Χωρίς διάθεση υποτίμησης των δύο προηγούμενων ημερών, το πλέον καίριο κεντρί του αυτοσχεδιασμού έλαβε χώρα στην τρίτη και τελευταία πράξη του Deteriorate Sound ΙΙ, την Τετάρτη το βράδυ. Μέρα που συγκέντρωσε στο Six d.o.g.s. και τον περισσότερο κόσμο για το φετινό φεστιβάλ.
Ο Spyweirdos, κατά κόσμον Σπύρος Πολυχρονόπουλος, μας έπιασε εξ απήνης, ρίχνοντάς μας σε έναν θαλαμίσκο ήχου με πλήρη τετραφωνία: δεν ανέβηκε ποτέ στη σκηνή, αλλά μας τοποθέτησε ως θεατές κανονικά απέναντί της, να κοιτάμε τον άδειο από δίποδα όντα χώρο της –επάνω βρίσκονταν μονάχα οι μηχανικοί βοηθοί του. Αυτή η τοποθέτηση θέσης μας πρόσφερε εκ νέου την ξεχασμένη τέχνη της ακρόασης, σε έναν χώρο θεμελιωδώς φτιαγμένο για το δίδυμο ακοή/όραση· και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο βρήκα θαυμάσιο το εγχείρημά του. Το δεύτερο «μπράβο» που εκστόμισα μετά το τέλος της συναυλίας του, οφειλόταν στο άρτιο έργο το οποίο μας παρουσίασε. Στην αρχή του ίσως κάποιος θεωρούσε ότι μοναδικός του οδηγός ήταν η τυχαιότητα και οι αλγόριθμοι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο: υπήρχε αίσθηση ισορροπίας ανάμεσα στα μικρότερα υποσύνολα που το αποτελούσαν, καθώς και στις μικρές (μικρότατες) παύσεις μεταξύ τους, ενώ έλειψαν οι υπερβολές και ο αυτισμοί. Θα το ονόμαζα προσωπικά ως «μανιακή concrète».
Οι SilentMove, που ακολούθησαν, κέρδισαν κι έχασαν την παρτίδα στις λεπτομέρειες. Ο Γιάννης Παξεβάνης ξεκίνησε μάλλον τυπικά το σετ, ανατρέχοντας σε πατερναλιστικούς τρόπους χειρισμού της κιθάρας, οι οποίοι ήχησαν πεπερασμένοι. Στη συνέχεια όμως τιθάσευσε τα κουτιά παραμόρφωσης και βρήκε τον τρόπο να οδηγήσει τη μία και μοναδική σύνθεση που παρουσίασε το ντουέτο, αλλά και να συνομιλήσει ουσιωδώς με τον συμπαίκτη του, Βασίλη Τζαβάρα. Ο οποίος –αν και χρεώνεται με κλασικοροκάδικες εμμονές στον χειρισμό της κιθάρας μα και του feedback– κατάφερε σε τουλάχιστον τρία σημεία να παρουσιάσει πλατφόρμες σπασμένου ήχου που ξέφυγαν από την αρχική μονοδιάστατη αίσθηση, η οποία απειλούσε να περιορίσει τη μουσική που ακούγαμε στον ακίνδυνο new age/Tangerine Dream ήχο. Κι ενώ όλα έδειχναν ότι οι Silent Move θα τελείωναν με μια πολύ εύστοχη ισοτονία, απεδείχθησαν κατά την προσωπική μου άποψη «άπληστοι» και δέσμιοι μιας (post;) ροκ άποψης, η οποία ήθελε την αυλαία να κλείνει αφού πρώτα ανέβαινε ξανά, μ' ένα σχοινοτενές κρεσέντο.
Μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα, πήρε θέση στη σκηνή του Six d.o.g.s. ο Γιάννης Μουρτζόπουλος, κερδίζοντας άμεσα το ενδιαφέρον μας. Πώς; Μα με την ίδια τη στοιχειοθεσία του σώματός του. Και, χωρίς περιττό άγχος, με σοβαρότητα αλλά καθόλου σοβαροφάνεια, άρχισε να ξεδιπλώνει ηχοπεδία. Ως πρώτη κατάθεσή του ακούσαμε μια σύνθεση πάνω στους στίχους του Χρήστου Μαρκίδη, ο οποίος είχε και το credit των (πολύ ωραία) μονταρισμένων εικόνων που στεφάνωσαν ασπρόμαυρα τον Μουρτζόπουλο, σε μια οπτικοακουστική σύμπλευση με έντονο το 1970s άρωμα. Αν και δεν μπορείς να βαθμολογήσεις τόσο στυ(ε)γνά τις συγκινήσεις συγκρίνοντας το σετ του με εκείνο του Spyweirdos, ίσως κορυφαίο σημείο της βραδιάς να ήταν η σύνθεση "Μοναχικοί Ταξιδιώτες", πάνω σε ποίηση του Χρίστου Λάσκαρη. Όπισθεν, σε ένα όμορφο βίντεο, βλέπαμε μάλιστα τον ίδιο τον (θανόντα πια) ποιητή ν' απαγγέλει. Και δεν πιστεύω ότι έμεινε κανείς ασυγκίνητος από τον συνδυασμό των στίχων και της γεμάτης επιπρόσθετα στρώματα ήχου ατμόσφαιρας που έστηνε ο Μουρτζοπουλος, μιμούμενος –μέσω αντανάκλασης και όχι ευθείας μεταφοράς– τον ήχο μιας ατμομηχανής και τροχοφόρων που σιδηροκάλπαζαν.
«Ἄνθρωποι ποὺ ταξιδεύουν μόνοι:
κατὰ κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σὲ παράθυρο.
Δὲν ἔχουνε ἀποσκευές,
δὲν ἔχουνε κανέναν νὰ τοὺς περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν ἔξω.
Ἂν κάποιος τοὺς ρωτήσει ποῦ πηγαίνουνε,
μοιάζουν σὰ νὰ ’ρχονται ἀπὸ μακριά·
σὰ νὰ μὴν ἔχουν καταλάβει τὴν ἐρώτηση»
Η επόμενη σύνθεση –επίσης σε ποίηση Λάσκαρη– είχε να κάνει με τον χρόνο και τις ψηφίδες του. Όπως μας είπε ο ίδιος ο Μουρτζόπουλος μετά το πέρας της εκτέλεσης, είχε αφομοιώσει δευτερόλεπτα από τα βαρυτικά κύματα, όπως αυτά έχουν καταγραφεί και περιγράφονται από τη θεωρία του Κοσμικού Πληθωρισμού (Cosmic Inflation).*
Το κλασικό πια για το φετινό Deteriate Sound II κοινό τζαμάρισμα των συμμετεχόντων στο τέλος της βραδιάς είχε κι εκείνο μερικά καλά σημεία, καθώς ο Spyweirdos –με ευφυέστατο τρόπο– οδήγησε κάποια στιγμή την τετράδα σε μια αναπάντεχη ρυθμικότητα, την οποία ακολούθησε με υποχθόνιο τρόπο ο Μουρτζόπουλος. Στο τέλος λοιπόν της τρίτης ημέρας τα χαμόγελα κοινού και συντελεστών ήταν δεδομένα, απτά και με αιτία.
*Σύμφωνα με το πληθωριστικό σενάριο, κατά τη χρονική διάρκεια 10-36 μέχρι 10-32 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, το Σύμπαν πέρασε από μια περίοδο απότομης και μεγάλης αύξησης του μεγέθους του, το οποίο αυξήθηκε κατά 1080 φορές.
{youtube}vRsBxifEdXA{/youtube}
