Είναι εποχές που τα παιχνίδια της ζωής καλούν επιτακτικά τους μάστορες και τις ιστορίες τους. Είναι καταστάσεις της καθημερινότητας που προτάσσουν τη διπολική δύναμη της πλάνης/αποπλάνησης και της αφύπνισης/επιδοκιμασίας για μια πιο γόνιμη και πλουραλιστική αφομοίωση των στερνών και μελλούμενων ενός λαού. Ο Ερωτόκριτος, ως ένα εκστατικό παραστατικό τραγουδαφήγημα, έριξε τη Δευτέρα στο Ηρώδειο τη δική του ζαριά στο σήμερα με τις καταλυτικές εσωτερικές «ιάσεις». Μύστες αυτή τη φορά οι Χαΐνηδες και ο Ψαραντώνης, μαζί με το ακροβατικό-χορευτικό άγγιγμα της ομάδας Κι όμΩς Κινείται· σε μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό.
Πολλά τα ερωτήματα τα οποία γεννιούνται στο κάλεσμα μιας αλλιώτικης αναπαράστασης της διαλεκτικής τού φημισμένου έργου του Βιτσέντζου Κορνάρου. Περισσότερα δε όταν είσαι ένας από τους πολλούς που γέμισαν το αρχαίο θέατρο και ανταποκρίθηκαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια στα διαχρονικά ερωτήματα του κρητικού θέματος της Αρετούσας με τον Ρωτόκριτο. «Κι όποιος του Πόθου εδούλεψε εις-ε καιρόν κιανένα/ας έρθει για ν' αφουκραστεί ό,τ' είν' εδώ γραμμένα/ να πάρει ξόμπλι κι [α]ρμηνειά, βαθιά να θεμελιώνει/πάντα σ' αμάλαγη Φιλιάν, οπού να μην κομπώνει./Γιατί όποιος δίχως πιβουλιά του Πόθου του ξετρέχει/εις μιάν αρχή [α' βασανιστεί], καλό το τέλος έχει/ Αφουκραστείτε, το λοιπόν, κι ας πιάνει οπού'χει γνώση/ για να κατέχει κι αλλουνού απόκριση να δώσει».
Η 12μελής μουσική παρέα (Ψαραντώνης, Δημήτρης Αποστολάκης, Δημήτρης Ζαχαριουδάκης, Μαρία Κώτη, Αλέξης Νόνης, Τάκης Κανέλλος, Κλέων Αντωνίου, Μιχάλης Νικόπουλος, Δημήτρης Μπρέντας, Αντώνης Σκαμνάκης, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος & Φώτης Σιώτας) επέδειξε μια ιδιοσυγκρασιακή «ανάγνωση» στο κλασικό κείμενο. Εκεί δηλαδή όπου η κρητική παράδοση συναντά την τζαζ, το fusion ή και τα αχνά στρώματα της ραπ, ήρθε η σωματικότητα της εξαίσιας χορογραφίας μιας ομάδας (Xριστίνα Σουγιουλτζή, Camilo Bentancor, Eρμής Μαλκότσης, Δημήτρης Σωτηρίου, Αντιγόνη Λινάρδου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου) να ανατρέψει και να επαναπροσδιορίσει τις ισορροπίες ως προς το σημαίνον και το σημαινόμενο.
Η ανάσα της λύρας υποκύπτει στην παράλυση ενός σώματος που αιωρείται σε ένα σχοινί για την αγάπη. Τα άκρα των κορμιών πάλλονται το ένα πάνω στο άλλο όταν η βραχνάδα του Ψαραντώνη «ξεψυχά» τα ακόλουθα λόγια: «Eτούτον είναι φυσικό, Aδέρφι, στον αζάπη/ να μην μπορεί να βγει η παλιά, παρά με νιάν Aγάπη./Γιατί έναν τόπο μοναχάς εις την καρδιά μας μέσα/εδιάλεξεν ο Έρωτας, κ' οι άλλοι δεν του αρέσα'./K' εκεί έχει ένα ψηλό θρονί, όπου συχνιά καθίζει·/το απομονάρι μας κορμί, ως του φανεί τ' ορίζει./Kι ως κινηθεί η Πεθυμιά, κι αρχίσει και νικά μας,/Aφέντης οπού κάθεται κι ορίζει την εξά μας,/ζιμιό σ' Aγάπη βάνει μας, γιατί άλλο δεν κατέχει,/μόνον Aγάπες κ' Eρωτιές, κι ουδ' άλλες έγνοιες έχει./Kείνη, οπού ορεγομέσταν-ε, στο νου μας την-ε βάνει,/και δίδει τση ζιμιόν εξά, κι ως θέλει μας-ε κάνει./Kι ο λογισμός κ' η όρεξη πάντά'ναι μετά κείνη,/οπού μας επρωτόβαλε σ’τσ’ Αγάπης την οδύνη».
Η λιτή και χειροποίητη αίσθηση των ολίγων σκηνικών (της φιλοσοφίας του κουκλοθέατρου) έδεσε αρμονικά με την αέρινη κινησιολογία των φιγούρων, οι οποίες άλλοτε αγκάλιαζαν κι άλλοτε ανύψωναν τις «αλήθειες» αυτής της κοσμογονικής αφήγησης. Ο χρόνος, η παλικαριά, η φρόνηση, η ομορφιά έχουν μια ξάστερη διάσταση και δονούν ξανά τον άνθρωπο από την αρχή, για τη δική του αρχή.
Ίσως θα ακουστεί υπερβολή ή και αστοχία να προτείνω να παρουσιαστεί αυτή η εξαιρετική παράσταση στα σχολεία όλης της χώρας. Ίσως πάλι και όχι... Το σίγουρο είναι πως θα κλείσω επικαλούμενη ξανά τα λόγια του ποιητή: «Eτούτ' η Aγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη,/και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τώς εδόθη./Kαι κάθε είς που εδιάβασεν, εδά κι ας το κατέχει,/μη χάνεται στα κίντυνα, μα πάντα ολπίδα ας έχει./ K' εκείνον, οπού εκόπιασεν, ας τον καληνωρίζουν,/κι ας συμπαθούν τα σφάλματα εκείνα που γνωρίζουν».
{youtube}uMaFsr0aMCk{/youtube}
