Μια ξεχωριστή βραδιά αντιθέσεων επιφύλαξε η Μαίρη Λίντα σε όσους βρέθηκαν στο Ηρώδειο το βράδυ της Τετάρτης. Aντιθέσεις σε επίπεδο καλλιτεχνικό κι αισθητικό, αλλά και συναισθηματικό. Ως πιστή φίλη του λαϊκού τραγουδιού ομολογώ πως, την αρχική μου χαρά για την είδηση της εμφάνισής της, σύντομα διαδέχτηκε η αγωνία για όσα θ’ ανακάλυπτα πως είχαν απομείνει από αυτό το σοβαρό κεφάλαιο της μακρινής ελληνικής δισκογραφίας, που άκουγε στο ψευδώνυμο «Μαίρη Λίντα».
Μια λαϊκή ορχήστρα, μια μεγάλη ορχήστρα εγχόρδων και τρία σύγχρονα συγκροτήματα τα οποία έχουν διασκευάσει τραγούδια του Χιώτη –Apurimac, Imam Baildi, Gajo Dilo– συνέπραξαν με τη Μαίρη Λίντα στο Ηρώδειο για να παρουσιάσουν (ποικιλοτρόπως) ό,τι αναλογεί στην ερμηνεύτρια από το όλον της ελληνικής μουσικής. Δεδομένης της μοναδικότητας της συναυλίας, η προσέλευση δεν ήταν ικανοποιητική· ιδίως το επάνω διάζωμα γέμισε μόνο κατά το ήμισι. Όμως η ποσότητα και η ποιότητα συχνά ανταγωνίζονται κι έτσι ο ενθουσιασμός του κοινού στήριξε το εγχείρημα ακόμη και σε στιγμές ασυνέχειας.
Η Μαίρη Λίντα βγήκε στη σκηνή με τη συστολή μικρού κοριτσιού και τη φόρα της παλιάς καραβάνας, πετώντας το προβληματικό ακουστικό της, τραγουδώντας και χορεύοντας από την αρχή μέχρι και το τέλος της συναυλίας, που διήρκεσε δυόμισι ώρες χωρίς διάλειμμα. Όλα τα τραγούδια ήταν φερμένα στον σημερινό της τόνο και η κ. Λίντα τα υποστήριξε, όχι πια με την εύρος και το σθένος εκείνης της θρυλικά ηχογραφημένης φωνής, αλλά με τον ίδιο σεβασμό στο μέτρο και στον στίχο και με το σαρωτικό συναίσθημα που μπορούν να εκφράζουν όσοι άνθρωποι έχουν χορτάσει τη ζωή τους.
Το πρόγραμμα στηρίχθηκε, φυσικά, στις επιτυχίες του δίδυμου Χιώτη/Λίντα κι έτσι όλη η βραδυά χρωματίστηκε από τις ζωηρές μελωδίες που κάποτε γεννούσε «με τη σέσουλα» το ανήσυχο μυαλό του Μανώλη Χιώτη. Ο αέρας άλλαξε όταν η κ. Λίντα έδωσε μοναδικά φορτισμένες ερμηνείες στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη από το Αρχιπέλαγος. Δίπλα στο ερμηνευτικό της βάρος στάθηκε με ελαφρότητα και σατυρική διάθεση ο Κορνήλιος Σελαμσής, ο οποίος διηύθυνε την ορχήστρα μιμούμενος τον Μίκη και τη χαρακτηριστική του παρουσία στη σκηνή.
Παρά τη θέρμη με την οποία η οικοδέσποινα υποδέχτηκε τους Imam Baildi και τους Gajo Dilo, η συνύπαρξή τους ήταν μεν χαριτωμένη, αλλά χωρίς το μουσικό ενδιαφέρον που ίσως ανέμεναν οι νεότεροι από όσους βρέθηκαν στο Ηρώδειο. Τα δικά μου αισθητήρια όργανα έπιασαν απλώς την απόδειξη πως δεν υπάρχει μια καλλιτεχνική γέφυρα τόσο στέρεη, ώστε να δικαιολογεί την ενασχόληση τόσο πολλών σημερινών μουσικών με το κλωθογύρισμα των παλιών συνθέσεων. Η παρουσία όμως των Apurimac είχε νόημα. Γιατί όταν ο Χιώτης έφερε τους λατινοαμερικάνικους ρυθμούς στο λαϊκό μας τραγούδι –μετατρέποντας τις εμφανίσεις του σε κοσμικό θέαμα και διχάζοντας τους κύκλους των μουσικών– δημιούργησε μια νέα αισθητική βάση για το είδος. Αφαιρώντας λοιπόν οι Apurimac από τις συνθέσεις του τον «ελληνικό» τους χαρακτήρα κι αποκαλύπτοντας τον λάτιν σκελετό αυτών των τραγουδιών, έδειξαν ότι θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί στην άλλη μεριά του γνωστού κόσμου.
Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς ήταν ο χαιρετισμός του Μίμη Πλέσσα, αλλά και η παρουσία του Γιώργου Κριμιζάκη στο πιάνο, ο οποίος ερμήνευσε μαζί με την κα. Λίντα το τραγούδι "Διάλειμμα".
Βγήκαμε από το Ηρώδειο κουβαλώντας τ’ αντίθετα: από τη μια η θλίψη, για τα χρόνια που περνούν και στερούν το σφρίγος και την ελαστικότητα από τα σώματα και τις φωνές των ανθρώπων· κι από την άλλη το "I Love You Mary!" που ακούστηκε από το επάνω διάζωμα και ταιριάζει τόσο στις μοναδικές γυναίκες, όπως η Μαίρη Λίντα, που μένουν πάντα κορίτσια!
{youtube}tQRaRdbwkgY{/youtube}
