Όπως και στην πρώτη μέρα του Deteriorate Sound II (διαβάστε εδώ την ανταπόκριση του Στυλιανού Τζιρίτα), έτσι και στη δεύτερη η προσέλευση στο Six d.o.g.s. κινήθηκε σε πολύ χαμηλά νούμερα: το κοινό δεν ξεπέρασε σε καμία στιγμή της βραδιάς τη δύναμη των 30 ατόμων. Να πω ότι δεν το περίμενα; Θα πω ψέματα... Πάντως η μουσική που ακούστηκε το βράδυ της Τρίτης στην Αβραμιώτου –στις περισσότερες των περιπτώσεων– δεν ήταν «για λίγους».
Οι SunTank, ας πούμε, οι οποίοι έπαιξαν πρώτοι, είχαν να παρουσιάσουν μια ιδιαίτερα προσιτή ηχητική πρόταση. Ο Ορέστης Μπενέκας (σε πλήκτρα, λάπτοπ και διάφορα άλλα αναβοσβήνοντα μαραφέτια) και ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς (σε ηλεκτρική κιθάρα περασμένη από μακρά αλυσίδα πετάλων) είναι άλλωστε μουσικοί σε συνεχή ζύμωση με πιο λαϊκές μουσικές φόρμες και ήξεραν καλά πώς να «πειραματιστούν», ρίχνοντας κατάλληλες γέφυρες προς το ακροατήριο. Έτσι, τα τείχη που ορθώνονταν από τις αλλεπάλληλες στρώσεις live looping της εξάχορδης και πλουμίζονταν από τους ήχους των συνθετητών, «άνοιγαν» σε καίρια σημεία για να αναδυθούν μελωδικά θέματα, σαμπλαρισμένοι ρυθμοί και φωνητικές ριπές –όλα τους φάροι για να μπορέσει κανείς να παρακολουθήσει την εξέλιξη. Παρότι εμφανώς υπήρξαν πολλά μέρη στο σετ τους, αυτά αφέθηκαν να εισέλθουν το ένα στο άλλο έτσι ώστε το μισάωρο σετ να παρουσιαστεί ως ένα ενιαίο κομμάτι. Κατά την άποψή μου, οι δύο μουσικοί ξεχώρισαν (ελαφρώς έστω) από τα υπόλοιπα σχήματα της βραδιάς.
Όχι ότι η τριπλέτα που ακολούθησε δεν είχε ωραία πράγματα να καταθέσει. Οι Γιάννης Αναστασάκης, Νίκος Γιούσεφ & Τζένη Καπάδαη ακολούθησαν μια κάπως διαφορετική συνθήκη: ο πρώτος άφηνε τους άλλους δύο να «σολάρουν», κατέγραφε τα μέρη τους και στη συνέχεια έπαιζε μαζί τους, λουπάροντας, σαμπλάροντας και επιθέτοντας επιπλέον στοιχεία από κιθάρες και σύνθια. Σε όλο αυτό ξαναέμπαιναν οι δύο σολίστες (η Καπάδαη στη φωνή και ο Γιούσεφ στο μουσικό πριόνι) και το όλο πράγμα μεταλλασσόταν συνεχώς. Παρότι υπήρξαν μερικές πραγματικά υποβλητικές στιγμές στο σετ και η φαντασία δεν έλειπε –η Καπάδαη χρησιμοποίησε λ.χ. τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής της ως μετρονόμο και ο Γιούσεφ μετέτρεψε το πριόνι του σε κρουστό– ένιωσα ότι τίποτα δεν ξεπέρασε τις πρώτες στιγμές, κατά τις οποίες η κυρία της παρέας αφέθηκε σε έναν σχεδόν θρησκευτικής λογικής «μονόλογο».
Και οι UnderwaterChess έκαναν πάντως το «καθήκον» τους την Τρίτη. Εκείνοι βέβαια είχαν μόνο έγχορδα όργανα στα χέρια τους: μια ηλεκτρική κιθάρα σχήματος V ο Πάνος Παπάζογλου κι ένα βιολί ο Μιχάλης Βρεττάς. Φυσικά, αυτά πέρναγαν μέσα από τα απαραίτητα εφέ δημιουργώντας γκρούβες (κυρίως μέσω «κούφιων» συγχορδιών από την κιθάρα), πάνω στις οποίες κινούνταν οι φράσεις του βιολιού και τα φωνητικά-ψαλμωδίες του Βρέττα. Οι Underwater Chess κατέστρωσαν (σποραδικά) τις πιο καταιγιστικές ρυθμολογικά στιγμές της δεύτερης μέρας του φεστιβάλ, πράγμα που φάνηκε και από τις τάσεις χορού οι οποίες εμφανίστηκαν ανάμεσα στο κοινό. Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι τα 4-5 κομμάτια που έπαιξαν είχαν αρκετά παρόμοιες μεταξύ τους τροπές και εξελίξεις, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι άκουγες το ίδιο πάνω-κάτω πράγμα, ξανά και ξανά.
Το τέλος της βραδιάς βρήκε όλους τους συμμετέχνοντες επί σκηνής, σε έναν αυτοσχεδιασμό που ήταν επόμενο να «ψάχνεται» σε διάφορα σημεία. Ευτυχώς δεν δημιουργήθηκε χάος. Αντίθετα, υπήρξαν κάμποσες οάσεις στη ροή, έστω κι αν το κοινό αυτό σετ δεν κατάφερε να αγγίξει το ενδιαφέρον των όσων είχαν προηγηθεί. Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη μέρα του Deteriorate Sound II είχε πολλές συγκινήσεις να προσφέρει, με όλους τους συμμετέχοντες να στέκονται με άνεση στο ύψος των περιστάσεων.
{youtube}OIAE0e4EOZo{/youtube}
