Θαρρώ πως πάει καιρός από τότε που άκουσα πρώτη φορά για την ιδιαίτερη περίπτωση της Αλέκας Κανελλίδου. Μου 'λεγαν πως τραγουδάει τζαζ, μποσανόβες, ελαφρά, μπαλάντες, ντίσκο, μπλουζ: συνθέσεις σε διαφορετικά στιλ, που θα μπορούσαν να αντιμάχονται το ένα το άλλο εάν δεν τα υποστήριζε μια φωνή με χαρακτήρα, άποψη και τόλμη. Επιπλέον, δεν υπήρξα ποτέ σίγουρος ποια και πόσα ήταν τα τραγούδια που είχε ερμηνεύσει στην καριέρα της. Το δροσερό βράδυ της Τρίτης αποφάσισα έτσι να ανηφορίσω τον λόφο του Φιλοπάππου, για να βρεθώ στο Θέατρο Δόρα Στράτου και να γνωρίσω καλύτερα το πλούσιο ρεπερτόριό της.
20:45 η ώρα και, ναι, ο καιρός δεν τα χάλασε ούτε για εμάς, ούτε για τους υπεύθυνους παραγωγής της συναυλίας –η οποία άνηκε σε μια σειρά εμφανίσεων της Κανελλίδου σε θέατρα και χώρους της Αττικής κατά τον τελευταίο μήνα (η επόμενη αύριο 19/9, στο Κηποθέατρο Παπάγου) και έμελλε να προσελκύσει αρκετό κόσμο. Στο κατάμεστο λοιπόν Θέατρο, κι ενώ το κοινό (με μέσο ηλικιακό όρο γύρω στα 50) συνέρρεε με λαχτάρα, διακρίναμε στη λιτή σκηνή ένα βιμπράφωνο, ένα ηλεκτρικό πιάνο, ένα μικρό σετ τύμπανων, το κοντραμπάσο κι ένα μπαγιάν (είδος ακορντεόν), καθώς και μια... ψηλή πολυθρόνα ναυαγοσώστη με κόκκινο πανί, ξεκάθαρα προορισμένη για την πρωταγωνίστρια της βραδιάς. Ο φωτισμός ζεστός, με τον επιβλητικό, αρχαιοπρεπή διάκοσμο του Θεάτρου να προσδίδει μυσταγωγική ατμόσφαιρα στο πάλκο.
Στις 21:05 κατέφθανε ακόμα κόσμος για να καθίσει «εκεί όπου δεν χωρούσε πια» (αθάνατες ελληνικές παραγωγές με τη λατρεία των υπεράριθμων στις συναυλίες!). Λίγα λεπτά αργότερα άρχισαν οι δοκιμές στους φωτισμούς, χαμήλωσαν τα κεντρικά φώτα και οι μουσικοί πήραν τις θέσεις τους. Και ξαφνικά, κάποιος αφανής εκφωνητής μάς παρακάλεσε να κλείσουμε τα κινητά μας τηλέφωνα και να υποδεχτούμε με ένα ζεστό χειροκρότημα την Αλέκα Κανελλίδου.
Με αέρα ντίβας και χωρίς πολλά-πολλά, συνοδευόμενη από μία εξαιρετική ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Θεόδωρου Κοτεπάνου (πιάνο, μουσική επιμέλεια, ενορχηστρώσεις), η Κανελλίδου ταξίδεψε το ακροατήριό της σε ένα πραγματικά μαγευτικό –συγκινητικό, θα έλεγε κανείς– ταξίδι στην ελληνική τραγουδοποιία. Ερμηνεύοντας ουκ ολίγες συνθέσεις από την προσωπική της δισκογραφία, με τραγούδια της Νινής Ζαχά, του Αλέξη Παπαδημητρίου και άλλων, μα και διασκευάζοντας πολύ εύστοχα αγαπημένους Έλληνες συνθέτες. Τίμησε λ.χ. τον Μάνο Χατζιδάκι, σε μία μοναδική τριλογία από τους Αντικατοπτρισμούς (συμπεριλαμβανομένου και του “Dance Of The Dogs”, όπως το ερμήνευσε το New York Rock ‘n’ Roll Ensemble σε οργανική εκδοχή), ενώ τραγούδησε επίσης Ορφέα Περίδη, Σταμάτη Κραουνάκη, Γιώργο Χατζηνάσιο, μα και τον Άκη Πάνου· σε μία υπνωτική εκτέλεση του "Η Ζωή Μου Όλη", μόνο με μπαγιάν και φωνή.
Κι ενώ η μία επιτυχία διαδεχόταν την άλλη, η ορχήστρα αποδεικνυόταν ολοένα και πιο δεμένη και στιβαρή, με εξέχοντα τον σολίστα του βιολιού Διονύση Βερβιτσιώτη: έναν πραγματικό δεξιοτέχνη, ο οποίος χρωμάτιζε με εξαιρετική συναίσθηση την εκάστοτε σύνθεση. Κατά τα άλλα, ο Πέτρος Βαρθακούρης στο ηλεκτρικό και ακουστικό μπάσο, ο Χρήστος Λιάτσος στα τύμπανα, τα κρουστά και το βιμπράφωνο και η Σοφία Μουλακάκη στο μπαγιάν, αποτέλεσαν ιδανικό σύνολο συνοδείας. Με υπέροχες δυναμικές στις εντάσεις (ανάλογα με το τραγούδι) και με δέσιμο που θα ζήλευε ακόμα και ηλεκτρικό progressive rock γκρουπ –πάντοτε ανεξαρτήτως του ύφους στο οποίο κινείτο η τραγουδίστρια– η ορχήστρα υπήρξε πραγματικά απολαυστική· όσο διακριτική χρειαζόταν, σε στιγμές, αλλά και όσο διακριτή απαιτούσε η κάθε περίσταση.
Άλλες αξιομνημόνευτες στιγμές στο πρόγραμμα αποτέλεσαν το ντίσκο ποτ-πουρί των "Μια Περιπέτεια", "Μονά-Ζυγά" και "Δεν Είναι Έτσι Η Αγάπη", με το κοινό ν’ αφήνει τις ντροπές και να τραγουδάει μαζί με την Κανελλίδου, το "Όταν Έχω Εσένα" των Κραουνάκη/Λαζόπουλου (το αφιέρωσε στον Δημήτρη Μητροπάνο), το δημοφιλές ελαφρό "Σου Σφυρίζω", αλλά και το κλείσιμο της βραδιάς, εν είδει encore –χωρίς όμως διάλειμμα ή μπιζάρισμα– με τα "Ήσυχα Βράδια" του Λάκη Παπαδόπουλου, τραγούδι που γνωρίσαμε από την Αρλέτα. Μοναδική έκτακτη συμμετοχή της βραδιάς, ο νέος τραγουδιστής Άγγελος Ανδριανός, ο οποίος και συνόδευσε την καλλιτέχνιδα στα "Δίδυμα Φεγγάρια", χωρίς ωστόσο να καταφέρει κάτι παραπάνω από μία διεκπεραιωτική εμφάνιση.
Καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας και μέχρι το τελείωμά της, κάπου εκεί γύρω στις 11, η Κανελλίδου παρέμεινε ελαφρώς αποστασιοποιημένη, κυρίως δικαιολογώντας λεκτικά την εκάστοτε επιλογή στο ρεπερτόριο ή αποδίδοντας τιμές στους συνθέτες και συνεργάτες που, μέσα στα χρόνια, την εμπιστεύτηκαν. Πάντως η αγάπη του κόσμου έγινε έκδηλη και με το παραπάνω. Όταν τη βλέπεις άλλωστε την Αλέκα Κανελλίδου να τραγουδάει, καταλαβαίνεις πως κάνει πραγματικά το κέφι της. Παρ’ όλα τα 69 της χρόνια, μπορεί και προσφέρει τον καλύτερο εαυτό της, μα και μια φωνή ικανή να γοητεύσει κάθε ακροατή. Σε κάποια επόμενη εμφάνισή της, σπεύσατε να την απολαύσετε. Δεν θα απογοητευτείτε.
Setlist
Πάλι βράδιασε
Σαπφώ
Πόσο γλυκά με σκοτώνεις (Killing me Softly)
Τα δυο σου χέρια αγαπώ
Αλλιώτικος νόμος
Dance of the Dogs (Ο χορός των σκύλων / οργανικό)
Ο κόσμος σου να είμαι εγώ (Dedication)
Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς
Por una Cabeza (οργανικό)
Sway
Όταν έχω εσένα
Δίδυμα φεγγάρια (ντουέτο με τον Άγγελο Ανδριανό)
Η ζωή μου όλη
Φεύγω
Ποτέ ξανά
Φταίει η μοναξιά μου
Μόλις χθες
Η αρτίστα
Medley: Μια περιπέτεια / Μονά-Ζυγά / Δεν είναι έτσι η αγάπη
Μικρές επαναστάσεις
Σαν κι απόψε
Σου σφυρίζω
Νύχτα είναι θα περάσει
Άσε με να φύγω
Encore:
Τα ήσυχα βράδια
{youtube}_oPFuVIAeCg{/youtube}
