Ακόμα θυμάμαι εκδρομή με τον Σύλλογο Κρητών στους Δελφούς (1979;). Mέσα στο πούλμαν, με τον ξάδελφό μου, ακούγαμε μουσική από φορητό μαγνητόφωνο· και ανάμεσα σε Clash, Χάρρυ Κλυνν και Led Zeppelin είχαμε και κασέτα (εταιρείας παρακαλώ) με τους 2002 GR. Αναρωτιόμουν ακόμα και τότε γιατί άρεσαν τόσο στον συγγενή μου, αφού περισσότερο προς Cure και new wave έκλινε. Ο λόγος όμως ήταν απλός και ήταν ο ίδιος που έφερε τόσο κόσμο την Παρασκευή στο κατάμεστο (ναι! κατάμεστο) Κύτταρο: οι 2002 GR ποιούσαν πάντα απλή μα καλοδομημένη ποπ/ροκ και μάλιστα με στίχους οι οποίοι διατηρούσαν και μια δεύτερη ανάγνωση.
Τον Κωνσταντίνο Ζαρίφη, που άνοιξε τη βραδιά στις 10 παρά τέταρτο όπως μου είπαν οι υπεύθυνοι της παραγωγής αργότερα, δεν τον πρόλαβα· διότι στο δελτίο τύπου έγραφε χαρακτηριστικά «Πόρτες στις 10 μ.μ.» οπότε κι έπραξα αναλόγως, εμφανιζόμενος μετά της παρέας μου κατά τις 10+30.
Είδα όμως τους 9MM, γεγονός που ναι μεν αδιάφορο δεν με άφησε, όχι όμως για καλό. Ο μπασίστας τους είναι βεβαίως θαυμάσιος, ενώ έβγαλα το καπέλο στα δεύτερα φωνητικά του πληκτρά και προβλέπω ότι ο ντράμερ τους έχει τη δυνατότητα να γίνει πολυεργαλείο ρυθμικότητας στο μέλλον. Στη σκηνή του Κυττάρου έπαιξαν δε πιο σκληρά απ' όσο θυμόμουν με βάση το προ διετίας ντεμπούτο τους, αποτυπώνοντας τον βαρύτερο ήχο του άλμπουμ Μαύρο Ποτάμι, που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες.
Τίποτα ωστόσο απ' αυτά δεν άλλαξε ό,τι είχα ήδη σχηματοποιήσει στο μυαλό μου για το συγκρότημα: τουτέστιν, μια περασιά Rage Against The Machine με στοιχεία από Tool μέσα από το φίλτρο του ελληνικού ροκ της δεκαετίας του 1990, με λογικές πεπατημένες και καμία έκπληξη στην ενορχήστρωση... Οι δε στίχοι –η ηρωική πατίνα των οποίων ελάχιστα τους απομακρύνει τελικά από τον χώρο του κοινωνικοποιημένου έντεχνου – πρέπει να έφεραν σε αμηχανία τον τραγουδιστή τους Μιχάλη Σκαράκη, διότι είναι εκτός κώδικα να τραγουδάς εσύ για επανάσταση και αντίδραση και στα τραπέζια μπροστά σου (ναι! τραπέζια) να σερβίρεται ουίσκι και ν' ανάβουν πούρα. Διότι αυτό ήταν το κοινωνικό και συνάμα ηλικιακό φορμά του μεγαλύτερου σε ηλικία ακροατηρίου των 2002 GR.
Τα τραπέζια απ' την άλλη όχι μόνο δεν ενόχλησαν τον κομψό Ηλία Ασβεστόπουλο –ο οποίος κρατά, όπως πάντα, τη θέση πίσω από το μικρόφωνο των 2002 GR– μα του έδωσαν και θαυμάσια πάσα για αυτοσαρκασμό: «Παλαιότερα υπήρχαν κορίτσια, γυναίκες, γκρούπις στα καμαρίνια και στις συναυλίες και έτρεχαν πίσω από εμάς. Τώρα τέρμα αυτά κι εμείς τρέχουμε πίσω από τους γιατρούς», μας είπε, δείχνοντας μάλιστα κι ένα τραπέζι στα δεξιά του, στο οποίο κάθονταν κάποιοι φίλοι του από τον ιατρικό κλάδο. «Και αφού ήρθαν οι γιατροί», πρόσθεσε, «μπορεί να ξεκινήσει το σόου»· όπως κι έγινε.
Ο Ασβεστόπουλος τώρα είναι μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία. Είχα την τύχη να τον δω και σε έναν αυτοσχεδιασμό πριν λίγα χρόνια (στο Ghost) και με είχε αφήσει άφωνο. Πάντα καλοντυμένος, ευγενέστατος, με μια αδιόρατη μα ευπρόσδεκτη ειρωνεία –ή μάλλον μειδίαμα– θετικός, και με φωνή που παραμένει καθάρια και ολόσωστη. Η ποπ μάλιστα ποιότητά της (πιστώτρια εν πολλοίς της ιταλικής σχολής τραγουδιού) κάνει ακόμα τη διαφορά στη μπάντα. Και το λέω έχοντας πια διαπιστώσει τη χρόνια αρρώστια των ελληνικών σχημάτων, όσων θεωρούν ότι η ένταση αποτελεί πανάκεια, κι αφήνουν έτσι τις κιθάρες να βομβίζουν εκεί όπου παλιότερα υπήρχαν απλά αρπέζ και σύνθια.
Οι επιτυχίες για περισσότερο από 2 ώρες ήτανε εκεί και ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Προσωπικά, εντούτοις, δεν άκουσα το groove που περίμενα από το ενίοτε βερμπαλιστικό πόστο των ντραμς, τα οποία έκαναν περισσότερες κόντρες απ' όσες χρειάζεται ένα τραγούδι των 2002 GR. Για να το πω λοιπόν με ξεκάθαρα λόγια, ο Ασβεστόπουλος ήταν ο κύριος αγωγός της αναγνώρισης των ασμάτων και όχι το έγχορδο σκέλος της μπάντας. Ο κόσμος πάντως διασκέδασε, αν και μόνο προς το τέλος κουνήθηκε αισθητά –όταν πια η ώρα ήταν πολύ αργά ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να λάβουμε μέρος, κοντά στις 2 δηλαδή.
Ωστόσο, αυτό που απέδειξε η σύσταση του πολυάριθμου κοινού είναι ότι η εποχή που η ελληνική ποπ δεν έβρισκε το σημείο της μέσα στην πόλη έχει πια περάσει. Δεν μπορείς να ισχυριστείς κάτι διαφορετικό, από τη στιγμή που μαζεύτηκαν τόσα νεαρά παιδιά στο Κύτταρο, είτε από περιέργεια, είτε λόγω της προσπάθειάς τους να γευτούν κάτι από την αίγλη της 40χρονης πορείας των 2002 GR. Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν τους ευχόμαστε αυτό που ο Ασβεστόπουλος είπε, μέσα σε χιουμοριστική φυσικά διάθεση: «Καλά σαράντα».
{youtube}OmyhJ8YIgfw{/youtube}
