Το 'πανε τα δελτία των 8, σάς το βεβαιώνω κι εγώ που επίσης ήμουν εκεί: ο Φίλιππος Πλιάτσικας αποθεώθηκε το Σάββατο από ένα κατάμεστο Ηρώδειο, στην εμφάνισή του με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας. Και οι λέξεις «αποθεώθηκε» και «κατάμεστο» παρακαλώ να παρθούν στο μέγιστο ποσοστό κυριολεξίας που δύναστε να φανταστείτε. Μιλάμε για θρίαμβο κανονικό. Η συμφωνία μου πάντως με την κοινή γνώμη τελειώνει εκεί· τουτέστιν, δεν πρόκειται να διαβάσετε εδώ για μια «μαγική βραδιά» (και άλλα τέτοια γραφικά), καθότι προσωπικά είχα μία μάλλον βαρετή συναυλική εμπειρία.
Ομολογουμένως, δεν περίμενα σπουδαία πράγματα. Αν μη τι άλλο έχουμε χορτάσει νομίζω από ανάλογα εγχειρήματα, όσοι τουλάχιστον παρακολουθούμε τη διεθνή και εγχώρια δισκογραφία/συναυλιακή παραγωγή. Κι επίσης, ξέρουμε πια καλά πώς προκύπτουν ανάλογες συμπράξεις μεταξύ του «κλασικού» και του «λαϊκού» κόσμου και τι εκπροσωπούν –εννιά φορές στις δέκα τουλάχιστον. Ακόμα πάντως και με τις χαμηλές προσδοκίες με τις οποίες ανέβαινα τα σκαλιά προς το άνω διάζωμα του αρχαίου θεάτρου, βρέθηκα και πάλι να νιώθω «ριγμένος», σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Μού δημιουργήθηκε, μάλιστα, μια σειρά από απορίες, σχετικά με τα όσα παρακολούθησα.
Να, για παράδειγμα, δεν κατάλαβα γιατί η συναυλία ξεκίνησε με ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της (λέγε με "Μοναξιά Μου Όλα"), για να μάς προσγειώσει ανώμαλα στη συνέχεια με κάποια από τα πιο πρόσφατα –και πιο αδιάφορα, θεωρώ– τραγούδια της σόλο πορείας του Φίλιππου Πλιάτσικα· στα οποία μάλιστα ο ίδιος εμφανίστηκε κάπως ασταθής και αβέβαιος, κάνοντας ας πούμε λάθη σε ορισμένα μπασίματα. Απόρησα επίσης που ο τραγουδοποιός έβαλε το κοινό στο παιχνίδι από το πρώτο κιόλας λεπτό, καλώντας το να τραγουδήσει και να κρατά τον ρυθμό με χειροκροτήματα. Ο κόσμος μπορεί να τα γουστάρει κάτι τέτοια, αλλά στη συγκεκριμένη συναυλία ίσως θα ήταν καλύτερα να ακούγαμε και λίγο: ολόκληρη 60μελή ορχήστρα είχαμε μπροστά μας να ιδρώνει.
Ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να απορήσω ήταν το ρεπερτόριο που επιλέχθηκε. Γιατί ενώ ορθώς ακούστηκαν –με τη βοήθεια του Μπάμπη Στόκα ενίοτε– μερικές από τις μεγαλύτερες και δικαιότερες επιτυχίες των Πυξ Λαξ (το προαναφερθέν "Μοναξιά Μου Όλα", τα "Πούλα Με", "Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο", "Δε Θα Δακρύσω Πια Για Σένα") μα και της σόλο πορείας του Πλιάτσικα ("Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα", "Ποιος Έχει Λόγο Στην Αγάπη" και το νέο και ωραίο “The Other Side Of Blue” με τη μαγευτική Liset Alea), ποια ακριβώς δουλειά είχαν σε ένα τέτοιο σετ κομμάτια των Pink Floyd ή των U2; ΟΚ, η Φιλαρμονική της Πράγας τα έχει στο ρεπερτόριό της λόγω παλαιότερων συνεργασιών της. Εκ του αποτελέσματος όμως κρίνοντας, ο Φίλιππος Πλιάτσικας δεν διέθετε τις φωνητικές και εκφραστικές δυνατότητες ούτε καν για να διεκπεραιώσει το “Comfortably Numb” ή το “One”... Ήταν μάλιστα πραγματικά σουρεαλιστικό το ακρόαμα, ερχόμενο σε εμφανή αντιπαραβολή με την άψογη εκτέλεση της ορχήστρας. Ευτυχώς στο “Love Is The Answer” (των Scorpions) τα φωνητικά ανέλαβε κυρίως ο Rudolf Schenker, μέσω «κονσέρβας» στο video wall.
Δεν μπόρεσα επίσης, καθώς παρακολουθούσα, να διώξω μερικές σκοτεινές σκέψεις σχετικά με τον τίτλο της σειράς παραστάσεων στην οποία εντάχθηκε και η συγκεκριμένη βραδιά. Μιλάμε για το “The Other Side Of Greece”, ένα πρότζεκτ δηλαδή που τρέχει από πέρυσι με τη βοήθεια του Ε.Ο.Τ., το οποίο φιλοδοξεί να παρουσιάσει στο κοινό ευρωπαϊκών πρωτευουσών ένα διαφορετικό πρόσωπο της πατρίδας μας: «αυτό που παράγει σκέψη, τέχνη και πολιτισμό». Μα προκύπτει πράγματι ένα τέτοιο πρόσωπο από συναυλίες σαν τη συγκεκριμένη; Μπορεί, άραγε, ένας από καιρό προβλέψιμος και συντηρητικός στους δημιουργικούς τρόπους του τραγουδοποιός –κατά τη δική μου τουλάχιστον γνώμη– να είναι ο εκπρόσωπος αυτής της Ελλάδας; Και ποια είναι ακριβώς η σχέση των ποιημάτων του Καβάφη, του Σεφέρη και του Ελύτη, που απαγγέλονταν εμβόλιμα από τον Αιμίλιο Χειλάκη και τη Νάντια Σπηλιωτοπούλου, με το αμιγώς μουσικό μέρος το οποίο ακούσαμε το Σάββατο; Και αλήθεια, ήταν τόσο σύνθετη η παρτιτούρα του Θοδωρή Καλαντζάκου ώστε να μη μπορεί να την αποδόσει μία από τις δικές μας ορχήστρες, μιας και μιλάμε για προβολή της εγχώριας καλλιτεχνικής δραστηριότητας;
Ίσως είναι αφελή τα ερωτήματά μου. Και ίσως και να μην έχουν κανένα νόημα, καθώς αποσπούν τελικά τη σκέψη από αυτό που έλαβε χώρα το Σάββατο στο Ηρώδειο: μια συναυλία της οποίας το καλλιτεχνικό ρίσκο αποδείχθηκε ελάχιστο. Είδαμε μια πράγματι άψογη και με επιβλητικό ήχο ορχήστρα να υποστηρίζει μια σειρά τραγουδιών που έρχονταν από έναν τελείως διαφορετικό «πλανήτη» και που μετά το πέρας της βραδιάς παρέμειναν εκεί, αφού δεν επιχειρήθηκε κάποια ουσιαστική συνομιλία μεταξύ των δύο κόσμων. Καθόλου παράξενο που κατηφορίζοντας προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ο μόνος ήχος που επέμενε στα αυτιά μου ήταν εκείνος των εκκωφαντικών επευφημιών και χειροκροτημάτων...
Setlist:
1. Μοναξιά Μου Όλα
2. Τι Να Πω
3. Απ’ Την Ελπίδα Χτυπημένος
4. Πού Να Πάμε
5. Όλο Μ’ Αφήνεις Να Σ’ Αφήσω
6. Πούλα Με
7. Μια Συνουσία Μυστική
8. Είναι Η Αγάπη Πόλεμος
9. Love Is The Answer
10. Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα
(Διάλειμμα)
11. Out Of The Universe
12. Shine On You Crazy Diamond
13. Comfortably Numb
14. Για Πού Το ‘Βαλες Καρδιά Μου
15. The Other Side Of Blue
16. Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο
17. Ποιος Έχει Λόγο Στην Αγάπη
18. Δε Θα Δακρύσω Πια Για Σένα
Encore
19. One
20. Έπαψες Αγάπη Να Θυμίζεις
{youtube}JADKWuFK7dY{/youtube}
