Ως γνωστόν, δεν υπάρχει συναυλία στην οποία να μην γίνονται λάθη. Κάποιες φορές, όμως, ενός λάθους έπονται... μύρια και το πράγμα στραβώνει αρκετά. Με μια τέτοια περίπτωση είχαμε να κάνουμε το βράδυ της Τετάρτης, στην πρώτη από τις δύο συναυλίες με τίτλο Τρόποι του Φεγγαριού, στις οποίες παρουσιάστηκαν πτυχές του κινηματογραφικού έργου του Μάνου Χατζιδάκι. Παρ’ όλα αυτά, έγινε από τη μεριά των συντελεστών η υπέρβαση των αντιξοοτήτων και το τελικό πρόσημο υπήρξε μάλλον θετικό.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ζωντανά η ακυκλοφόρητη σουίτα που έγραψε ο Χατζιδάκις το 1975, ως soundtrack της ταινίας Faccia Di Spia του Giussepe Ferrara. Σε πρώτη ακρόαση, το συγκεκριμένο έργο είχε αρκετό ενδιαφέρον: έφερε μεν σε πολλά σημεία το αναγνωρίσιμο χατζιδακικό άγγιγμα, περιείχε όμως και αρκετές αναπάντεχες στιγμές. Το πρώτο μέρος αποδόθηκε πολύ όμορφα από την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΝΕΡΙΤ και το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά αργότερα –ειδικά σε μέρη με ασυνήθιστους χρονισμούς– άρχισαν να φαίνονται κάποιες «ρωγμές» στο εκτελεστικό κομμάτι. Ήταν μάλιστα ουκ ολίγες οι φορές που ένιωθες την αγωνία του μαέστρου Λουκά Καρυτινού να κρατήσει τους μουσικούς του στο τέμπο. Τα 40 λεπτά του έργου κύλησαν πάντως πολύ γρήγορα και το δυναμικό κλείσιμο βρήκε το (όχι εντελώς γεμάτο) Ηρώδειο να χειροκροτά θερμότατα μουσικούς και μαέστρο. Ανάμεσα στο κοινό βρέθηκε και μια υπερενθουσιώδης Άννα Φόνσου, αποφασισμένη να χειροκροτά ανάμεσα στα μέρη, καταφέροντας κάποια στιγμή να παρασύρει και όλο το θέατρο.
Μετά το διάλειμμα, σειρά πήραν επιλεγμένα τραγούδια του συνθέτη που ακούστηκαν σε φιλμ του διεθνούς κινηματογράφου, με τους ερμηνευτικούς ρόλους να μοιράζονται ανάμεσα στην Έλλη Πασπαλά και τον Βασιλικό. Την αρχή έκανε ο δεύτερος με 4 τραγούδια (μια εξαιρετική "Μπαλάντα Του Ούρι" μεταξύ αυτών), αποδεικνύοντας ότι δικαίως επιλέγεται τα τελευταία χρόνια ως ερμηνευτής του χατζιδακικού ρεπερτορίου. Η απόδοσή του έμοιαζε όμως να πέφτει όσο το πρόγραμμα κυλούσε –αν και, προς υπεράσπισή του, έχω την εντύπωση ότι τον αποσυντόνισε η στιγμή που ο ενισχυτής της κιθάρας του αρνήθηκε (προσωρινά) να συνεργαστεί. Άλλες αξιόλογες στιγμές από την παρουσία του στο Ηρώδειο ήταν τα “In The Cool Of The Day” και “The Ballad Of Sensations And Illusions”.
Η Έλλη Πασπαλά, από την άλλη, υπήρξε συνολικά εξαιρετική, δίνοντας μεστές και σίγουρες ερμηνείες και κάνοντας σαφή τη μεγάλη εμπειρία της στον Χατζιδάκι. Ξεκίνησε με τα “Memed Αγάπη Μου”, “Τα Παιδιά Κάτω Στον Κάμπο” και “Μικραίνει Το Φεγγάρι” και κατέθεσε κάμποσες ακόμα συγκινητικές ερμηνείες, π.χ. σε τραγούδια όπως το “Πάμε Μια Βόλτα Στο Φεγγάρι” ή το “Ήταν Του Μάη Το Πρόσωπο”. Η όλη εκφραστική και απελευθερωμένη παρουσία της λειτούργησε μάλιστα στον αντίποδα της πιο μαζεμένης (έως και ντροπαλής) του Βασιλικού.
Παρότι και στο δεύτερο μέρος εντόπισα αρκετά εκτελεστικά ατοπήματα εκ μέρους της ορχήστρας, η ανάκρουση πολλών γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών ζέστανε το κοινό, το οποίο καταχειροκρότησε όλους τους συντελεστές και τους ανάγκασε σε ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα encore. Ναι, καλά καταλάβατε, ακούστηκαν τελικά και τα "Παιδιά Του Πειραιά", με τον Καρυτινό να κάθεται στο πιάνο και το τραγούδι να αφήνεται πια στη δικαιοδοσία του ακροατηρίου. Ήταν θριαμβευτικό φινάλε για μια συναυλίας που είχε αρκετό ενδιαφέρον, ειδικά στο πρώτο μέρος της, αλλά που σου άφηνε τελικά μια ακαθόριστη αίσθηση ανικανοποίητου...
{youtube}GRq2udcAH0w{/youtube}
