Σε κάθε αντικείμενο, τα πρώτα χρόνια ενασχόλησης ο άνθρωπος γυρεύει να σταθεί στον χώρο του. Αργότερα, όταν έχει αποδείξει την αξία του, αναζητά τις επιλογές που θα τον βοηθήσουν να ξεδιπλώσει τις ικανότητές του με ασφάλεια, διατηρώντας όσα φάνηκε ότι αξίζουν. Όταν πια περάσει κι αυτό το στάδιο, μπορεί να κοιτάζει και πίσω, να απολαύσει όσα κέρδισε και να «παίξει» με όσα φοβόταν παλιά. Έτσι και η Χαρούλα Αλεξίου: ύστερα από 40 χρόνια στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού, δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτε· ανεβαίνει στη σκηνή έχοντας συμφωνήσει σιωπηλά με το κοινό της να το απολαύσουν και οι δύο εξίσου.
Για τις φετινές της εμφανίσεις, η Αλεξίου έχει κοντά της έξι σολίστες μουσικούς, που ονόμασαν την ομάδα τους Nouveau Sextet: Θωμάς Κωνσταντίνου (ούτι, κιθάρα, μαντολίνο, λαούτο, τζουράς), Σωτήρης Λεμονίδης (πιάνο, πλήκτρα, τζουράς), Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος (κλαρίνο, φλάουτο, καβάλ), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο soprano και alto, κλασική κιθάρα, φλάουτο), Κώστας Κωνσταντίνου (κοντραμπάσο, δοξάρι), Κώστας Μερετάκης (multi percussion set νταρμπούκα, μπεντίρ, ντέφια, ταμπούρο, στάμνα, καχόν, νταούλι κ.ά.). Κι όπως η ίδια είπε όταν ανέβηκε στη σκηνή του Ηρωδείου το βράδυ της Τετάρτης, αυτοί οι νέοι μουσικοί τής ξύπνησαν το κέφι που είχε καιρό να βγάλει.
Με μια τέτοια διάθεση έστησε η Αλεξίου το φετινό πρόγραμμα Δυο Κόσμους Έχει Η Ψυχή, επιχειρώντας να «τινάξει τα σεντόνια» της εκτενούς, προσωπικής της δισκογραφίας και να μας ξανασυστηθεί με μια ελαφρότητα που είχαμε ξεχάσει ότι τη χαρακτηρίζει –έτσι όπως βάρυνε (σε ενεργητική και παθητική διάθεση) το όνομά της από το Δι’ Ευχών και μετά. Το κοινό γέμισε το Ηρώδειο, καθώς πάντα αγκαλιάζει όλα της τα εγχειρήματα, ενώ η ερμηνεύτρια αφιέρωσε τη συναυλία στους μουσικούς «που συμμετείχαν στις ορχήστρες της ΕΡΤ», όπως χαρακτηριστικά τόνισε το σχετικό ρεπορτάζ του κεντρικού δελτίου (του) μεγάλου ιδιωτικού καναλιού, χρησιμοποιώντας τον παρατατικό του ρήματος ως βουλοκέρι στο κλείσιμο των δημόσιων ΜΜΕ.
Η συναυλία άνοιξε με μπαλάντες του Χρήστου Νικολόπουλου και του Μάνου Λοΐζου κι όλο το πρώτο μέρος κύλησε σε τέτοιο ύφος, με κορύφωση μια τριπλέτα τραγουδιών με θεματικό άξονα την ανθρώπινη μοναξιά ("Οι Δικοί Μου Ξένοι", "Κύριε", "Άνθρωποι Μονάχοι"), τα οποία εξαιρετικά ερμήνευσε η Αλεξίου, αποδεικνύοντας ότι, κι αν δεν ορίζει πια τη φωνή της όπως παλιά, υποστηρίζει συναισθηματικά το τραγούδι της όσο ποτέ. Στο παραδοσιακά πιο ηχηρό δεύτερο μέρος συνδυάστηκε το δημοτικό τραγούδι με τους βαλκανικούς ρυθμούς –ξεσηκώνοντας το Ηρώδειο– ενώ δεν έλειψαν οι λαϊκές επιτυχίες από τις δύο πρώτες δεκαετίες της πορείας της ερμηνεύτριας.
Κι αν η έκπληξη δεν ήταν χαρακτηριστικό της setlist του Δυο Κόσμους Έχει Η Ψυχή, σίγουρα μας εξέπληξε η διάθεση αυτοσαρκασμού με την οποία η Αλεξίου διάλεξε να εξιστορήσει τις παιδικές και νεανικές της αναμνήσεις. Κι ενώ ο κόσμος απολάμβανε την πιο κωμική πλευρά της δημόσιας εικόνας της, αναρωτιόμουν τι θα γινόταν αν επέλεγε να κάνει το ίδιο μια νεότερη ερμηνεύτρια –σαν λ.χ. τη Νατάσσα Μποφίλιου. Πιθανολογώ ότι πολλοί θα πέφταμε να τη φάμε (συμπεριλαμβανομένης της υπογράφουσας), φωνάζοντας ότι καλά-καλά δεν σέβεται την οικογένειά της, πώς να σεβαστεί το ελληνικό τραγούδι και άλλα τέτοια σοβαρά. Όμως η Αλεξίου είναι άλλο πράγμα.
Είναι άλλο πράγμα η Αλεξίου, γι' αυτό και γέμισε το Ηρώδειο την Τετάρτη χωρίς τη μουσική πρόταση που θα έπρεπε να αντιστοιχεί στην τιμή των εισιτηρίων του φεστιβάλ Αθηνών, σε μια τέτοια οικονομική συγκυρία για τη χώρα. Κι όμως, ο κόσμος κατηφόρισε ενθουσιασμένος την Αρεοπαγίτου, αφού εκπαιδεύτηκε για δεκαετίες να συγχωρεί, να δικαιολογεί και ν’ αποζητά –τελικά– τον καλλιτεχνικό εγωκεντρισμό από τους ερμηνευτές της γενιάς της Χαρούλας Αλεξίου. Κι όσοι συνάδελφοί τους δεν ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο, τραγουδούν με δυο όργανα σε μικρά, περιφερειακά θέατρα της πρωτεύουσας, όπου δυσκολεύεσαι να πας με λεωφορείο. Βλέπε Μαρία Φαραντούρη, η οποία μετά βίας γέμισε τη Δευτέρα μισό θεατράκι στο Άλσος της Ηλιούπολης...
{youtube}l2jw-NugJvc{/youtube}
