Η Τεχνόπολη είναι ένας χώρος-παγίδα σε ό,τι αφορά τις συναυλίες. Από τη μία είναι βολικός και εύκολα προσβάσιμος –είτε με αυτοκίνητο, είτε με μετρό– από την άλλη όμως, είναι τελείως φλατ: δεν έχει από μόνος του δυναμική ώστε να προσδώσει μια διαφορετικού είδους φόρτιση και να «ανεβάσει» ένα live. Δυστυχώς βέβαια δεν ήταν αυτός ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν θα μας μείνει αξέχαστη η Σαββατιάτικη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου και του Φίλιππου Πλιάτσικα.
Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό που βλέπω αφίσες να διαφημίζουν συναυλιακές συμπράξεις καλλιτεχνών. Αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν. Γιατί είναι αποκλειστικά συναυλιακές συνεργασίες. Δεν υπάρχει δηλαδή σαν αφορμή για τις συναυλίες μια κοινή δισκογραφική δουλειά. Θα το καταλάβαινα δύο καλλιτέχνες να βγάζουν έναν δίσκο μαζί και να υπάρχει η ανάγκη αυτή η δουλειά να κοινωνηθεί στον κόσμο με ζωντανές εμφανίσεις. Όμως στα ντουέτα των τελευταίων συναυλιακών ετών, τέτοια αφορμή δεν υπάρχει. Βρισκόμαστε μαζί και τραγουδάμε, επειδή κατά κάποιον τρόπο ταιριάζουν τα χνώτα μας. Λυπάμαι, αλλά τελικά δεν μου αρκεί, σαν ακροατής μιλώντας… Γιατί το πράγμα δεν προχωράει. Και γενικεύω επίτηδες, επειδή η σύμπραξη Πορτοκάλογλου - Πλιάτσικα δεν είναι το πρώτο σχήμα που βλέπω να δίνει μια μετρίως μέτρια συναυλία με αυτό το concept.
Από την άλλη, κατανοώ πλήρως ότι από τότε που μας τελείωσε η δισκογραφία κι αυτοί οι άνθρωποι κάπως πρέπει να ζήσουν. Τι περιμένουμε δηλαδή να κάνει ο Πορτοκάλογλου στα πενήντα-φεύγα για να εξασφαλίσει τα προς το ζην; Υδραυλικός θα γίνει ή στέλεχος επιχειρήσεων; Προφανώς θα κάνει ζωντανές εμφανίσεις! Σ' αυτό όμως που θεωρώ ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να προσπαθήσουν όλα τα μεγάλα ονόματα της έντεχνης σκηνής, είναι το δημιουργικό κομμάτι. Γιατί το Σάββατο στην Τεχνόπολη ένιωσα ότι βρισκόμαστε, λιβανίζουμε όσα γράψαμε με τα συγκροτήματα με τα οποία γίναμε γνωστοί, αλλά και όσα μας απογείωσαν στην προσωπική μας καριέρα έπειτα, πράγματα όμως –σε κάθε περίπτωση– που ανάγονται σε κάμποσα χρόνια πίσω. Είναι επίσης κι αυτή η παγιωμένη φόρμουλα εμφάνισης στη σκηνή: βγαίνει ο ένας ένα τέταρτο, μετά και οι δύο άλλο ένα τέταρτο, μετά ο δεύτερος και τούμπαλιν. Ακόμα και σκηνικά, το έχω βαρεθεί το συγκεκριμένο σχέδιο. Θέλω κάτι καινούριο!
Γκρίνιαξα πολύ, το ξέρω, μα κάποιες φορές είναι απαραίτητο για να δούμε πού βρισκόμαστε και πού πάνε τα πράγματα… Αλλά ας δούμε και το τυπικό μέρος της συναυλίας: η “Δίψα” του Νίκου Πορτοκάλογλου –από τον ομώνυμο προσωπικό του δίσκο, που μετρά κιόλας μια δεκαετία– ήταν το εναρκτήριο κομμάτι στις 21.26, ενώ η συνέχεια δόθηκε και από τους δύο τραγουδοποιούς με το εμβληματικό “Aν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα”, από τον τρίτο προσωπικό δίσκο του Πλιάτσικα, Όμνια: με έμφαση τραγούδησαν και οι δύο τον πολύ ρεαλιστικό στίχο «μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται, για έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται…». Η Τεχνόπολη ομολογουμένως είχε σχεδόν γεμίσει και μάλιστα με κόσμο ετερόκλητο• και το έβλεπες στα μάτια του ότι υπήρχε η ανάγκη να τραγουδήσει και να ξεχαστεί, έστω και για ένα δίωρο.
Συνέχεια με “Ταξίδι” από Φατμέ και "Ποιος Έχει Λόγο Στην Αγάπη", ενώ μουσικά μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς στάθηκε η εκτέλεση του “Δεν Μας Συγχωρώ» από τον Πορτοκάλογλου, στο πρώτο του σόλο μέρος –τον συνόδευσε μόνος ο σπουδαίος κοντραμπασίστας Μιχάλης Καλκάνης, ο οποίος μας χάρισε πραγματικά ρίγη συγκίνησης. Την ώρα που άκουγα το συγκεκριμένο τραγούδι σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχε ο παλιός ραδιοφωνικός παραγωγός Οδυσσέας Ιωάννου όταν έλεγε ότι ο Πορτοκάλογλου έχει καταγράψει καλύτερα από τον καθένα τις σχέσεις των δύο φύλων. Στη συνέχεια βέβαια και οι Φατμέ (“Ψέματα”) αλλά και οι Πυξ Λαξ πολύ περισσότερο συνταξίδεψαν μαζί μας με τραγούδια από προηγούμενες, δεκαετίες θυμίζοντάς μας τις πάλαι ποτέ δόξες που γνώριζαν οι έντεχνες παρέες.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ταυτίστηκα με τους Πυξ Λαξ, τότε. Όμως η απόσταση από την εποχή που μεσουρανούσαν με έχει κάνει να αναγνωρίσω ότι ήταν πραγματικά πολύ σημαντικό το ότι εξέφρασαν μια γενιά. Θα τολμούσα δε να πω και ότι «πούλησαν, γιατί όχι;». Πούλησαν με τραγούδια που ακούσαμε το Σάββατο το βράδυ, όπως τα “Πούλα Με”, “Λένε Για Μένα” και “Είναι Ωραία Η Θάλασσα” ή με το “Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ;”, το οποίο ακούστηκε στο encore στις 23.30. Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείψει και το "Θάλασσά Μου Σκοτεινή" του Πορτοκάλογλου, από το σάουντρακ του Μπραζιλέρο. Ως καλύτερη στιγμή της συναυλίας κρατάω πάντως το “Τα Καράβια Μου Καίω”, γιατί ο στίχος «Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα/ώσπου να 'βρω νερό/γιατί ανήκω εδώ» ακούστηκε φοβερά επίκαιρος. Και νομίζω τραγουδήθηκε με ένταση από όλους μας…
{youtube}lU3VeqTIYZ0{/youtube}
