Όπως η κινηματογραφική ματιά του Παντελή Βούλγαρη ή η ζωγραφική του Γεώργιου Ιακωβίδη, έτσι και η ποίηση του Μιχάλη Γκανά κουβαλά μια αυθεντική, τοπικιστική, αγνή και πηγαία ματιά στην παλιά Ελλάδα –γενόμενη αρωγός των πολιτιστικών μεταλλάξεων της υπαίθρου και όσων ανθρώπων νιώθουν συνδεδεμένοι με τις αγαπημένες πατρίδες. Την Παρασκευή στον Ιανό, ο Μιχάλης Γκανάς γιόρτασε τα γενέθλιά του μαζί με γνωστούς και άγνωστους φίλους. Παρέα του ο Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος παρουσίασε την επερχόμενη δουλειά του Γυάλινα Γιάννενα, που βασίζεται σε μελοποιημένα ποίηματα του επί χρόνια φίλου και συνεργάτη του.
Στο πρώτο μέρος της βραδιάς ο Γκανάς έκανε μια απλή, καταπραϋντική ανάγνωση παλιών ποιημάτων του και μοιράστηκε σκέψεις με τον κόσμο. Εκλεκτοί φίλοι και καλεσμένοι, όπως η Ζυράννα Ζατέλη και ο Κωστής Παραγιώργης (μεταξύ άλλων), διάλεξαν ένα από τα αγαπημένα τους ποιήματά του και το διάβασαν. Στο δεύτερο μέρος, ο Νίκος Ξυδάκης –μαζί με τον Δημήτρη Μπουζάνη στο πιάνο, τον Γιώργο Διαμαντόπουλο στα πλήκτρα και τον Δημήτρη Χουντή στο σαξόφωνο– ερμήνευσαν τραγούδια γραμμένα πάνω σε έργα Ελλήνων ποιητών, κινούμενοι από τον Βιζυηνό μέχρι και τον Καψάλη.
Ο Ξυδάκης παρουσίασε απλές, χαλαρές στη δομή, αισθαντικές και ολίγον jazzy συνθέσεις, ικανές πάντως να κουβαλήσουν τη βαριά ποιητικότητα των έργων που τις ενέπνευσαν. Οι έντεχνες μελοποιήσεις δωματίου, σε σύμπραξη με την αναπόληση των τόπων της Ηπείρου, παρέσυραν σε μια ιχνηλάτηση παλιών ποιημάτων, δημιουργώντας ευχάριστη ατμόσφαιρα. Την ίδια όμως στιγμή καταδείχθηκε και μια εμφανής αισθητική και φιλοσοφική αντίφαση στην όλη εκδήλωση, μεταξύ της ευγνωμοσύνης στη ζωή και της πικρίας για την έλλειψη αναγνώρισης από έναν μοντέρνο κόσμο.
Γιατί, αν υπήρξε μια ανισότητα μεταξύ των δύο κομματιών της βραδιάς, την εντόπισα σε αυτήν ακριβώς την αέναη αίσθηση πικρίας και παράπονου που έχουν οι ποιητές από τον κόσμο/πολιτεία. Η αίσθηση δηλαδή ότι δεν νιώθουν απαραίτητοι, η αίσθηση ότι δεν προστατεύονται –από φορείς, θεσμούς, κράτη, υπουργεία, ανθρώπους, χρόνο, μνήμη, χώματα. Ο Μιχάλης Γκανάς δεν χάρισε λοιπόν ούτε ένα χαμόγελο, εμμένοντας στη στάση ενός ποιητή ο οποίος έχει βιώσει τόσα πράγματα, ώστε δεν του επιτρέπουν να είναι performer ή έστω ευγνώμων σε μερικές δεκάδες ζευγάρια μάτια και αυτιά που αφουγκράστηκαν τις λέξεις του. Μόνο οι όμοιοί του κέρδισαν λοιπόν το βλέμμα του την Παρασκευή.
Αντίθετα, ο Νίκος Ξυδάκης το χάρηκε το τραγούδισμά του. Ήταν εμψυχωτικός εκεί πάνω στη σκηνή, αστειεύτηκε, ήθελε να ευχαριστήσει όλους όσους βρέθηκαν στον φιλόξενο Ιανό. Επικοινώνησε, με λίγα λόγια, ένα συναίσθημα γιορτής. Επιλέγω χαριστικά να κρατήσω αυτό το δεύτερο κομμάτι από την όλη βραδιά.
{youtube}-xD4Z3HbIcw{/youtube}
