Από την πρώτη κιόλας στιγμή που φτάσαμε στο Κουφονήσι, το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής, ήταν εμφανής μια διάχυτη αναστάτωση: αγόρια και κορίτσια γύριζαν από τη θάλασσα φωνάζοντας και γελώντας, και φαίνονταν να βιάζονται να φάνε κάτι προτού φύγουν για το Πορί. Το Up Festival θα ξεκινούσε σε λίγο.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν «στην άδεια παραλία», ήδη από το σούρουπο. Τα λεωφορεία ξεκινούσαν το ένα μετά το άλλο και ο ενθουσιασμός χόρευε πάνω στα καθίσματα. Καθόλου τυχαίο, βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς ότι όλοι κάναμε πολλά ναυτικά μίλια για να φτάσουμε μέχρι το Καλόφεγγο, το μικροσκοπικό μπαρ δίπλα στο οποίο είχε στηθεί η σκηνή του φεστιβάλ.
Χορτάτοι αλλά και λίγο αργοπορημένοι, πήραμε το πρώτο ποτό υπό τους ήχους των τελευταίων κομματιών των Callas. Δεν τους έχω μελετήσει πολύ, το ομολογώ, οπότε μόνο το “Lipstick” χάρηκα κάπως, περιμένοντας τον Leon και τη μπάντα του να πάρουν θέση. Και δεν ήμουν η μόνη, όπως φάνηκε, αφού από τις πρώτες νότες του “Apartment” ο κόσμος άρχισε να χορεύει και να χαμογελά με ευφορία. Μικρά πηγαδάκια, γέλια και τσουγκρίσματα έδιναν και έπαιρναν, με την προσοχή όμως πάντα στραμμένη στη σκηνή. Γύρω στη μέση του live, όταν το “Someday” κύκλωσε την παραλία και οι φωνές ενώθηκαν, όλα πια είχαν πάρει τον δρόμο τους για ένα μαγικό βράδυ –κι ας είχε κάποια μικροπροβλήματα ο ήχος, κι ας φυσούσε δαιμονισμένα: η μουσική μόνο είχε σημασία.
Μία ώρα μετά, και αφού όλα ήταν έτοιμα για το τελευταίο live της πρώτης μέρας, ο Παύλος Παυλίδης ανέβηκε στο μικρό πεζούλι –το ίδιο με τρία χρόνια πριν, όταν μερικοί φίλοι τον έφεραν μέχρι εκεί για να τους πει τραγούδια, κι εκείνος μετέτρεψε το Κουφονήσι σε Gagarin: το πλήθος του κόσμου ήταν πια αρκετά μεγάλο και η παρατεταμένη αγωνία δεν μπορούσε να κρυφτεί. Αποζημίωση σχεδόν από την αρχή: “Θα ’Ρθει Μια Μέρα”, “Αερικό”, “Λευκή Καταιγίδα”, “Δεν Είμαι Από ’Δω” (όπου ανέβασε και τον Leon να τον συνοδεύσει), “Μόχα”, κέφι, χορός, αγκαλιές κι ένα live που κράτησε ως τις 3.30 το πρωί, για να χορτάσουν όλοι.
Η δεύτερη μέρα κύλησε γρήγορα και η βιαστική ανασυγκρότησή μας καταλάγιασε μόλις φτάσαμε στην όχι και τόσο άδεια παραλία, την ώρα που ο KU τελείωνε το ηλεκτρονικό DJ σετ του. Μικρό διάλειμμα και σκυτάλη στους Baby Guru: όσο αφηρημένη κι αν ήμουν, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω την προσήλωση μιας γενναίας μερίδας του κόσμου στη μπάντα, λίγο σαν να ήταν υπνωτισμένοι –είναι γεγονός ότι έχουν αρκετά πιστό κοινό. Τους Baby Guru διαδέχτηκε ο αγαπημένος μου Φοίβος Δεληβοριάς, ενώ το πλήθος συνέχιζε να καταφτάνει ασταμάτητα. Ήξερα ότι ένιωθε πολύ ενθουσιασμένος για τη δεύτερη συμμετοχή του στο φεστιβάλ, δεν περίμενα με τίποτα, όμως, ότι το live που θα ακολουθούσε θα ήταν το πιο ενεργητικό του –κατά κοινή ομολογία– που είχαμε δει ποτέ. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ο Δεληβοριάς απογείωσε ένα ήδη ανεβασμένο κοινό: για μιάμιση ώρα αλώνιζε τη μικρή σκηνή, ώστε να τον απολαύσουν όλοι δίπλα τους. Μας είπε τα παλιά, μας είπε τα πιο πρόσφατα, μας είπε και τα ακυκλοφόρητα, που σχεδόν όλοι έχουμε μάθει πια απ’ έξω. “Το Καλοκαίρι Θα ’Ρθει” μας έκανε όλους μια αγκαλιά και δεν θα μπορούσε παρά να είναι το ομορφότερο φινάλε αυτού του σετ.
Λίγο ηρέμησαν τα πνεύματα κατόπιν και ήρθε η ώρα του πάρτυ των Wedding Singers. Ο κόσμος φάνηκε από την αρχή να απολαμβάνει τις διασκευές τους, με το “Informer” να φέρνει ίσως λίγο παραπάνω κίνηση στα κορμιά, αλλά και το “King Of My Castle” να τραγουδιέται δυνατά. Το σετ τους είχε όλα τα φόντα να κρατήσει μέχρι τις πρωινές ώρες: οι παρευρισκόμενοι έδειχναν ακούραστοι και οι ίδιοι πολύ ορεξάτοι, δυστυχώς όμως μια παρεξήγηση με τον ηχολήπτη το έληξε κάπως άδοξα και απότομα.
Ήδη από το πρωί του Σαββάτου, αρχίσαμε να τραγουδάμε Xaxakes ανάμεσα στις βουτιές, περιμένοντας πώς και πώς να νυχτώσει. Φτάνοντας στο Πορί είδαμε τους Tango With Lions, που ήταν πολύ καλοί, είδαμε και τους Illegal Operation οι οποίοι τους ακολούθησαν –και κάπως ξεσήκωσαν το κοινό– αλλά κακά τα ψέματα: όταν βγήκαν στη σκηνή οι cult φιγούρες του Γιάννη Νάστα και της παρέας του, ήρθε “Στα Ξαφνικά” και η κορύφωση της βραδιάς. Το “Μη Μαζί, Γιατί...” και η διασκευή στο “Heroes” τους ένωσαν όλους ήδη από την αρχή: είτε είχαν έρθει κυρίως για τους Baby Guru, είτε για τον Παυλίδη, οι Xaxakes αποδείχτηκαν στη χρυσή τομή του φετινού Up Festival. Μόλις δε ζεσταθήκαμε από τον χορό, χαλαρώσαμε με “Monte Carlo” και “Πονάν Τα Χείλη Μου”, σε μια καθαρτική ολοκλήρωση του τριημέρου.
Πέρα από τη διοργάνωση, την οποία βρήκα πάρα πολύ καλή δεδομένης της κατάστασης μα και των δυσκολιών της τοποθεσίας, αυτό που μου έκανε εξαιρετικά θετική εντύπωση ήταν η απόλυτη ισορροπία επαγγελματισμού και ενθουσιασμού από την πλευρά των μουσικών. Όσα live είδα κρίνονται πολύ ανώτερα του διεκπεραιωτικού, με απόλυτο σεβασμό στο κοινό που δρόμο πήρε, δρόμο άφησε και έφτασε μέχρι το Πάνω Κουφονήσι για να ακούσει μουσική που αγαπά. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου αυτονόητο σε τέτοιου είδους διοργανώσεις, ακόμα κι αν έχουν παραφουσκωμένη τιμή εισιτηρίου (στο Up Festival να σημειωθεί πως η είσοδος ήταν δωρεάν).
Η γεύση λοιπόν που μας άφησε το φετινό φεστιβάλ υπήρξε κάτι παραπάνω από γλυκιά. Λίγο επειδή ήταν η πρώτη μας φορά, λίγο επειδή αυτές ήταν και οι επίσημες διακοπές μας για φέτος, παραμερίσαμε ό,τι θα μπορούσε να μας χαλάσει το κέφι και παραδοθήκαμε αποκλειστικά στη μουσική. Κάποιοι είπαν ότι πέρυσι ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά δεν μας πείραξε –μπήκε δυνατό στοίχημα για του χρόνου!
Σημείωση: η φωτογραφία του Παύλου Παυλίδη ανήκει στον Ανδρέα Λαμπρόπουλο.
{youtube}Hs46vYSkEKo{/youtube}
