Μου κάνει εντύπωση, πραγματικά. Να έχουν μεσολαβήσει μόνο λίγες μέρες από την κυκλοφορία της νέας δουλειάς του Βασιλικού (βασισμένη σε τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη), να υπάρχει στα σκαριά άλλη μία, να υπάρχει τέλος πάντων ένα δραστήριο παρόν και να μην βρίσκει δίοδο μέσα σε ένα σχεδόν δίωρο σετ. Να μην επιχειρείται ούτε στοιχειωδώς να ζυμωθούν οι δύο χρόνοι –παρόν και παρελθόν– ο ένας με τη μαγιά του άλλου. Να πάρουμε έστω μια ιδέα από τον Βασιλικό του σήμερα, να σημειώσουμε το πιο πρόσφατο από τα σημεία της πορείας που σκιαγραφήθηκε. Αν μην τι άλλο, θα έκανε την εικόνα πληρέστερη.
Βεβαίως, η βούληση του Βασιλικού για μια best of συναυλία ήταν ήδη εκπεφρασμένη και κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από έναν μουσικό να επιλέξει εκείνος τον τρόπο με τον οποίον θα απευθυνθεί στο κοινό του –ούτε λόγος. Κι εδώ που τα λέμε, και τα ίδια τα τραγούδια μπορούν μια χαρά να κρατήσουν μια συναυλία. Άλλωστε ο Βασιλικός είναι αποδεδειγμένα ικανός ερμηνευτής, ξέρει να μπαίνει μέσα σε ό,τι λέει, να το οικειοποιείται και να παθιάζεται μαζί του σαν να το είχε γράψει ο ίδιος. Αυτή η οικειοποίηση, όπως εκφράζεται μέσω της φωνής του, είναι που φορτίζει τις εκτελέσεις. Και, σε συνδυασμό με τη δυναμική τετράδα που συνόδευε τον Πατρινό μουσικό (σε κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα), έκανε τελικώς το στοίχημα της Τεχνόπολης να μοιάζει έστω και μερικώς κερδισμένο.
Ακούγοντας πάντως για συναυλία του Βασιλικού με τις καλύτερες στιγμές του παρελθόντος, θα περίμενε κανείς περισσότερη έμφαση στο υλικό των Raining Pleasure –στην τελική μιλάμε κυρίως για δικές του συνθέσεις. Στο επίκεντρο ωστόσο βρέθηκε η ιδιότητα του ερμηνευτή, με το σετ να απαρτίζεται στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του από διασκευές. Το υλικό του Vintage τιμήθηκε δεόντως, με το “Across The Universe” των Beatles να κάνει την εκκίνηση και τα περισσότερα από τα κομμάτια του να ακούγονται στην συνέχεια της βραδιάς. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην εξαιρετική εκτέλεση του “I (Who Have Nothing)” με τις κοφτερές παύσεις ή σε εκείνη του “You Are My Destiny”, απολύτως προσαρμοσμένη στον ηλεκτρισμό της φωνής. Στον αντίποδα βρέθηκε η μάλλον ατυχής «ροκοποίηση» του “All Tomorrow’s Parties”. Ακούστηκαν επίσης η διασκευή στο τραγούδι του Αττίκ “Ζητάτε Να Σας Πω” (σε σόλο του Βασιλικού σε κιθάρα και φωνή), ενώ σημειώνεται και το δυναμικό φινάλε της βραδιάς με το “Whole Lotta Love”.
Αλλά, και όταν ακόμα φθάναμε στις ημέρες των Raining Pleasure, οι μισές επιλογές (τρεις στις έξι αν δεν απατώμαι) ήταν και πάλι διασκευές· δύο χατζιδακικά –“Kemal” και “Dedication”– καθώς και το “Dancing Queen” των Abba. Οι άλλες μισές ήταν παρμένες από το Flood: “Fake”, “Capricorn” και “Song Of The Wolf”. Επιλογές σύμφωνες με τη λογική της συναυλίας, αντανακλώντας τις πιο συζητημένες απόπειρες των Pleasure. Ευνοήτως, οι όποιες προσωπικές ελπίδες να ακουστεί κάτι από το Nostalgia εξανεμίστηκαν από νωρίς...
Διασκευές πάντως είχε το πρόγραμμα και πριν το σετ του Βασιλικού, στην ωριαία εμφάνιση του Theodore η οποία προηγήθηκε. Εκεί βέβαια τα πράγματα ήταν περισσότερο μοιρασμένα, ανάμεσα στις συνθέσεις του νεαρού πιανίστα και σε αντιπροσωπευτικές των αναφορών του επιλογές. Ακούστηκαν λοιπόν εκτελέσεις σε Doors (“Alabama Song”), Beatles (“All The Lonely People”), National (“Fake Empire”), Radiohead (“National Anthem”) και Nick Cave (“Red Right Hand”). Το στοιχείο που κέντριζε την προσοχή ήταν οι πλούσιες ενορχηστρώσεις, με εννέα όργανα (δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς, ένα κουαρτέτο εγχόρδων και φυσικά το πιάνο του Theodore) να προσφέρουν μπόλικες εκφραστικές δυνατότητες, πολλές από τις οποίες αξιοποιήθηκαν επιτυχώς. Σε γενικές γραμμές είναι ενδιαφέρουσα η περίπτωση του Theodore, αν και μου φάνηκε πιο οξυδερκής ως ενορχηστρωτής απ’ ότι ως συνθέτης.
{youtube}Ro7cvTqTiBE{/youtube}
