνής, ποτέ δεν μας εξηγήθηκε κατά τη διάρκεια της βραδιάς σε ποιο σημείο του χάρτη της πορείας του κυρίου Νικολόπουλου προσομοίαζαν.
Έπίσης, ένα ζευγάρι χορευτών που βγήκε στο μέσον του πρώτου μέρους, αποδείχθηκε τόσο απαίδευτο, ώστε ήταν φανερή η προσπάθεια της κοπέλας να μην πέσει από την καρέκλα όταν ανέβαινε ή όταν κατέβαινε από εκείνη. Αυτό σημαίνει ελλιπείς πρόβες, τελεία και παύλα –πέραν δηλαδή της πεπερασμένης αισθητικής. Στην αρχή πάλι του δεύτερου μέρους εμφανίστηκε μια κουστωδία από κοπέλες, οι οποίες κροτάλισαν χέρια και γόνατα, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να συνδέεται νοηματικώς με οτιδήποτε σχετικό με τη συναυλία. Ακόμα και το Μουσικό Σχολείο του Ίλιου, που ανέβηκε επί σκηνής αναπαριστώντας τα πρώτα βήματα του Νικολόπουλου στις ρεμπέτικες γωνιές, έφυγε με έναν τρόπο που θύμιζε κακές συμβολιστικές παραστάσεις της εποχής του τάχα μου/δήθεν μου κουλτουρέ θεάτρου της δεκαετίας του 1980.
Από την άλλη, η ίδια η ορχήστρα στήθηκε κατά τρόπο που προσωπικά μου έκανε εντύπωση. Κατανοώ ότι το πιάνο (με ουρά) είναι όργανο δύσκολο στην τοποθέτηση (σε επίπεδο χωροταξίας), δεν μπορώ όμως να δεχτώ ότι σε συναυλία του Χρήστου Νικολόπουλου τα πλήκτρα και τα σύνθια να βγαίνουν τελικά πιο μπροστά στον ήχο από τον ίδιο τον τιμώμενο της βραδιάς! Σε συναυλία όπου, θυμίζω, κυρίαρχος είναι υποτίθεται το μπουζούκι. Και μιας και λέμε για το τελευταίο, να υποσημειώσω ότι στην αρχή ο ήχος ήταν επιεικώς απαράδεκτος στη μίξη: ακούγαμε δηλαδή τη μπότα της μπατερύ σε επίπεδο σκυλάδικου...
Το κυριότερο ωστόσο σημείο προβληματισμού εντοπίστηκε στις ενορχηστρώσεις, οι οποίες έλαβαν αέρα Μεγάρου. Ναι, ακριβώς όπως το διαβάσατε. Και βάζω στοίχημα ότι κανείς δεν θέλει να ακούει το "Εγώ Ο Ξένος" με... βιολοντσέλο! Μπουζούκι θέλαμε να ακούσουμε, δεν έχουμε να κάνουμε με έντεχνο συνθέτη άλλωστε. Αυτό φυσικά βαραίνει τον ίδιο τον Νικολόπουλο, μιας η μουσική επιμέλεια ανήκε σ' εκείνον. Και το χειρότερο είναι που ενορχηστρώσεις τέτοιου τύπου δεν μας άφησαν τελικά ούτε τον ίδιο τον συνθέτη να χαρούμε. Προσωπικά γουστάρω απίστευτα το καρφωτό στυλ παιξίματός του, δεν μπόρεσα όμως να το ξεχωρίσω μέσα στην ομήγυρη των οργάνων.
Ερχόμενος τώρα στις φωνές, να ξεκινήσω από την έκπληξη –για μένα– της βραδιάς. Τον Γιάννη Κότσιρα, που πρέπει να παραδεχθώ (αν και καθόλου θιασώτης του ρεπερτορίου του) ότι βρίσκεται σε φανταστική φόρμα, με τη φωνή του να έχει αγγίξει πια μια χρυσή ωριμότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον ύφαλο του "Κάτω Aπ' Tο Πουκάμισό Μου" δεν τον παρέκαμψε, αλλά τον αντιμετώπισε και με σεβασμό, μα και με προσωπική σφραγίδα. Αντίθετα η Ελένη Βιτάλη σκόνταψε στο, επίσης καζαντζιδικό, "Υπάρχω": το απέδωσε φωνάζοντας και κόβοντας απότομα τις τελευταίες λέξεις από τον κάθε στίχο, αφαιρώντας του έτσι νόημα.
Η Βιτάλη βέβαια έχει τέτοιο ταμπεραμέντο, ώστε το κοινό το κέρδισε και μόνο με τις φιλικές της προσφωνήσεις προς τη Χαρούλα Αλεξίου, αποθεώνοντάς την όταν ήρθε η ώρα να βγει στη σκηνή. Εκείνη με τη σειρά της κινήθηκε στο κλασικό της τοπίο απόδοσης, των τελευταίων χρόνων: αδάμαστη, έσπασε πρώτη την εκνευριστική παγωμάρα που υπήρχε στο Μέγαρο, υπήρξε υπερβολική σε ορισμένες ερμηνείες της, μα υπέροχη σε άλλες (π.χ. "Ζήλεια Mου"). Η Γιώτα Νέγκα, επίσης, κερδίζει τον τίτλο της σωστότερης φωνητικής τοποθέτησης της βραδιάς από μεριάς γυναικείας παρουσίας, αν και είχε τα λιγότερο αβανταδόρικα τραγούδια απ' όλους τους συμμετέχοντες. Πολύ κομψή και με μια ζεστασιά στη φωνή την οποία άκουσα να επαινούν τουλάχιστον τρεις θεατές τριγύρω μου.
Ο Γιώργος Νταλάρας, πάλι, ήταν αυτό που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε. Φανερά ευδιάθετος, με ευγένεια απέναντι στις κυρίες όταν βρισκόταν σε ντουέτο μαζί τους, απαγόρευσε με χιούμορ στον κόσμο τα «Γεια σου ρε Γιώργο!», προτρέποντας να φωνάζουν το όνομα του πρωταγωνιστή της βραδιάς (και επαινώντας όμορφα όταν έγινε κάτι τέτοιο). Έτοιμος επίσης για τα πάντα –απεδείχθη όταν γλίτωσε στο τσακ επεισοδιακή είσοδο στη δεύτερη εμφάνισή του, από ξέμπαρκο μόνιτορ– αποθεώθηκε από το κοινό και μάλιστα με διαφορά χειροκροτήματος από τους υπόλοιπους ερμηνευτές. Εντούτοις, ο ίδιος τήρησε πολύ χαμηλούς τόνους.
Η βραδιά τελικώς σώθηκε από μερικές καλές ερμηνείες και όχι από την προετοιμασία της παικτικής της βάσης. Και παρ' όλο που σχεδόν γέμισε η μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου Αθηνών, για άλλη μία φορά ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό σχετικά με την παρουσία του λαϊκού μας τραγουδιού σε χώρους με τέτοιον κώδικα, μετά το πέρας της 3ωρης συναυλίας. Όπως και να το δει κανείς, ακουγόταν μάλλον παράταιρο το "Βραδιάζει" του Καζαντζίδη (κατά τα λοιπά θαυμάσια ερμηνευμένο από τον Κότσιρα, και αυτό), με το περίφημο τετράστιχο της Σώτιας Τσώτου
«Παιδί της νύχτας μια ζωή δε το αντέχω το πρωί
με τους κυρίους στα κασμίρια τους σφιγμένους
Εγώ τη νύχτα μόνο ζω μαζί με κείνους π’ αγαπώ
με τους παράνομους και τους αδικημένους»…
{youtube}Y43zYaKDBKs{/youtube}
