Με τον Κωνσταντίνο Βήτα δυσκολεύομαι να είμαι αντικειμενική: ήδη από την εποχή των Στέρεο Νόβα, αλλά και στη μετέπειτα μοναχική του πορεία, τόσο οι μελωδίες όσο και οι στίχοι του με άγγιζαν πάντα στα μύχια της ψυχής μου. Πηγαίνοντας όμως το Σάββατο στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών δεν ήξερα αν αυτό που θα άκουγα/έβλεπα θα με άγγιζε το ίδιο.
Ήξερα ότι οι Artefacts Ensemble είναι όλοι σολίστες στα όργανά τους, κάτι που επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Και ήταν πραγματικά πολύ όμορφη και πολύ αισιόδοξη η εικόνα να βλέπεις τόσους πολλούς νέους ανθρώπους να κρατάνε την πηγή της δημιουργίας στα χέρια τους, με τόση αγάπη, με τόση σπουδή. Ήταν βέβαια και το κλίμα των ημερών άγριο και τόσο προσγειωμένο στην άσχημη και σκληρή πραγματικότητα, ώστε, όταν βούλιαξα στη θέση μου και ξεχύθηκαν οι πρώτες νότες από τα έγχορδα, αγαλλίασε η καρδιά μου στην κυριολεξία. Ένιωσα σε κάθε κύτταρό μου την ιαματική επίδραση της μουσικής, της Τέχνης, και σκεφτόμουν πόσο υποχρεωμένοι είμαστε όλοι μας να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό και την ομορφιά την οποία γεννά –σαν μια νέα ζωή κάθε φορά.
Το project Συγκατοίκηση που παρακολουθήσαμε στη Στέγη ευοδώθηκε με αρκετά χρόνια διαφορά από όταν το πρωτοσυνέλαβαν ως ιδέα κάποιοι από τους Artefacts Ensemble. Και ήταν πράγματι μια συγκατοίκηση, μεταξύ δύο συγκατοίκων που σεβάστηκαν ο ένας τον άλλον και τήρησαν όσους κανόνες είχαν τεθεί από κοινού. Μέχρι εκεί, όμως. Από τη μια, οι Artefacts Ensemble έδωσαν πράγματι νέα ζωή στο ηλεκτρονικό σύμπαν του Κ.ΒΗΤΑ: το “Νέα Ζωή 705” κυριάρχησε ερμηνευμένο δις από το ταλαντούχο σχήμα –και στην αρχή και στο encore– καθώς τα έγχορδα του πρόσδωσαν έναν πιο γήινο χαρακτήρα. Από την άλλη, οι «συγκάτοικοι» δεν ξημερώθηκαν ποτέ πίνοντας κρασιά κι εξομολογούμενοι φόβους και πάθη ακούγοντας το “Tαξίδι Της Φάλαινας». Ένιωσα δηλαδή ότι, προκειμένου να μην καπελωθεί το λιγότερο διάσημο κομμάτι της εξίσωσης, η βραδιά μπάταρε προς μια επίπεδη μελωδική εκδοχή. Και ναι μεν παρατηρήθηκε αρτιότητα στις εκτελέσεις, αλλά δεν υπήρξαν εντάσεις, εκείνες θα κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, δημιουργώντας το απαραίτητο συναισθηματικό εκτόπισμα.
Επιπλέον, ο Κ.ΒΗΤΑ παρουσιάστηκε στη σκηνή με την κινησιολογία μαθητή που μόλις τον μάλωσε ο δάσκαλος: έβγαινε, έλεγε το ποίημα γρήγορα-γρήγορα και μετά πάλι μέσα. Φάνηκε πολύ αγχωμένος, μη τυχόν και αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή της βραδιάς. Σεμνή και γλυκιά στάση, νομίζω ωστόσο ότι έπρεπε να πάρει λίγο παραπάνω «πάνω του» τη συγκεκριμένη βραδιά. Παρ' όλα αυτά μας συγκίνησε με το επίκαιρο παρά ποτέ "Μικρό Αγόρι", με το καταπληκτικό βίντεο του Λουίζου Ασλανίδη να μας δίνει την απόλυτη εικόνα για τους στίχους αυτούς. Τα “Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα” (από την πρόσφατη Αντήχηση) και “H Νύχτα” μας ταξίδεψαν, ενώ το “Όλο Αυτό Που Ποτέ” μας έκανε να χαμογελάσουμε δειλά.
Οι ενορχηστρώσεις του Κορνήλιου Σελαμσή προσπάθησαν να χωρέσουν όλο το ηλεκτρικό σύμπαν του Κωνσταντίνου Βήτα σε μια ορχήστρα κατά τρόπο ισορροπητικό. Με εξαίρεση πάντως το κοντραμπάσο σε δύο κομμάτια, δεν ένιωσα κανένα από τα όργανα να παίρνει κεφάλι στις υπόλοιπες επιλογές του σετ. Αν και δεν έχω παρακολουθήσει ξανά τους Artefacts Ensemble, έμεινα με την εντύπωση ότι αυτό είναι το στυλ, η ταυτότητά του σχήματος. Αποκάλυψη της βραδιάς στάθηκε για μένα η Θεοδώρα Μπάκα: η φωνή της μου θύμισε κάτι από Λένα Πλάτωνος, διέθετε δε ιδιαίτερη ένταση κι έναν μοναδικό λυρικό χαρακτήρα. Εντυπωσίασε τόσο τραγουδώντας το “Άστρο”, όσο και συν-ερμηνεύοντας με τον συνθέτη το "Δωμάτιο".
Το φινάλε της συναυλίας βρήκε το κοινό να χειροκροτεί γενναιόδωρα τους νέους δημιουργούς αλλά και τον Κ.ΒΗΤΑ, ο οποίος –σε μια συμβολική κίνηση– απέφυγε να εμφανιστεί στο πέρας του encore, αφήνοντας την τελευταία λέξη στους συμπρωταγωνιστές του.
Οι συντελεστές της Συγκατοίκησης ήταν:
Κ. Βήτα: Τραγούδι & Σύνθεση
Κορνήλιος Σελαμσής: Ενορχήστρωση & Διεύθυνση
Θεοδώρα Μπάκα: Τραγούδι
Λουίζος Ασλανίδης: Βίντεο & Σκηνοθετική επιμέλεια
Σάκης Μπιρμπίλης: Φωτισμοί
Μαριέλα Νέστορα: Κινησιολογία
Ζίνα Παπαδοπούλου: Video Animation
Γιάννης Λαμπρόπουλος: Τεχνικός Ήχου
Θοδωρής Βαζάκας: κρουστά
Μάνος Βεντούρας: κόρνο
Δημήτρης Γκόγκας: τρομπέτα
Μάριος Δαπέργολας: βιόλα
Αλέξανδρος Δρυμωνίτης: ηλεκτρική κιθάρα
Σοφία Ευκλείδου: βιολοντσέλο
Ανδρέας-Ρολάνδος Θεοδώρου: τρομπόνι
Λαέρτης Κοκολάνης: βιολί
AiMotohashi-Σιδέρη: πιάνο
Βαγγέλης Μπαλιούσης: ντραμς
Δημήτρης Ντακοβάνος: φαγκότο
GuidoDeFlaviis: σαξόφωνο
Μόρφω Παπαδημητρίου: βιολί
Κώστας Σερεμέτης: κρουστά
Βαγγέλης Σταθουλόπουλος: φλάουτο
Σπύρος Τζέκος: κλαρινέτο
Μαρίνος Τρανουδάκης: κρουστά
Νίκος Τσουκαλάς: κοντραμπάσο
{youtube}DqSfFjp4Xec{/youtube}
