Υπάρχουν μουσικές βραδιές στις οποίες οι αισθήσεις σου στροβιλίζονται α-ηδονικά σε μια χρονομηχανή, σε άκρως απερίγραπτες και απρόβλεπτες περιπέτειες. Εκεί συναντάς φιγούρες παλαιάς και σύγχρονης κοπής που σε καλούν να σπείρετε έρωτα, να καλλιεργήσετε λίμπιντο, να μπολιάσετε το πάθος και να θερίσετε καρδιές, αναφωνώντας «κι άλλο, κι άλλο ρέιιιιι!». Εμπνευστής και χείμαρρος ετούτης της ατέρμονης σαγήνης είναι ο ένας και μοναδικός Τόνις Σφήνος, που την Τρίτη το βράδυ στην Τεχνόπολη υποκλίθηκε για το προσωπικό του Moon Party στους άτακτους «ιππότες» Μπέσσυ Αργυράκη, Λάκη Τζορντανέλλι και Τhe Charms. Ιδανικός τίτλος συναυλίας θα ήταν «Η νύχτα χορεύει στα σπλάχνα».
Πέρασαν δυο χρόνια κιόλας στα οποία ο γνωστός ιντερνάσιοναλ πλεϊμπόης, τελευταία φυσαλίδα του Ντεπόν, πρώτος διδάξας της συμπυκνωμένης αντρίλας και, και, και, σαρώνει τα γυναικεία πλήθη κι αγαλλιάζει τα ανδρικά. Μια συνάντηση μαζί του αποτελεί ασφαλή πρόκληση κι έναν αθεράπευτο ψυχαγωγικό «όλεθρο». Ο ίδιος αναφέρεται ως «καινοτόμος, πρωτοπόρος, λάτρης και εκφραστής της ελληνικής μουσικής κουλτούρας που μπάρκαρε και διέσχισε τον Ατλαντικό με μια χούφτα δολάρια», όμως το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν καθαρόαιμο διασκεδαστή.
Η είσοδος από ψηλά με γερανό, τα λευκά του δικτυωτά vintage ρούχα, το αβυσσαλέο ταμπεραμέντο και η λατρεία τού ετερόκλητου κοινού (εμφανίστηκε και σωσίας του ανάμεσα στο πλήθος!) έδωσαν γερή πάσα, μαζί με την πεταλουδιάρα Λόλα aka Αντώνης Παπαηλίας, την τζούσυ γκλαμ Βερόνικα aka Ειρήνη Ψυχράμη και τους φευγάτους Playmates. Η σκηνή γεμίζει από βιντεάκια των δεκαετιών '60, '70 και '80 υπό τους ήχους της παρλάτας του Κώστα Βουτσά, κινηματογραφικών μουσικών θεμάτων, καθώς και τον Σφήνο σε ρόλους τυχοδιώκτη εραστή, «μούσα» του Baywatch και Μάταλα icon. Η κατάμεστη Τεχνόπολη παρασύρεται σύσσωμη στις χρωματικές παλέτες διαχρονικών ασμάτων όπως “Τζένγκις Χαν”, “Όνειρα Πουλιά Μου Ταξιδιάρικα”, “Το Σχολείο”, “Ξαφνικά Μ’ Αγαπάς”, “Αν Μια Μέρα Σε Χάσω”, “Απόψε Σε Θέλω” ή διασκευών/παρωδιών τύπου "Είσαι Μάγκας Ρέι-YMCA", “Raspoutin” κ.ά.
Η βραδιά, όμως, είχε τη δική της ρετρό χάρη με τη γκρουβάτη μπάντα των Charms (Τέλης Ιερεμίας, Κώστας Νικολόπουλος, Γιώργος Στρατής & o Γιάννης Σαρόγλου στη θέση του αείμνηστου Μάικ Ροζάκη), η οποία επανενώθηκε φέτος και ήρθε στο Moon Party του Σφήνου να μοιραστεί μαζί μας τη δική της επίγευση, με επιτυχίες όπως τα “Έξω Απ’ Τον Κόσμο», “Τρελοκόριτσο”, “Να Μείνουμε Πάντα Παιδιά”, “Γλυκιά Αγαπημένη”, “Έλα Πάλι Έλα”, “House Of The Rising Sun”, “(I Can’t Get No) Satisfaction” και “Give Me Some Loving”. Οι αγαπημένοι γερόλυκοι καλά κρατούν, μακριά από νοσταλγικές δάφνες και σαχλά νεανικά σκιρτήματα.
Από την άλλη, είχαμε επίσης τον «θείο» τού Τόνι, τον Λάκη Τζορντανέλλι, ο οποίος –με αξιοπρεπέστατη παρουσία– μάς εξομολογήθηκε ότι “Εσένα Θέλω Μόνο" μαζί με “Το Κορίτσι Του Φίλου Μου”, μάς διηγήθηκε “Μια Όμορφη Ιστορία-Une Belle Histoire”, παρασύρθηκε με το “Αγοράζω Παλιά” και ανάδειξε τα ιταλικά αρώματα των “A Casa D’ Irene” και “Lasciatemi Cantare”. Η σύμπραξη θείου κι ανιψιού στα “Voulez Vous” και “Τζένγκινς Χαν” αποτελέσε τον δημιουργικό κρίκο του χθες και του σήμερα, με τις ευλογίες ενός διψασμένου κόσμου, ο οποίος παλλόταν αντιστοίχως κάτω από τη σκηνή.
Και κάπου εκεί ήρθε και η σειρά της πληθωρικής Μπέσσυς Αργυράκη να μας παραδώσει “Μάθημα Σολφέζ”, να λικνιστεί με “It’s Raining Men” πάντα “Πιο Δυνατά-Staying Alive”, να χαριεντιστεί α-λα-Grease με τον Τόνι στο “Μόνο Εσύ-You Are The One That I Want”, να ποθήσει με όλο της το είναι το “Κορμί Κι Αλάτι” με φόντο “Μια Θάλασσα Γαλάζια”, να ζήσει “Μεγάλη Στιγμή” και να μας καλέσει “Σαν Ένα Όνειρο”. Οι «ιππότες» της βραδιάς έδωσαν λοιπόν τη μάχη τους και βγήκαν νικητές στο παιχνίδι των εντυπώσεων.
Η ρετροσκηνή του Τόνι Σφήνου είχε, για ακόμα μία φορά, την τιμητική της την Τρίτη στην Τεχνόπολη. Πολύτιμες οι συμβουλές/νουθεσίες του Λουδοβίκου των Καλαβρύτων για καμάκι –επικεντρωμένες στο ανεπανάληπτο ρήμα «σελώσου»– νέες εποχές χαράχτηκαν με το απαραίτητο flying dolphin (stage diving) και με το επιθυμητό καυτό σπασουάρ, δισκογραφικές καινοτομίες σημειώθηκαν με το παγκοσμίου φήμης “Μάταλα Σονγκ”, που παραπάτησε αρχικώς “Στης Πάργας Τον Ανήφορο”, ενώ κλασικές μηχανές και εκκεντρικά τροχοφόρα έγιναν δεκτά με απαράμιλλο στιλ για τη μεταφορά των καλεσμένων μουσικών.
Το Moon Party του Σφήνου στάθηκε έτσι ένα φαντασμαγορικό σόου με πλούσιες δόσεις κιτς, γκλίτερ, νοσταλγίας, τρέλας, αυθορμητισμού, το οποίο κερδίζει στο απαιτητικό ρινγκ της διασκέδασης πατώντας πάνω σε χρωματιστές κορδέλες και όχι σε βαθυστόχαστους προσδιορισμούς –σπάνιο φαινόμενο για την εποχή. Τα μουσικά τερτίπια τού πρωταγωνιστή/οικοδεσπότη μπορεί να ιντριγκάρουν πολλούς, να χλευαστούν από άλλους, όμως τα πολυπληθή χαμόγελα που μοιράστηκα το βράδυ της Τρίτης προσωπικά θα τα θυμάμαι για καιρό...
{youtube}OBo6v6ZlA8s{/youtube}
