Η Δήμητρα Γαλάνη ήταν πάντα των συμμαχιών και της παρέας και πάει έτσι πολύς καιρός από τότε που στάθηκε μόνη της σε μια μουσική παράσταση, παρότι –εδώ που τα λέμε– θα μπορούσε κάλλιστα να καθηλώσει μια γεμάτη αίθουσα ακόμα και χωρίς μουσική συνοδεία, μόνο με τη φωνή της. Η φετινή λοιπόν σειρά εμφανίσεών της στο PassPort (για 4 Πέμπτες) αποτελεί μια μάλλον σπάνια ευκαιρία για το κοινό να την απολαύσει σε ένα αποκλειστικά δικό της πρόγραμμα.
Κύρια αφορμή, η κυκλοφορία του νέου δίσκου της (Αλλιώς), για τον οποίο συνεργάστηκε ξανά με τον στιχουργό Παρασκευά Καρασούλο. Όπως όμως η ίδια μάς εξήγησε από σκηνής στην πρόβα τζενεράλε της Τρίτης (που έγινε υπό την αιγίδα του ραδιοσταθμού Δίεση), ένα τέτοιο πρόγραμμα της το ζήταγαν από καιρό και διάφοροι φίλοι. Οπότε το βρήκε ως ευκαιρία για να κάνει μια αναδρομή στην 43χρονη καριέρα της, λέγοντας –εκτός από τα καινούρια– και μερικά τραγούδια από όσα δεν της δίνεται συχνά η ευκαιρία να πει. Συνεργοί της επί σκηνής πέντε νέοι, εξαιρετικοί μουσικοί (Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, Λάμπης Κουντουρόγιαννης, Νίκος Μέρμηγκας, Σπύρος Μάνεσης & Στέλιος Προβής), οι οποίοι στήνουν για χάρη της έναν μοντέρνο, φρέσκο ήχο.
Είναι η φωνή της Γαλάνη, ωστόσο, που βρίσκεται στο προσκήνιο για όλη τη διάρκεια της παράστασης. Μια φωνή που ναι μεν έχει μπασάρει με τα χρόνια, αλλά διατηρεί εκείνη τη βελούδινη υφή της, εκείνη την αίσθηση διαφάνειας που την έκανε εξ αρχής τόσο αγαπητή. Η ερμηνεύτρια παραμένει απόλυτη κυρίαρχη αυτού του εργαλείου, πράγμα που απεδείχθη με το παραπάνω, παρότι μάλιστα την ταλαιπωρούσε ένα κρύωμα –μόνο προς το τέλος της βραδιάς κατάφερε πάντως να κάνει (μόλις) αισθητή την παρουσία του.
Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση σε όσα είδαμε την Τρίτη στο PassPort. Κατ’ αρχάς, η απουσία της υπερβολής: δεν υπάρχει δυναμική εκκίνηση, δεν υπάρχουν κορώνες, οι εξάρσεις είναι μετρημένες. Θα έλεγα ότι η δημοφιλής ερμηνεύτρια και οι συνεργάτες της ποντάρουν στην ήρεμη δύναμη, κάτι που μαρτυρά και η δομή της όλης παράστασης, η οποία αποτελεί το δεύτερο εντυπωσιακό (κατ’ εμέ) σημείο, μιας και φαίνεται ότι έχει μελετηθεί και στηθεί πολύ προσεκτικά. Τα τραγούδια παρουσιάζονται ως επί το πλείστον ομαδοποιημένα ανά δημιουργό, με σφήνες επιλογών από τον νέο δίσκο συν κάποιες εκτελέσεις σε παλιά λαϊκά.
Η Γαλάνη υπήρξε άψογη οικοδέσποινα, βάζοντάς μας στο κόλπο από νωρίς, εξηγώντας τα πώς και τα γιατί και λέγοντας ιστορίες για τα τραγούδια και τους εκάστοτε συνεργάτες της. Για παράδειγμα, μας έδειξε με την κιθάρα της πώς, βασισμένη στο “And I Love Her” των Beatles, έγραψε το δικό της “Το Σ’ Αγαπώ Μπορεί”, μάς έπαιξε την “Κουτσή Κιθάρα” σόλο, ενώ έδωσε και αρκετά δείγματα του χιούμορ και της παιχνιδιάρικης προσωπικότητάς της. Φέρθηκε δε ως ισότιμη των πολύ νεότερών της μουσικών, δείχνοντας ότι όλοι τους είναι κάτι παραπάνω από απλώς συνεργάτες της.
Στις στιγμές που ξεχώρισαν θα έβαζα το “Χειροκρότημα” σε εκτέλεση μπόσα νόβα, την «κυματιστή» εκδοχή του “Ζω” κι, επίσης, την πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή στο “Η Μέρα Εκείνη Δε Θ’ Αργήσει”· το ερμηνευτικό αποκορύφωμα ήρθε στο τέλος, με τη Γαλάνη να τα δίνει όλα στα “Στερεότυπα” και να αποθεώνεται. Προηγουμένως, είχε καλέσει στη σκηνή τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Θέμη Καραμουρατίδη (οι οποίοι βρίσκονταν ανάμεσα στους θεατές), για μια εκτέλεση του “Εγώ Μεγάλωνα Για Σένα”, αλλά και για ένα ντουέτο των δύο σταρ στο “Εγώ Μιλάω Για Δύναμη”. Αν κι έβγαλε μια αμηχανία που μου φάνηκε κάπως επιτηδευμένη, η Μποφίλιου έδειξε για ακόμα μια φορά ότι διαθέτει τα ερμηνευτικά κότσια για να σταθεί δίπλα στην ηρωίδα της.
Συνοψίζοντας, η παράσταση «Αλλιώς» αποτελεί μια κάπως διαφορετική εκδοχή των προγραμμάτων που έχουμε συνηθίσει από καλλιτέχνες του μεγέθους και της αναγνωρισιμότητας της Δήμητρας Γαλάνη. Γιατί πρόκειται για ένα πρόγραμμα που δεν σε αρπάζει απ’ τα μαλλιά, μα προτιμά να σε αφήσει να βυθίζεσαι αργά μέσα του. Δίνει χώρο στην εσωτερικότητα, στη διακριτικότητα, κρατάει αριστοτεχνικά τις ισορροπίες και προσφέρει μερικές πραγματικά ενδιαφέρουσες ενορχηστρωτικές προσεγγίσεις, σε μια σειρά από κοσμαγάπητα τραγούδια. Παρακολουθώντας το, έχεις άλλη μία εξήγηση για το πώς η πρωταγωνίστριά του καταφέρνει να παραμένει ακλόνητη στο προσκήνιο όλα αυτά τα χρόνια.
Setlist:
Μην Πάμε Απόψε Πουθενά
Εμένα Με Συμφέρει
Αλλιώς
Ένα Κόκκινο Μαντήλι
Δυο Μέρες Μόνο
Παλίρροια
Love Her
Αθανασία
Καίγομαι Καίγομαι
Το Δίχτυ
Ακρογιαλιές Δειλινά
Πίσω Μην Κοιτάς
Το Εμείς
Βροχή Και Σήμερα/Μη Μου Μιλάς Γι’ Αγάπη
Θα Σ’ Αγαπώ
Τα Γαλάζια Σου Γράμματα
Με Πνίγει Τούτη Η Σιωπή
Μια Άλλη Χώρα
Περιουσία
(Διάλειμμα)
Τράβα Σκανδάλη
Στο Πάτωμα Τα Ρούχα Σου
Δεν Είσαι Εδώ
Παραιτούμαι
Παραδώσου
Το Σ’ Αγαπώ Μπορεί
Κουτσή Κιθάρα
Η Μέρα Εκείνη Δε Θ’ Αργήσει
Μόνο Ένα Γεια
Εγώ Μεγάλωνα Για Σένα
Εγώ Μιλάω Για Δύναμη
Η Πιο Μεγάλη Ώρα Είναι Τώρα
Ίσως
Ατομική Μου Ενέργεια
Το Χειροκρότημα
Ζω
Αν
Στερεότυπα
Encore
Αλλιώς
{youtube}rD4mu4rt5Qk{/youtube}
