Δεδομένου του καύσωνα που έπληττε το λεκανοπέδιο για δεύτερη συνεχή ημέρα την περασμένη Πέμπτη, το κοινό άρχισε να συρρέει από νωρίς στον όμορφο κήπο του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων «Φοίβου Ανωγειανάκη», στην καρδιά της Πλάκας. Για να ακούσει από κοντά τον τραγουδοποιό Βαγγέλη Καζαντζή, συνοδευόμενο από την ιδιαίτερη περίπτωση της Φωτεινής Βελεσιώτου –μιας ερμηνεύτριας της οποίας η φωνή έχει εκείνο το μέταλλο και τη στόφα που μπορεί να στιγματίσει και τον πιο ανυποψίαστο ακροατή.
Με εμφανή την υπερτέρηση του γυναικείου φύλου ολόγυρα, οι βεντάλιες έδιναν κι έπαιρναν κόντρα στην αφόρητη ζέστη που, ακόμα και υπό σκιάν, έκανε την εφίδρωση αναπόφευκτη. Πέραν όμως των καιρικών συνθηκών –ων αρχάριος εν πολλοίς ως προς τα ακούσματα που έμελε να πλημμυρίσουν τον χώρο– ένιωθα μια γλυκιά ανυπομονησία. Γύρω στις 9 παρά (με ανακοινωμένη ώρα έναρξης τις 8 και μισή), οι μουσικοί άρχισαν να παίρνουν τη θέση τους στη μικρή σκηνή. Ο Βαγγέλης Καζαντζής στη δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα και στα σάζια, ο Δημήτρης Μπρέντας στα πάσης φύσεως παραδοσιακά πνευστά (από τις γκάιντές του στο καβάλ και στο κλαρίνο), ο Διονύσης Μακρής στο κοντραμπάσο (και ενίοτε στη λαϊκότροπη κιθάρα), αλλά και ο Γιώργος Μαγαλιός στα κρουστά, αποτέλεσαν το «πολυμήχανο» κουαρτέτο που θ' αναλάμβανε τη μουσική επένδυση της βραδιάς.
Ξεκινώντας με δύο δικές του συνθέσεις (τη "Μάσκα" και τους "Ταξιδευτές"), ο Καζαντζής μάς καλωσόρισε λίγο αμήχανα, αλλά θερμά. Εκπροσωπώντας το έντεχνο ελληνικό τραγούδι στη φόρμα που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες –ορμώμενο από τη βόρεια Ελλάδα και με τα οικεία ηχοχρώματα που μας έχουν συνηθίσει τραγουδοποιοί όπως ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, μα και ο έτερος Καζαντζής, Γιώργος– ο Βαγγέλης Καζαντζής συνέχισε να μας παρουσιάζει τις συνθέσεις του στο παραπάνω ύφος.
Προς ικανοποίηση όλων, η Φωτεινή Βελεσιώτου δεν άργησε να εμφανιστεί. Τραγούδησε συνθέσεις του Καζαντζή όπως την "Αποθυμιά", έχοντας ολοκληρώσει πρόσφατα και μια δισκογραφική συνεργασία μαζί του, συμμετέχοντας στο άλμπουμ Έξω Απ' Τα Μέτρα, το οποίο έδωσε και τον τίτλο στην παράσταση (αλλά κι έναν πολύ καλό λόγο για τη μεταξύ τους συναυλιακή σύμπραξη). Κι ενώ η Βελεσιώτου μάς μάγευε τραγουδώντας, περνώντας από τον "Ακροβάτη" των Χαΐνηδων και το αγαπημένο "Αγαπάω Και Αδιαφορώ" του Νικόλα Άσιμου –τον οποίον τίμησε δεόντως κατά τη διάρκεια της βραδιάς– στο "Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι" του Θανάση Παπακωνσταντίνου (φέρνοντάς μας στο μυαλό εκείνη την αυθεντική πρώτη εκτέλεση του Γιώργου Μιχαήλ), έφτασε και η στιγμή να απελευθερώσει προς την κατεύθυνσή μας την πολυαναμενόμενη κορύφωση της βραδιάς: οι "Μέλισσες" του Γιώργου Καζαντζή, σε στίχους της Ελένης Φωτάκη, έκαναν την εμφάνισή τους, γεμίζοντάς μας αγαλλίαση και χαμόγελο. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται ίσως για το πιο άρτιο λαϊκό τραγούδι της τελευταίας δεκαετίας, με μία αυθεντικότητα ως προς τη φόρμα, τους στίχους και την ερμηνεία, που μετουσιώνουν την παράδοση του ελληνικού τραγουδιού στο σήμερα μ' έναν τρόπο σύγχρονο, αυθεντικό και ανεπιτήδευτο.
Κι αφού έγινε προφανές από τους αναστεναγμούς και τις εκφράσεις στα πρόσωπα των παρευρισκομένων ότι τούτη η «μελιστάλαχτη» στιγμή ήταν εκείνη κυρίως που προσέλκυσε τους περισσότερους στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων, η συναυλία κύλησε από εκεί και πέρα με ιδανικές αναλογίες και χωρίς πολλές εκπλήξεις. Ο Άσιμος, ηχητικά παρών στο μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος, οι –προφανείς– αναφορές της Βελεσιώτου στη Σωτηρία Μπέλλου ("Τι Να Τα Κάνω Τα Τραγούδια Σας" του Σαββόπουλου), αλλά και ο Ψαραντώνης ("Της Μοναξιάς"), όλοι παρέα μας. Χάρη σε μια φωνή που παρέσυρε τον ακροατή, με μια απλότητα την οποία βρίσκουμε μόνο στις μεγάλες λαϊκές ερμηνείες.
Στις περίπου 2 ώρες που παραμείναμε στον υπέροχο αυτόν χώρο, η μυσταγωγική διάθεση εκ μέρους του κοινού, η προσήλωση και η σιωπή που διευκόλυναν την ακουστική της συναυλίας, αλλά και τα ηχοχρώματα τα οποία επελέγησαν από το μουσικό σχήμα για να συνοδεύσουν τον τραγουδοποιό και την ερμηνεύτρια, βοήθησαν την αντίστασή μας κατά της αφόρητης ζέστης, κρατώντας μας αφοσιωμένους στο μουσικό κομμάτι σχεδόν αδιάλειπτα. Το πρόγραμμα έκλεισε με την "Προσευχή Του Μάγκα" (το γνωστό "Θεέ Μου Μεγαλοδύναμε"), για να ακολουθήσει ένα σύντομο encore άνευ ρεύματος, καθώς είχε περάσει πια η ώρα: λόγω προκαθορισμένης διάρκειας, η συναυλία έπρεπε να τελειώσει. Εκεί λοιπόν παίχτηκε το "Παπάκι" του Άσιμου και το "Θα Με Δικάσει" των Δημήτρη Λάγιου & Μιχάλη Μπουρμπούλη, πάντοτε με την υπέροχη φωνή της Βελεσιώτου και τη συνοδεία του Βαγγέλη Καζαντζή.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Διονύση Μακρή, ο οποίος, αφήνοντας το κοντραμπάσο σε ορισμένα τραγούδια, μας εξέπληξε ευχάριστα με την ικανότητά του στη λαϊκή κιθάρα. Τα ταξίμια του σε μερικές εισαγωγές, καθώς και η δεξιοτεχνική του συνοδεία κατά τη διάρκεια πιο παραδοσιακών ή λαϊκών συνθέσεων, τράβηξε την προσοχή όλων και κέρδισε θερμό χειροκρότημα. Αν θα 'πρεπε να αναφερθούμε σε κάποιο μειονέκτημα της όλης βραδιάς, θα ήταν στην υγρασία, η οποία δεν διευκόλυνε το κούρδισμα των μουσικών οργάνων· αλλά και τούτο νομίζω ήταν αναμενόμενο, υπό τις συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες.
Θαρρώ πως όσοι παραβρέθηκαν την περασμένη Πέμπτη στην Πλάκα απήλαυσαν ευχάριστα τον νέο τραγουδοποιό Βαγγέλη Καζαντζή, ο οποίος εξελίσσεται και ορθώνει μια στιβαρή φωνή στον χώρο του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού. Εκείνη πάντως που μας κέρδισε πραγματικά ήταν η πρωταγωνίστρια της βραδιάς, Φωτεινή Βελεσιώτου. Όποιος δεν την έχει ακούσει από κοντά, θα 'ταν καλό να την αναζητήσει. Το να έρχεσαι εκ του σύνεγγυς σε επαφή με το τραγούδισμά της, θεωρώ πως είναι εμπειρία ζωής, την οποία δεν ξεχνάς εύκολα.
{youtube}FpxzATcyUhA{/youtube}
