Να ανασύρεις τον λογισμό και τ’ όνειρο σε μια εποχή που μάλλον απομακρύνει με τη σκληρότητά της τον νου από έννοιες σαν κι αυτές, φαντάζει δύσκολη υπόθεση. Όμως ο Γιάννης Μαρκόπουλος ανέκαθεν αρεσκόταν να επιλέγει δύσβατους δρόμους. Όπως στις αρχές της σταδιοδρομίας του –που το ελληνικό τραγούδι βρισκόταν σε άνθιση– όταν δεν επέλεξε να βαδίσει στα ήδη χαραγμένα μουσικά μονοπάτια, αλλά επιδίωξε να ξεφύγει από προϋπάρχουσες φόρμες, προκαλώντας ένα ολόκληρο νέο κίνημα για την τέχνη και τους σκοπούς της. Έτσι έπραξε και στη βραδιά της 1ης Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο: ανέσυρε κρυμμένα συναισθήματα και συγκινήσεις με τον δύσκολο τρόπο.
Και πώς να μη χαρακτηρίσεις ως δύσκολο εγχείρημα το να παρουσιάσεις, στην εποχή των πρόχειρα στημένων παραγωγών και μπροστά σ' ένα κατάμεστο θέατρο, μια μεγάλη ορχήστρα αποτελούμενη από συμφωνικά αλλά και παραδοσιακά όργανα –την Παλίντονο Αρμονία– με τη συνδρομή του διάσημου Βέλγου φλαουτίστα Marc Grauwels και της περίφημης Σύλβια Κουτρούλη στο νέι, μια δεκαεξαμελή μικτή χορωδία κι ένα οκταμελές βυζαντινό σύνολο; Αλλά και το να μην διαλέξεις μονάχα τα πιο δημοφιλή στο κοινό τραγούδια, μα να οδηγήσεις το τελευταίο σε εκείνα «παιδεύοντάς» το μέσω πιο δύσκολων και λιγότερο γνωστών εκλογών.
Μια πρώτη ματιά στη δομή της παράστασης Με Λογισμό Και Μ’ Όνειρο έδινε την εντύπωση ότι τα δύο μέρη στα οποία χωριζόταν το πρόγραμμα θα απόβαιναν ετεροβαρή, καθώς τα πιο γνωστά μουσικά θέματα φαίνονταν –κατά το σύνηθες κι αναμενόμενο– συγκεντρωμένα στο δεύτερο μέρος. Όμως η εξέλιξη του βραδιάς ανέτρεψε το προφανές. Η δυναμική εισαγωγή με το "Who Pays The Ferryman" (θέμα από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του BBC, το οποίο κατέστησε διεθνώς γνωστό τον Μαρκόπουλο), η εξαιρετική εκτέλεση του "Χίλια Μύρια Κύματα" με το φλάουτο του Grauwels και το πιάνο της Μαριλίνας Τζελέπη, η απόδοση του "Ο Στράτης Θαλασσινός Ανάμεσα Στους Αγάπανθους" από τη σοπράνο Έλενα Κελεσίδου, όπως και η καθηλωτική ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου στη "Λένγκω", ήταν οι στιγμές που ξεχώρισαν σ’ ένα πλούσιο, τελικά, πρώτο μέρος. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε επίσης η –μετά από πολλά χρόνια– επί σκηνής συνύπαρξη του Μαρκόπουλου με τον Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος ερμήνευσε με επιτυχία και με το δικό του, ιδιαίτερο ύφος τραγούδια που σημάδεψαν τόσο την προσωπική του πορεία, όσο κι εκείνη του συνθέτη: τη "Μάνα Του Αλέξανδρου" και τα "Παραπονεμένα Λόγια", τις πιο σημαντικές δηλαδή στιγμές του δευτέρου μέρους.
Αντίθετα, ανεπαρκής αποδείχθηκε στις ερμηνείες σπουδαίων τραγουδιών ο Βασιλικός, σε μια ομολογουμένως δύσκολη αναμέτρηση με τις πρώτες εκτελέσεις, κυρίως από τον Νίκο Ξυλούρη. Ούτε ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης ικανοποίησε, καθώς η φθορά της φωνής του –με την οποία ωστόσο έχουν περάσει στη δισκογραφία μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια του συνθέτη– υπήρξε κάτι παραπάνω από εμφανής. Φθορά παρατηρούσε ο ακροατής και στη φωνή του Λάκη Χαλκιά (σταθερός συνεργάτης του Μαρκόπουλου για δεκαετίες), την κάλυπτε όμως η ιδιαίτερη χροιά του και οι σταθερές και με μέτρο αποδόσεις του, με κορυφαία στιγμή τη "Φάμπρικα".
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος πιστώνεται απόλυτα –πέρα απο τη διεύθυνση της ορχήστρας– τη σύνθεση των διαφόρων μουσικών σχημάτων, των οργανοπαιχτών και των χορωδιών, που παρήγαγαν μια πλημμύρα ήχων. Οι εκτελέσεις αναδείχθηκαν ακόμα περισσότερο χάρη στην εξαιρετική ακουστική του Ηρωδείου, η οποία, σε συνδυασμό με τον φωτισμό, πρόσδιδε μια διάσταση υποβλητική. Ο συνθέτης κράτησε για τον εαυτό του τον έσχατο ρόλο, καθώς τραγούδησε τα "Ζαβαρα-κατρα-νέμια" –τελευταίο τραγούδι του προγράμματος– με τη συνδρομή όλων των ερμηνευτών της βραδιάς. Και καταχειροκροτήθηκε, εισπράττοντας στη μοναδική τόσο εκδηλωτική γι' αυτόν στιγμή της συναυλίας την αποκορύφωση της επιδοκιμασίας. Όχι βέβαια μόνο για τη διεύθυνση της ορχήστρας, αλλά και για το σύνολο της καλλιτεχνικής του διαδρομής.
Μέσα λοιπόν από την παράσταση Με Λογισμό Και Μ’ Όνειρο, ο Γιάννης Μαρκόπουλος ανέσυρε τη συγκίνηση και συναισθήματα μοναδικά, με τρόπο βαθύ και ουσιαστικό. Διανοούμενοι και φοιτητές γέμιζαν τότε τους χώρους όπου παρουσίαζε τις συνθέσεις του, παρά τα εμπόδια εκ μέρους του καθεστώτος. Δεκαετίες μετά, χιλιάδες κόσμος τον τίμησε γεμίζοντας το αρχαίο θέατρο του Ηρωδείου, αναζητώντας μια μουσική ανάσα μέσα στη δική του οικονομική και συναισθηματική καταπίεση. Διαφορετικές οι εποχές, κοινή η συγκίνηση και τα συναισθήματα• η καλύτερη απόδειξη της διαχρονικότητας του Γιάννη Μαρκόπουλου και της καταξίωσης του έργου του.
{youtube}QHTP1TQ0vdQ{/youtube}
