Καλώς ή κακώς, αν είσαι μπλεγμένος με τη μουσική δημοσιογραφία τη σήμερον ημέρα, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των συναυλιακών σου εξορμήσεων θα αφορά τον ευρύτερο χώρο του τραγουδιού. Ίσως έτσι εύκολα ξεχνάς ότι η μουσική δεν είναι μόνο αυτό, ότι υπάρχουν κι άλλοι χώροι και κόσμοι. Όταν όμως συναντηθείς με κάποιον από εκείνους, η εμπειρία μπορεί να αποδειχθεί πραγματικά αναζωογονητική. Κάτι τέτοιο μου συνέβη την Παρασκευή στη συναυλιακή αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», παρακολουθώντας τη σύμπραξη του Μίλτου Λογιάδη (πιάνο) με τον Χρήστο Ζερμπίνο (ακορντεόν).
Στη συγκεκριμένη βέβαια περίσταση την αφορμή έδωσε και πάλι το τραγούδι, καθώς οι δύο μουσικοί παρουσίασαν τη δουλειά τους πάνω στις μελωδίες μιας σειράς τραγουδιών, όπως αυτές καταγράφτηκαν στις από κοινού δισκογραφικές καταθέσεις τους. Προφανώς όμως η προσέγγισή τους έγινε από την πλευρά της λόγιας παράδοσης και αισθητικής, της οποίας και οι δύο είναι λειτουργοί. Το αποτέλεσμα υπήρξε απολαυστικό και απόλυτα ταιριαστό με τον τίτλο «Νυχτερινές Εξομολογήσεις» που δόθηκε στη βραδιά, αν και προσωπικά έφυγα στο τέλος με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή...
Το πρώτο μέρος της συναυλίας περιελάμβανε 7 παραδοσιακά τραγούδια συν ένα του Βασίλη Τσιτσάνη, όπως δισκογραφήθηκαν στο άλμπουμ Εαρινή Ισημερία του 2012. Το δελτίο τύπου έγραφε ότι τα κομμάτια θα παρουσιάζονταν ως ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο, πράγμα που απεδείχθη κάπως παραπλανητικό: η ενότητα του έργου δεν βρισκόταν στην εισχώρηση της μιας μελωδίας μέσα στην άλλη, μα στην κοινή λογική με την οποία αυτές προσεγγίστηκαν. Οι δύο εκτελεστές έφεραν όλα τα τραγούδια σε αργό τέμπο, «ζουμάροντας» έτσι στη χρονική κλίμακα και αναδεικνύοντας κάθε μικρή μελωδική κίνηση, κάθε τρίλια, κάθε ανεπαίσθητο χρωματισμό. Ακόμα και ο γνωστός μας “Καλαματιανός” εκτελέστηκε με τη συγκεκριμένη λογική.
Όσο για το δεύτερο μέρος, αφιερώθηκε αποκλειστικά σε μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι. Οι Λογιάδης & Ζερμπίνος είχαν και προηγουμένως αναμετρηθεί με το έργο του μεγάλου συνθέτη –στον δίσκο Από Τα Πλήκτρα Στην Καρδιά (2010)– απ' όπου και επέλεξαν όσα κομμάτια μάς παρουσίασαν στον Παρνασσό. Εδώ κυριάρχησε μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση, ήδη παρούσα βέβαια στο DNA των μελωδιών του Χατζιδάκι, με το κλίμα να γίνεται ελαφρώς πιο αλέγκρο σε στιγμές σαν το “Τριαντάφυλλο” και το “Στου Διγενή Τα Κάστρα”. Στη “Μπαλάντα Του Ούρι”, πάλι, η σπάνια εξόρμηση του Λογιάδη προς τις μπάσες νότες του πιάνου του αποτέλεσε μια ευχάριστη απόκλιση από το συνολικό κλίμα.
Ο Μίλτος Λογιάδης και ο Χρήστος Ζερμπίνος κατέθεσαν στη σκηνή του Παρνασσού τις αδιαμφισβήτητες εκτελεστικές ικανότητές τους, την εκφραστικότητα και την αγάπη τους για το ρεπερτόριο που παρουσίασαν. Η συναυλία υπήρξε πράγματι κατανυκτική και εξελίχθηκε ως μια σειρά μυσταγωγικών, χαμηλότονων εξομολογήσεων μεταξύ των δύο πληκτροφόρων οργάνων. Η δική μου μικρή ένσταση –ή παράπονο, αν θέλετε– είναι ότι, ενώ οι δύο πρωταγωνιστές έδειξαν (σχετικά) «χαλαροί» απέναντι στις λόγιες συμβάσεις που αφορούν στον ενδυματολογικό και κινησιολογικό κώδικα, δεν έπραξαν το ίδιο στο μουσικό κομμάτι. Τουτέστιν, θα έβρισκα περισσότερο ενδιαφέρουσα μια λιγότερο «σεβαστική» προσέγγιση και των παραδοσιακών, αλλά και των χατζιδακικών τραγουδιών που ακούστηκαν.
Τις σκέψεις μου αυτές δεν έμοιαζε πάντως να συμμερίζεται το υπόλοιπο ακροατήριο (σαφώς ανεβασμένου ηλικιακού μέσου όρου) το οποίο, αφού σιγοτραγουδούσε ανά διαστήματα –υπενθυμίζοντας ότι είμαστε τραγουδοκεντρικός λαός, ό,τι και να λέμε– χειροκρότησε στο τέλος θερμά και με ιαχές. Και, για να είμαι κι εγώ σαφής, δικαίως.
Setlist:
Μήλο Μου Κόκκινο
Τζιβαέρι
Ένα Καράβι Από Τη Χιό
Από Ξένο Τόπο
Θαλασσάκι
Στο ‘Πα Και Στο Ξαναλέω
Χωρίσαμε Ένα Δειλινό
Καλαματιανός
(Διάλειμμα)
Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων
Με Την Ελλάδα Καραβοκύρη
Καλυμνιώτικο
Το Τριαντάφυλλο
Το Πουλί
Στου Διγενή Τα Κάστρα
Τριαντάφυλλο Στο Στήθος
Ναύτη, Γεροναύτη
Η Μπαλάντα Του Ούρι
Πορνογραφία
Encore
Το Τριαντάφυλλο
{youtube}vijm82KReZE{/youtube}
