Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Νικόλας Αναδολής έχει καταφέρει να αποσπάσει υποτροφίες και βραβεία (ως συνθέτης και ερμηνευτής) σε παγκοσμίου φήμης μουσικές σχολές και διαγωνισμούς. Ήδη αναγνωρισμένος λοιπόν από ολόκληρη την τζαζ κοινότητα της χώρας, προσκαλείται εδώ και χρόνια στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του είδους· και είναι σε τέτοια πλαίσια που τον απολαύσαμε κι εμείς ζωντανά, στη δεύτερη ημέρα του 4ου Πανοράματος Ελληνικής Τζαζ, στη μικρή (150 θέσεων) αμφιθεατρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, δεν επέλεξε τον Σωτήρη Αναδολή –πατέρας του– και τον Δημήτρη Γουμπερίτση (γνωστοί και οι δύο από το ιστορικό τζαζ κουαρτέτο A Priori της Θεσσαλονίκης) να τον πλαισιώσουν σε τύμπανα και μπάσο, αντίστοιχα. Δίπλα του, σε αυτές τις θέσεις, εμφανίστηκαν οι επίσης πολυβραβευμένοι Jonas Burgwinkel και Simon Tailleu.
Η ώρα έναρξης τηρήθηκε με συνέπεια και 10 λεπτά μετά τις 9 υποδεχτήκαμε το τρίο με ζεστό χειροκρότημα. Ξεκίνησαν το πρώτο μισάωρο με (πρωτότυπες, νομίζω) συνθέσεις σύγχρονης ευρωπαϊκής τζαζ, με το πιάνο στον πρωταγωνιστικό ρόλο –ό,τι έπρεπε δηλαδή για να ζεσταθούν και να «κουρδίσουν» τα αυτιά μας για αυτό που θα ακολουθούσε. Στη συνέχεια πέρασαν και σε πιο παραδοσιακά τζαζ μονοπάτια, καθείς παίρνοντας, σταδιακά, τον ρόλο που του αναλογούσε στο μουσικό σύνολο. Η κανονική διάρκεια της συναυλίας ολοκληρώθηκε με μια μπαλάντα, την οποία χρειαζόμασταν εκείνη την ώρα για να μας ξεκουράσει λιγάκι από τους ατελείωτους αυτοσχεδιασμούς σε μεσαίες και γρήγορες ταχύτητες, που παρακολουθούσαμε μέχρι εκείνη την στιγμή.
Το θερμό χειροκρότημα του κοινού κατά την πρώτη υπόκλιση των μουσικών, τους ανάγκασε να μοιραστούν μαζί μας δύο ακόμα κομμάτια, στα δύο encore που κάνανε. Στο πρώτο έπαιξαν το standard "Tea For Two", το όποιο κι εκτέλεσαν άρτια. Άσσος ωστόσο στο μανίκι τους αποδείχθηκε το κομμάτι του 2ου encore, που ξεκίνησε ήρεμα με σκέτο πιάνο –θυμίζοντας σύνθεση του Μότσαρτ– αλλά δεν άργησε να αποκαλύψει ένα ξέφρενο λάτιν θέμα, αφήνοντάς μας έτσι με ανεβασμένη διάθεση μετά από 90 συνολικά λεπτά μουσικής και με όρεξη να συνεχίσουμε έξω τη βραδιά μας.
Από την έναρξη κιόλας της συναυλίας συνειδητοποιήσαμε τη συνθετική κλάση του Αναδολή και την εκτελεστική δεινότητα των μουσικών που τον συνόδευσαν. Χωρίς να ξεφύγει στιγμή από τα τζαζ όρια του Πανοράματος, το τρίο δεν δίστασε να φλερτάρει με την κλασική και με τη λάτιν μουσική, είτε στα σόλο του, είτε στις εισαγωγές του. Επέδειξαν επίσης ιδιαίτερη αυτοσχεδιαστική διάθεση: κάποιες στιγμές, ας πούμε, είδαμε τον Αναδολή να παίζει το πιάνο όχι πατώντας τα πλήκτρα, αλλά βάζοντας τα χέρια του μέσα στο σώμα του οργάνου, ώστε να παίξει τις χορδές με τα δάχτυλα. Εντύπωση όμως έκανε και ο Burgwinkel, ο οποίος συνέχεια άφηνε τις μπαγκέτες του για να πιάσει από δίπλα ό,τι λογής μικρά κρουστά μπορεί κανείς να φανταστεί, προσθέτοντας έτσι πολλά και ενδιαφέροντα ηχοχρώματα.
Εύκολα γινόταν αντιληπτή το Σάββατο στη Στέγη η ταπεινότητα που διέπει την προσωπικότητα του Νικόλα Αναδολή, καθώς και η αφοσίωσή του στη μελέτη του πιάνου. Προς το παρόν τον ξέρουν όσοι ακροατές ασχολούνται σε βάθος με την τζαζ, αλλά κερδίζει πιστεύω έδαφος με κάθε εμφάνισή του. Τέτοιας κλάσης καλλιτέχνης δεν θα αργήσει να γίνει ευρέως γνωστός, να μου το θυμηθείτε.
{youtube}4uzLTQpUuAE{/youtube}
