Τυχαίνει καμιά φορά να είναι όλα ταιριαστά, εκεί που κανείς δεν το περιμένει. Όπως συνέβη το βράδυ της Πέμπτης, στη συναυλία του Γεράσιμου Ανδρεάτου Στα ίδια μέρη-Η ζωή μου όλη, εν μέσω μαύρων γεγονότων και μπόλικης συνωμοσιολογίας, με ορδές καλλιτεχνών να σπεύδουν να πάρουν θέση –μέχρι και να ακυρώσουν προγραμματισμένες εμφανίσεις, με τρόπους που παραμένουν υπό συζήτηση. Παρά το δύσκολο αυτό πλαίσιο, στο προαύλιο του Badminton μας προσφέρθηκε μια ολοκληρωμένη εμπειρία, καθώς όλα ήταν σχεδιασμένα βάσει του κώδικα του λαϊκού τραγουδιού.
Σύμφωνος με τον αυστηρό αυτόν κώδικα, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις εννιάμιση και το καλωσόρισμα του Μιχάλη Κουμπιού (στον οποίον άνηκε η καλλιτεχνική επιμέλεια της βραδιάς). Κοντά του είχε ένα μικρό μουσικό σχήμα με σημαντικότερους τον Άκη Μουχλιανίτη στο πιάνο και στην ενορχήστρωση και τον Βασίλη Παπαδόπουλο στο μπουζούκι. Η σκηνική παρουσία του Ανδρεάτου ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από φυσική διακριτικότητα και αυτάρκεια –στοιχεία τυπικά κάθε λαϊκού άνδρα, πόσω μάλλον ενός λαϊκού τραγουδιστή. Με «όχημα» λοιπόν την παρουσία και τη φωνή του, ακολουθήσαμε την προσωπική του πορεία (στο πρώτο μέρος), για να καταλήξουμε στα μυστηριώδη, όσο και φιλόξενα στέκια των τραγουδιών του Άκη Πάνου (στο δεύτερο μέρος).
Κι όπως κάθε ερμηνευτής που σέβεται το έργο του, ο Ανδρεάτος σταχυολόγησε τη δισκογραφία του με κριτήριο καλλιτεχνικό και όχι εμπορικό: κοντά στις επιτυχίες, ακούσαμε και τραγούδια από εκείνα που συνηθίζουμε ν’ αποκαλούμε «αδικημένα» των δίσκων, αλλά και νέο υλικό –κυρίως λαϊκότροπες μπαλάντες και κάποια ήσυχα ζεϊμπέκικα. Όλα τους ήταν ενταγμένα σε μελετημένη αλληλουχία, ώστε να ρέουν εύκολα και να φωτίζουν την εγγύτητα του προσωπικού ύφους του Ανδρεάτου στη ρίζα του λαϊκού τραγουδιού. Το πρώτο μέρος έκλεισε με τον ερμηνευτή να παίζει στον μπαγλαμά του το "Στη Σκέψη Της Τρελής" του Βαγγέλη Κορακάκη, αλλά και με την ευχάριστη είδηση ότι οι δυο τους θα εμφανίζονται παρέα τον χειμώνα, σε γνωστό πάλκο της οδού Πατησίων.
Κι αν σ' αυτό το πρώτο μέρος ο θαυμάσιος Βασίλης Παπαδόπουλος ανέδειξε διακριτικά τη λαϊκή ταυτότητα της δισκογραφίας του Ανδρεάτου, στο δεύτερο μέρος της συναυλίας το μπουζούκι του βρόντηξε, κάνοντας «scale-up» (όπως λένε οι Βρετανοί) στις εκτελέσεις των πιο εμβληματικών στιγμών του Άκη Πάνου, αποδεικνύοντας ότι το σωστό λαϊκό τραγούδι θέλει μερακλήδες μουσικούς κι όχι τεράστια σχήματα και αχανείς σκηνές. Απόλυτα εξοικειωμένος με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο, ο Ανδρεάτος ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο όλα τα τραγούδια που γέμισαν για δεκαετίες τα ελληνικά σπίτια, ταυτιζόμενα με μερικές από τις σπουδαιότερες λαϊκές φωνές της εγχώριας μουσικής ιστορίας. Η βασική ροή του προγράμματος έκλεισε με τον τραγουδιστή να διαβάζει τους στίχους του "Ο Κόσμος Ο Δικός Σου", κομμάτι του Άκη Πάνου για την πατρική αγάπη, το οποίο αμέσως μετά μας είπε a capella.
Ακολούθησαν όχι ένα, αλλά δύο encore, για να φτάσει ο κόσμος να χορεύει το "Πρώτο Φθινόπωρο" και το "Δε Θέλω Τη Συμπόνια Κανενός", αδιαφορώντας για το αιφνίδιο τεχνικό πρόβλημα, το οποίο μας έκανε ν’ αρκεστούμε στον ήχο της σκηνής και στον φυσικό ήχο της ορχήστρας (κατά τη διάρκεια των τελευταίων τραγουδιών).
Αυτό το σύντομο, αποχαιρετιστήριο γλέντι ήταν η επίγευση μιας δεμένης μουσικής βραδιάς, με ενιαίο ύφος και εύληπτο στόχο, μακριά από φανφάρες και τον κάθε άσχετο που θέλει να λέει ότι τραγουδάει «και» λαϊκά. Κι αν το αποτέλεσμα εξυπηρετήθηκε και από τη χαμηλού κόστους προσέγγιση του προαυλίου του Badminton, εύχομαι να γίνονται πλέον συχνότερα μικρές παραγωγές, αφού φαίνεται πως το ενδιαφέρον μπορεί επιτέλους να μετατοπιστεί στη μουσική, μακριά από την αγωνία που –μοιραία– φέρνουν τα μεγάλα επιχειρηματικά ρίσκα.
{youtube}3UWl2uQqEM0{/youtube}
