Μπορείς να κριτικάρεις μια συναυλιακή βραδιά με όρους καλλιτεχνικού γεγονότος, όταν οι στόχοι της είναι, προφανέστατα, αρκετά διαφορετικοί; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί καθώς κάθομαι να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από τη σαββατιάτικη εμφάνιση τριών ποπ αστέρων που μεσουράνησαν στη χώρα μας κατά τα 1980s και 1990s. Και ομολογώ ότι δεν έχω καταλήξει σε κάτι, τουλάχιστον τώρα που γράφω τούτη την εισαγωγή...
Ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος, ο Κώστας Μπίγαλης και η Πωλίνα δεν διαφημίζουν την επί σκηνής σύμπραξή τους ως κανονική συναυλία, αλλά ως «live πάρτυ». Και στα πάρτυ, όπως ξέρουμε, όλα είναι χαλαρά και χύμα και ο σκοπός είναι να περάσουν όλοι καλά. Αυτό το τελευταίο, με μια πρώτη ματιά, επετεύχθη: το ασφυκτικά γεμάτο Κύτταρο σείστηκε από τον χορό και το τραγούδι και όλοι –μασκαρεμένοι και μη– έμοιαζαν να το διασκεδάζουν με το παραπάνω.
Πρώτος εμφανίστηκε ο αειθαλής Κώστας Μπίγαλης, δίνοντας ουσιαστικά ένα καραόκε σόου: όλη η μουσική συνοδεία ήταν playback και ο ίδιος, με το μικρόφωνο ανά χείρας, χόρευε αδιάκοπα, σχολιάζοντας ανάμεσα στους στίχους και προσπαθώντας (όχι πάντα επιτυχημένα) να αποκρύψει το γεγονός ότι η φωνή του έχει χάσει πια αρκετό από το άνω τμήμα του φασματικού πεδίου της. Ο Μπίγαλης ανέτρεξε σε όλα τα μεγάλα χιτ της χρυσής του εποχής ("Του Αιγαίου Τα Μπλουζ", "Η Κόρη Του Περιπτερά", "Ζηλεύω", "Μικρή Μου Μέλισσα", "Τούλα Υποκριτούλα", "Ρίνα Κατερίνα" κλπ.), δείχνοντας μεγάλη αντοχή και ακατάπαυστο κέφι («δεν παίρνω τίποτα, είμαι natural high» όπως μάς εξήγησε).
Η Πωλίνα είχε τουλάχιστον μαζί της και δύο μουσικούς. Όχι ότι αυτό έκανε καμιά ιδιαίτερη διαφορά δηλαδή, αφού πάλι κάπως προκάτ ήταν το όλο πράγμα: ετοιματζίδικοι ρυθμοί από το αρμόνιο και κάποιες σολιστικές φράσεις από το σαξόφωνο ή το φλάουτο. Δυστυχώς, ούτε η αγαπητή τραγουδίστρια είναι πλέον ιδιαίτερα ακμαία φωνητικά. Επικοινωνιακά πάντως σκίζει (όπως πάντα), πράγμα που απέδειξε πολλάκις στο Κύτταρο, ανεβάζοντας μάλιστα και μια μέλλουσα νύφη στη σκηνή, μα και ολόκληρη τη συνοδεία του bachelor πάρτυ της! Φυσικά μάς τραγούδησε κι εκείνη όλα τα γνωστά της τραγούδια ("Κόντρες", "Όλοι Τα Παίρνουνε", "Καλή Επιτυχία", "Μπιρίμπα", "Το Ροζ Μπικίνι", "Push Ups", "Πάμε Για Τρέλες Στις Σεϋχέλλες" κ.ά.).
Ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος ήταν ο μόνος που εμφανίστηκε όπως έπρεπε, συνοδευόμενος από το ροκ συγκρότημα Polis. Ο βετεράνος καλλιτέχνης, παρότι με πυρετό εκείνο το βράδυ, φάνηκε ιδιαίτερα κεφάτος και σε φόρμα –αν και το χιούμορ του ήταν ενίοτε κομματάκι κρύο. Ξεκίνησε με “Lost In The Night”, συνέχισε με "Έτσι Σε Θέλω", "Ακαταμάχητος", "Καίγομαι" και "Ζηλεύω", ενώ προς το τέλος έπιασε και την ηλεκτρική του κιθάρα για να πει το “Cocaine”, το “Born To Be Wild”, αλλά και τον "Λευτέρη" των Ξαρχάκου/Γκάτσου –το τελευταίο με αφορμή έναν ψιλοτρελαμένο νεαρό θαμώνα, ο οποίος ανέβηκε και στη σκηνή. Στη συνέχεια ο Χαριτοδιπλωμένος αποχώρησε για λίγο, δίνοντας χώρο στους Polis να παρουσιάσουν ένα ποτ-πουρί από ροκ εν ρολ επιτυχίες (“Jailhouse Rock”, “Blue Suede Shoes” κλπ.), αλλά επανήλθε με την Πωλίνα για να πουν μαζί το "Πάμε Για Τρέλες Στις Σεϋχέλλες", του οποίου είναι άλλωστε συνδημιουργός.
Η τελευταία φάση της βραδιάς ανήκε στην Πωλίνα, η οποία επιδόθηκε σε εκτελέσεις γνωστών τραγουδιών των 1980s, όπως τα "Όσο Έχω Φωνή", "Καλημέρα Καινούργια Αγάπη" και το "Ορκίσου" της Αλέξιας. Πλέον όμως ο ήχος ήταν απαράδεκτος, η έντασή του ανυπόφορη και, καθώς η διάρκεια της βραδιάς πλησίαζε το τετράωρο, αποφάσισα ότι δεν υπήρχε νόημα στο να καταστρέφω τα αυτιά και τη διάθεσή μου.
Τελικά, παρότι πολλά από τα τραγούδια που ακούστηκαν το Σάββατο στο Κύτταρο παραμένουν όμορφα και ικανά να σε ταξιδέψουν σε μια εποχή από καιρό χαμένη, οι κοινωνοί τους τα αντιμετώπισαν (ως επί το πλείστον) επιπόλαια και χωρίς σεβασμό –για εκείνα ή για τους εαυτούς τους. Προσωπικά, το βρήκα κομματάκι λυπηρό αυτό. Είπαμε όμως, άλλο τι θα ήθελα εγώ κι άλλο τι ήθελαν εκείνοι...
{youtube}7kg7U3kwDi8{/youtube}
