Περίμενα και δεν περίμενα να γεμίσει το Κατράκειο το βράδυ του Σαββάτου... Από τη μία σκεφτόμουν ότι ο κόσμος θα ανταποκρινόταν σε μια συναυλία με πολλούς νέους και αγαπητούς καλλιτέχνες, με ιδιαίτερα φθηνό εισιτήριο και καλό σκοπό. Από την άλλη, πίστευα ότι ο μεγάλος ανταγωνισμός της βραδιάς (οι εμφανίσεις της ελληνικής μέρας του Rockwave, αλλά και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Μέγαρο Μουσικής και του Χρήστου Θηβαίου στο Badminton) θα έκλεβε προσέλευση.
Όμως τελικά το Κατράκειο όχι απλά γέμισε, πλημμύρισε. Ήταν μάλιστα τέτοιο το πλήθος του κόσμου, ώστε υπήρξε μεγάλος συνωστισμός στην είσοδο και ως εκ τούτου αρκετή καθυστέρηση στην έναρξη. Βγαίνοντας στη σκηνή γύρω στις 21:45 και καλωσορίζοντάς μας με το ζαμπετικό "Πού Πας Χωρίς Αγάπη", ούτε τα ίδια τα μέλη της κολεκτίβας Αγάπη Ρε+ δεν φαίνονταν να πιστεύουν την επιτυχία τους. Ο απώτερος στόχος της συγκέντρωσης χρημάτων υπέρ οργανισμών που βοηθούν τους μετανάστες επετεύχθη λοιπόν και με το παραπάνω.
Προσωπικά όμως είχα αμφιβολίες και για το καλλιτεχνικό μέρος της υπόθεσης, έχοντας όχι ιδιαίτερα καλές εμπειρίες από ανάλογες συναυλίες με πολλούς συμμετέχοντες καλλιτέχνες. Κι εδώ επίσης διαψεύστηκα, αν και όχι απόλυτα: υπήρξαν πολλές στιγμές με συγκίνηση, στιγμές όπου το κέφι και η αγάπη υπερνίκησαν τις αντικειμενικές δυσκολίες του εγχειρήματος. Αλλά υπήρξε κι ένα ξεφούσκωμα σε κάποιες άλλες στιγμές, κυρίως λόγω της συνεχούς εναλλαγής προσώπων πάνω στη σκηνή.
Τι κρατάω λοιπόν από το βράδυ του Σαββάτου; Σίγουρα την επιβεβαίωση της σπουδαίας φωνής της Νατάσσας Μποφίλιου και της τρομακτικής σκηνικής της άνεσης, όπως και την επίσης σπουδαία –και δουλεμένη– φωνή του Γιώργου Καραδήμου. Σημειώνω επίσης τη σχεδόν εμμονική τάση του Σπύρου Γραμμένου για πλάκα (η οποία 9 φορές στις 10 τού βγαίνει πάντως), αλλά και την καθαρότητα και λιτότητα της σύντομης εμφάνισης του Γιάννη Χαρούλη. Ακόμα, το πάντα πειρακτικό χιούμορ του Μανώλη Φάμελλου και τη φρεσκάδα του Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος παραμένει παιχνιδιάρης παρά τα 40 χρόνια του.
Οι άξιες λόγου στιγμές ουκ ολίγες: η δραματοποιημένη και χιουμοριστική διελκυστίνδα μεταξύ Δεληβοριά και Κωστή Μαραβέγια στο “Παρτίδες (Ρε Μάγκα Το Παράκανες)”, η σύμπραξη Γραμμένου και Μποφίλιου στον “Ανθρωπάκο” (την αφιέρωσαν στον απεργό πείνας και παράνομα κρατούμενο Κώστα Σακκά) κι ένα εκρηκτικό "Kookoobadi" από τη Μαριέττα Φαφούτη είναι μερικές μόνο απ’ αυτές. Αξίζει επίσης αναγνώρισης η δουλειά που έγινε από τον Φάμελλο και τον Στάθη Δρογώση στις ενορχηστρώσεις, με τους δυο τους να επανδρώνουν –παρέα με τους Άρη Ζέρβα (τσέλο), Γιώργο Βουλτή (μπάσο) και Θάνο Μιχαηλίδη (τύμπανα)– τη μπάντα που συνόδευσε όλους τους υπόλοιπους και που αποτέλεσε ένα μεγάλο συν της βραδιάς.
Εν κατακλείδι, δύσκολα θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη αρχή οι Αγάπη Ρε+, δεδομένων των δυσκολιών που είχαν να υπερπηδήσουν. Και η μεγαλύτερη από αυτές, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, ήταν το να βάλουν στην άκρη εγωισμούς, καλλιτεχνικές και προσωπικές διαφορές, αλλά και να αγνοήσουν τις αυτόματες κακόβουλες σκέψεις και τον κυνισμό που ίσως γεννάται στα μυαλά κάποιων. Θα χρειαστεί να έχουν όλοι τους γερά στομάχια για να συνεχίσουν. Ευτυχώς, όπως φάνηκε στην πρώτη τους εξόρμηση, δεν θα είναι καθόλου μόνοι...
Setlist:
1. Πού Πας Χωρίς Αγάπη
2. Στην Άλλη Πλευρά
3. Μαύρο Ρόδο
4. Σε Θέλω Εδώ
5. Φεύγω
6. Sealed With A Kiss
7. Try
8. Σε Ψηλό Βουνό (Ο Αητός)
9. Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι
10. Κουκουλοφόρος
11. Ο Ανθρωπάκος
12. Δε Σε Ξεχνώ
13. Για Ένα Κομμάτι Ψωμί
14. Στη Μεγάλη Πόλη
15. Λόλα
16. Παρέα
17. Μέλισσες
18. Ο Γλάρος
19. Ο Καθρέφτης
20. Μάη Μάη Μ’
21. Κοίτα Εγώ
22. Kookoobadi
23. Χίλιες Φωνές
24. Με Πνίγει Τούτη Η Σιωπή
25. Μην Το Πεις Πουθενά
26. Εν Λευκώ
27. Δε Ζητάω Πολλά
28. Παρτίδες (Ρε Μάγκα Το Παράκανες)
29. Εκείνη
30. Ένα Μεγάλο Φωτεινό Καλοκαίρι
31. Η Ευτυχία Είναι Αυτό
32. If I Had A Hammer
Encore
33. Κάνε Λιγάκι Υπομονή
34. Η Μέρα Εκείνη Δε Θ' Αργήσει
35. Πες Μου Μια Λέξη
{youtube}zfrERnNh-9g{/youtube}
