Από τότε που ο Π.Ε. Δημητριάδης άφησε τους Κόρε. Ύδρο. για να κάνει το μακρή του και το κοντό του (ηθελημένη η ανορθογραφία), οι επιλογές του μου θυμίζουν άνθρωπο που ξέκοψε από μια φθοροποιό ερωτική σχέση και είπε «τώρα θα κάνω ό,τι γουστάρω». Δεν τον ενδιαφέρει, αισθάνομαι, τόσο πολύ το να κερδίσει κάτι. Τον ενδιαφέρει να παίξει με τους δικούς του κανόνες, μετακινούμενος από ένα γκρουπ που απευθύνθηκε σε λίγους (μια ελίτ, όπως έλεγαν και οι ίδιοι), σε ένα άλλο που φαίνεται να απευθύνεται σε ακόμα λιγότερους.
Τα Παιδιά Της Παλαιότητας ξεκίνησαν λοιπόν το πρώτο τους επίσημο λάιβ την περασμένη Πέμπτη, ύστερα από ένα πετυχημένο 12λεπτο βίντεο νεανικής καφρίλας με τον Γιάγκο Δράγκο, το οποίο πάντρευε το τέλος των Κόρε. Ύδρο. με το τέλος της Λάμψης του Φώσκολου. Και το ξεκίνησαν εξίσου εύστοχα, διασκευάζοντας το "Μες Την Προσευχή Μου Σε Θυμάμαι" –το τραγούδι δηλαδή των τίτλων της ίδιας σειράς. Για μένα ήταν το highlight της συναυλίας: μια τυπική Κόρε. Ύδρο. Στιγμή, η οποία προκαλούσε αμήχανο χαμόγελο και συγκίνηση μαζί· ένα πράγμα μπερδεμένο, που εγώ προσωπικά δεν το βρίσκω πουθενά αλλού. Λίγα λεπτά μετά –με το επιβλητικό και απόλυτα παρεξηγήσιμο στυλ του– ο Δημητριάδης ξεκίνησε να λέει τα καινούργια του τραγούδια στο σχεδόν γεμάτο Six d.o.g.s., την ώρα που τόσο οι στίχοι του, όσο και το video wall πίσω καταπιάνονταν με τις εμμονές του περισσότερο από ποτέ.
Για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τα Παιδιά Της Παλαιότητας έβγαλαν ένα ντεμπούτο που (είτε σ’ αρέσει, είτε όχι) δεν μπορεί να στηρίξει ένα δυνατό και πλήρες λάιβ –πόσο μάλλον σε έναν χώρο όπου λίγους μήνες πριν είχαν συμβεί πράματα και θάματα με τον ίδιο frontman. Ακούγοντας δε ένα-ένα με τη σειρά τα τραγούδια του δίσκου, η εκατέρωθεν αμηχανία της πρώτης γνωριμίας δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Ο Δημητριάδης πέταξε το μαύρο φανελάκι, πέταξε δυο-τρία αστεία και άλλα τόσα έντονα βλέμματα σε συγκεκριμένα άτομα από το κοινό, όμως η αμηχανία παρέμενε εκεί. «20 χρόνια το κάνω αυτό», είπε αυτοσαρκαστικά λίγο πριν το τέλος. Και ήταν όντως περίεργο που το κάνει 20 χρόνια, γιατί έτσι όπως τραγουδούσε για παστιτσάδες σε ένα κοινό που δεν ήξερε πότε να χειροκροτήσει, έμοιαζε με πρωτοεμφανιζόμενο που ζητά μια ευκαιρία.
Δεν μπορούσα βέβαια να αγνοήσω δυνατές στιγμές όπως το "Ανατριχίλα Πάνω Από Την Παναγία" ή το "Μνήμες '85". Μου άρεσε επίσης το τσέλο στο "Προετοιμασία Για Την Κηδεία", η κινησιολογία του Π.Ε. στο "Δράμα Ενός", η αίσθηση παλαιότητας που έφερνε το παλιό ραδιοφωνάκι μπροστά –μου άρεσαν αυτά. Την ίδια στιγμή, όσο προχωρούσε η βραδιά, ένιωθα πως κάτι λείπει. Ή τέλος πάντων πως κάτι γεννιέται που δεν έχει ακόμα σχηματιστεί.
Το φινάλε έφερε άλλη μία ωραία διασκευή. Ήταν το "Κόκκινο Γαρύφαλλο" του Πάριου (γνωστό αργότερα και από τον Καλογιάννη), τραγούδι που είχε μεν προβαριστεί, αλλά έδεσε και με την παραγγελιά ακροατή, ο οποίος πρότεινε μια συμβιβαστική λύση όταν κατάλαβε πως δεν θα ακούσει Κόρε. Ύδρο. Δεν έμοιαζε καθόλου παράταιρο το "Κόκκινο Γαρύφαλλο" σε αυτόν τον χώρο. Υπάρχει άλλωστε μια λεπτή κλωστή που συνδέει όλα όσα κάνει ο Δημητριάδης αν επικοινωνείς μαζί του: τους κώλους με τη θρησκεία, το ροκ με τη φαλάκρα –κι όλα πέρα και πάνω από τη χίπστερ αισθητική. Ακόμα κι αν βγάλει στη σκηνή το παντελόνι του, οι περισσότεροι φαν θα το θεωρήσουμε ως κάτι φυσιολογικό. Κι αυτό είναι μια νίκη της τέχνης του.
Όμως τελειώνοντας, το πρώτο λάιβ των Παλαιόπαιδων μου άφησε μια αίσθηση ανικανοποίητου. Δεν ήθελα να ακούσω Κόρε. Ύδρο., δεν ήθελα να πέσει ο Δημητριάδης πάνω μας όπως συνηθίζει, ήθελα όμως ξανά εκείνη την ανάταση που ένιωθα κάθε φορά που τον έβλεπα ζωντανά. Και τότε θυμήθηκα τη φράση του Woody Allen στο τέλος του Μανχάταν, όταν λέει στην κοπέλα του πως «πρέπει να εμπιστεύεσαι λίγο περισσότερο τους ανθρώπους». Το παράλλαξα λοιπόν σε «πρέπει να εμπιστεύεσαι λίγο περισσότερο τους καλλιτέχνες» και αποφάσισα να περιμένω μέχρι την επόμενη φορά.
Υ.Γ.: Δυο μέρες μετά, τα Παιδιά Της Παλαιότητας συμμετείχαν στο Indie Free Festival 2014 στο Πεδίον του Άρεως. Σε έναν παράταιρο με τη μουσική τους χώρο, σημαδεμένο από κακό ήχο και μια αίσθηση παρακμής, το λάιβ είχε περισσότερη ψυχή. Ακούστηκε μάλιστα κι ένα ωραίο, εντελώς καινούργιο τραγούδι, με τίτλο "Ωδή Στη Μυρσίνη Που Φεύγει", συνδυασμένο με stage diving του Δημητριάδη. Κι όταν κατέβηκε πια από τη σκηνή, τον άκουσα να λέει σε φιλικά πρόσωπα πως θέλει να επιστρέψει στην Κέρκυρα και να κάτσει να γράψει δυο-τρία τραγούδια που του λείπουν για τον επόμενο δίσκο…
{youtube}rLq2NmKZmtg{/youtube}
