Εξαιρετική διοργάνωση το Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ, φέτος ξεκίνησε τις εργασίες του με τον Φλώρο Φλωρίδη, έναν μουσικό που, μαζί με τον Σάκη Παπαδημητρίου, έχει το credit των… εγκαινίων της εγχώριας δισκογραφίας αυτοσχεδιαστικής τζαζ (με το Αυτοσχεδιάζοντας Στου Μπαράκου του 1979). Με μακρά θητεία στα πράγματα, πολλές λοξοδρομήσεις και ακόμα περισσότερες συνεργασίες με Έλληνες και ξένους μουσικούς, ο Φλωρίδης εμφανίστηκε επικεφαλής ενός τρίο, με τον ίδιο στο κλαρινέτο και το μπάσο κλαρινέτο, τον Paul Lytton στα τύμπανα και τον Phil Wachsmann στο βιολί. Εξίσου πλούσια και η δισκογραφία των δύο τελευταίων, από την οποία αξίζει ίσως να ξεχωρίσουμε την κοινή τους παρουσία στο σχήμα του Evan Parker, στον θαυμάσιο δίσκο Toward The Margins (ECM, 1997).
Ο διάλογος των τριών ήταν ένας διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα, «υπερβαίνοντας περιορισμούς και οριοθετήσεις» –όπως τον ήθελε και το κείμενο της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, το οποίο προλόγιζε το φεστιβάλ. Ελεύθεροι αυτοσχεδιασμοί, δηλαδή, που ξεκινούσαν από το «μετά τη σιωπή» και έφθαναν σε κάποιες πυκνές κορυφώσεις, μένοντας πάντως τον περισσότερο χρόνο στα αρκετά ενδιάμεσα.
Κάποιες φορές, ωστόσο, αυτός ο διάλογος έμοιαζε κάπως ατέρμονος: σαν να μην είχε σκοπό να οδηγήσει κάπου. Έβρισκε ίσως μια συνοχή, του έλειπε όμως η εσωτερική ορμή που θα του έδινε κατεύθυνση και τη δυνατότητα να υπερβεί τον εαυτό του. Αυτό, σε συνδυασμό με τη μικρή διάρκεια του λάιβ (το τρίο έφυγε από τη σκηνή στα 40-45 λεπτά, επιστρέφοντας για ένα μικρό ανκόρ), άφησε αρκετούς από τους παρευρισκόμενους με ερωτηματικά ή και με αρνητικές εντυπώσεις. Παρεμπιπτόντως, το μικρό αμφιθέατρο της Στέγης με δυσκολία θα το έλεγε κανείς μισογεμάτο.
Υπήρχαν πάντως πράγματα από τα οποία θα μπορούσες να πιαστείς. Όπως η παρουσία του Wachsmann στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας· ευρηματικός στη χρήση του βιολιού, μπορούσε να υπάρξει μεταξύ διαφορετικών συντεταγμένων (να θυμίσει ας πούμε πειραματιστές όπως ο Leroy Jenkins και να φέρει, κάποιες άλλες στιγμές, ορισμένες υποψίες λυρισμού). Επίσης αξιόλογη και η παρουσία του Φλωρίδη –κυρίως με τον βαθύ ήχο του μπάσου κλαρινέτου– είτε στις ευέλικτες μελωδικές του ακροβασίες, είτε στο επαναλαμβανόμενο, χαμηλότονο μουρμουρητό. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Lytton, ο οποίος ήταν μεν ευρηματικός όσον αφορά τους ήχους που έβγαζε από το σετ του (τοποθετώντας πάνω στα τύμπανα έναν σκασμό από μικροαντικείμενα και παίζοντας με διάφορων ειδών μπαγκέτες και όχι μόνο), ήταν όμως την ίδια στιγμή κομματάκι εμμονικός και επομένως κάπως κουραστικός. Δεν ακούσαμε δηλαδή ούτε μέτρο με τον «κανονικό» ήχο των τυμπάνων, αφήστε που και η ροή των χτυπημάτων του είχε ελάχιστη, μόνο, ποικιλία.
Ας σημειωθεί πως πέρα από τα όργανα σημαντικό ρόλο στο λάιβ έπαιξαν και τα ηλεκτρονικά, με τον Wachsmann να έχει το βιολί του περασμένο μέσα από μια μικρή κονσόλα (την οποία χειριζόταν ο ίδιος) και τον Φλωρίδη να έχει συνδέσει το κλαρινέτο του μ’ ένα λάπτοπ, δίνοντας έτσι κάποιες επιπλέον δυνατότητες.
Είχε ένα ενδιαφέρον η συναυλία του τρίο του Φλώρου Φλωρίδη. Ιδίως στο πρώτο μισάωρο, όπου δόθηκε ο απαιτούμενος χρόνος ώστε οι ιδέες να εξελιχθούν –τα τρία τελευταία κομμάτια (συμπεριλαμβανομένου του ανκόρ) δεν πρέπει να ξεπέρασαν τα 3-4 λεπτά έκαστο, πράγμα μάλλον ασυνήθιστο για αυτοσχεδιαστικά θέματα). Μέχρις εκεί όμως. Κανείς νομίζω δεν μάζευε το σαγόνι του στο τέλος, ενώ ξέρω και ορισμένους που έφυγαν απορημένοι, αν όχι εκνευρισμένοι.
{youtube}ER4eLmsPfgM{/youtube}
