Καταφτάνοντας στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το βράδυ της Παρασκευής, συνειδητοποίησα πως δεν ήταν και λίγος ο κόσμος που σχημάτιζε ουρά για να απολαύσει τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ο οποίος μετράει πια δύο και βάλε δεκαετίες στα μουσικά πράγματα της χώρας. Φαίνεται ότι, ακριβώς επειδή έχουν περάσει 5 χρόνια από τη Νεροποντή (το προηγούμενο άλμπουμ του), με το που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία της Μικρής Βαλίτσας, ήταν στα άμεσα πλάνα πολλών από εμάς να έρθουμε σε επαφή –ξανά, μετά από καιρό– με τις μουσικές ανησυχίες του εξαιρετικού τραγουδοποιού. Κι αυτό που εισπράξαμε ήταν πραγματικά εντυπωσιακό.
Με ένα all-star κουαρτέτο να τον συνοδεύει (Φώτης Σιώτας/βιολί, βιόλα, Δημήτρης Τσεκούρας/κοντραμπάσο, Μανώλης Πάππος/μπουζούκι, λαούτο & Γιώργος Καλούδης/βιολοντσέλο, κρητική λύρα), ο Ιωαννίδης εμφανίστηκε στη σκηνή λίγο πριν τις 11 το βράδυ, όταν πια το κοινό είχε γεμίσει ασφυκτικά το Γυάλινο. Δίχως προλόγους και χαιρετισμούς, εισήλθε στο πρόγραμμά του a capella και μακριά από το μικρόφωνο, με τη "Μικρή Βαλίτσα", επιβάλλοντας έτσι τη μυσταγωγία που αποζητούν (και που απαιτούν) ηχοακουστικά θεάματα του είδους που συνήθως παρουσιάζει: άψογος ήχος, εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, οργανοπαιξία σε πολύ υψηλά επίπεδα και στιχουργία που όσο πάει και βαθαίνει –αφορώντας, συνάμα, όλο και περισσότερους.
Δίχως έπειτα να χάσει καιρό, η ορχήστρα προχώρησε σε παλαιά και αγαπημένα κομμάτια σαν την "Παράκληση" και τον "Προσκυνητή", επιστρέφοντας ύστερα από λίγο στη νέα δισκογραφική δουλειά. Με επιβλητικές ενορχηστρώσεις στα έγχορδα (νυκτά και μη), μα και με απαράμιλλο μεταξύ του δέσιμο, το κουαρτέτο (συν ασφαλώς τον Αλκίνοο), προσέφερε μια πραγματικά εξελιγμένη πρόταση στον ήχο που μπορούν να έχουν σήμερα τα «έντεχνα» τραγούδια, με τον Φώτη Σιώτα να πρωτοστατεί στις ηχητικές αποκλίσεις· τόσο με πειραματισμούς στα εφέ του βιολιού, όσο και στον τρόπο με τον οποίον οι αποκρίσεις του στον τραγουδιστή σμίλευαν τη ροή του προγράμματος –με πρωτοφανή πρωτοτυπία, αλλά και με απόλυτη φυσικότητα. Άλλοτε εξερευνώντας τις παραμορφωτικές ιδιότητες του εξοπλισμού του και άλλοτε αποκαθιστώντας την έλλειψη κρουστών στο πάλκο με τα ψηφιακά delay του και τα σφυροκοπήματα των επαναλήψεών τους, ο Σιώτας ξεχώρισε με τρόπο θεμιτό και αναμενόμενο. Εκθέτοντας έτσι το κοινό του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ένα πραγματικά «πολυ-πολιτισμικό» κοινό, σε εκείνο που κάνει τόσα χρόνια (κυρίως ως μέλος της ορχήστρας του Θανάση Παπακωνστανίνου, αλλά και των Sancho_003).
Κι ενώ η βραδιά προχωρούσε, ο Αλκίνοος μάς μιλούσε όλο και περισσότερο ανάμεσα στα τραγούδια για τον νέο του δίσκο, χωρίς όμως να χάνει λεπτό τη γλυκύτητα και την οικειότητα που τον χαρακτηρίζει. Πάντοτε είχε μια ιστορία πει με χαμόγελο ή χιούμορ για τους συνεργάτες του, τα τραγούδια που ακολουθούσαν ή προηγούνταν, για τα ταξίδια και τους φίλους του· και, παρ’ όλο που τον ταλαιπωρούσε ένα κρυολόγημα, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και «ρόλαρε» στο υπόλοιπο του προγράμματος με όμορφη διάθεση, ειρμό και συνοχή. Είτε τραγουδούσε το "Ζήνωνος" και το "Όσα Η Αγάπη Ονειρεύεται", είτε την "Πατρίδα" και τον –αγαπημένο μου από το νέο άλμπουμ– "Τιμονιέρη" (στον δίσκο το λέει παρέα με τον Σωκράτη Μάλαμα), η ποιότητα στην ερμηνεία του, μα και το επίπεδο της τεχνικής του, παρέμεναν φορτσάτα και αλώβητα. Στεκόμενοι λιγάκι στο ρεπερτόριο, η μαεστρία με την οποία παλαιότερες επιτυχίες διαδέχονταν τα νέα του τραγούδια ή τις πρωτότυπες διασκευές σε λογιών-λογιών συνθέσεις άλλου ύφους και τύπου, υπήρξε πραγματικά αξιομνημόνευτη. Εμβόλιμα έκαναν την εμφάνισή τους παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου (ο μεσαιωνικός "Άγιος Γεώργιος" και η ιστορία του), χατζιδακικά αριστουργήματα όπως ο "Γιάννης Ο Φονιάς", μα και η "Ταξιδιάρα Ψυχή" σε medley με το "Καράβι Με Σημαία Ξένη" των Βίρβου/Μπιθικώτση. Όλα σε απόλυτη αρμονία με τη στόφα και τα υλικά που αποτελούσαν το υπόλοιπο πρόγραμμα.
Πέραν του υπερβολικού καπνού «ντε λα φουμέντο» στον χώρο και εκτός της διαρκούς ομιλίας από μεγάλο μέρος του κοινού –σε ενοχλητικό βαθμό και ένταση– η εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη ήταν πραγματικά άψογη: αποτελεί ορόσημο και σημείο αναφοράς για τα συναυλιακά δρώμενα της πατρίδας μας. Τόσο η σεμνότητα και η καλή διάθεση του ιδίου, όσο και οι άψογες τεχνικές προδιαγραφές του θεάματος που προσέφερε, μας έκαναν να αποχωρήσουμε γύρω στις 2μιση το βράδυ με μία αίσθηση πως θα ξανατιμούσαμε σύντομα τον τραγουδοποιό. Η έλλειψη επίσης encore και η αντικατάστασή του από ένα μικρό σετ λαϊκών/ρεμπέτικων επιλογών, τραγουδισμένων και από τον Μανώλη Πάππο (ο οποίος κράτησε χαμηλό προφίλ καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας), μα και από τον Σιώτα, έδωσε περισσότερα δάφνινα στεφάνια στην άρτια καλλιτεχνική διεύθυνση του προγράμματος.
Μπράβο λοιπόν, Αλκίνοοε και συνεργάτες! Εύχομαι να επηρεάσετε την αισθητική και το επίπεδο της ελληνικής τραγουδοποιίας μα και συναυλιακής δραστηριότητας, αλλά και την κατεύθυνση που πάνε τα εγχώρια μουσικά πράγματα, προτού να είναι αργά. Διαφορετικά, αλίμονό μας...
Setlist
(πρώτο μέρος)
Μικρή Βαλίτσα
Παράκληση
Ο Προσκυνητής
Καθρέφτης
Πάντα θα ξημερώνει
Ο Χορτάτος
Με τόσα ψέματα
Χατζιδακιάς
Ο Γιάννης ο Φονιάς
Πέρασμα
Σαν αεράκι
Ζήνωνος
Γιατί δεν έρχεσαι
Που πεθαίνουν τόσα πουλιά
Τι περιμένεις πια
Πολιτική τοποθέτηση
(δεύτερο μέρος)
Η μέρα που θα 'ρθει
Ο τιμονιέρης
Ο κόσμος που αλλάζει
Η ιστορία του Αγίου Γεωργίου
Έχω μια λέξη
Όσα η αγάπη ονειρεύεται
Καράβι με σημαία ξένη / Ταξιδιάρα Ψυχή
Βόσπορος
Η ωραία του χωριού
Μια χούφτα γη
Θα 'μαι κοντά σου
Απόγευμα στο δέντρο
Δεν μπορώ
Πατρίδα
encore
Είχα φυτέψει μια καρδιά
Εγώ θέλω πριγκιπέσσα
Συμπόσιο
Θα φύγω, θα με χάσεις...
{youtube}8j4k0bqQED0{/youtube}
