«Νεαρέ, έχω έρθει εδώ από τις οχτώ για να πιάσω μια θέση. Δεν θα με αφήσετε να δω τη συναυλία»;
Η κυρία πίσω μου ήταν εκνευρισμένη. Στεκόμουν όρθιος στην πλατεία ενός γεμάτου (ευτυχώς όχι ασφυκτικά) θεάτρου Βράχων, ακριβώς μπροστά από τις κερκίδες, ελλείψει άλλου χώρου. Εκείνη, καθισμένη στη δεύτερη (μετρώντας από κάτω) σειρά κερκίδων, ήταν επόμενο να μην μπορεί να δει τη σκηνή εξ αιτίας εμού και των υπολοίπων που στέκονταν δίπλα μου. Άντε να της εξηγήσω ότι, από τη στιγμή που όλοι μπροστά θα σηκώνονταν όρθιοι, επόμενο ήταν το ίδιο να κάνω κι εγώ. Προφανώς δεν είχε ξαναβρεθεί σε συναυλία στον συγκεκριμένο χώρο. Δεν είχε βέβαια άδικο στην ουσία, αφού κανείς δεν της είχε εξηγήσει ότι τίποτα –ούτε η αγορά εισιτηρίου, ούτε η κατάληψη ενός καθίσματος– δεν μπορούσε να της εγγυηθεί την ποιότητα της ζωντανής εμπειρίας την οποία θα απολάμβανε. Ιστορίες ελληνικής συναυλιακής πραγματικότητας...
Όταν πάντως η Ελεωνόρα Ζουγανέλη βγήκε στη σκηνή, ένα τέταρτο μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, η εν λόγω κυρία συμβιβάστηκε και στάθηκε όρθια, όπως κι εμείς. Το κοινό γύρω, νεανικό στη μεγάλη του πλειονότητα αλλά και με αρκετές οικογένειες με παιδιά να δίνουν το παρών, άρχισε να επευφημεί. Με την εξαμελή μπάντα της (κιθάρες, πλήκτρα, βιολί, μπάσο, τύμπανα αλλά και ούτι, μπουζούκι κατά περίπτωση), προεξάρχοντος του Ευριπίδη Ζεμενίδη –ο οποίος επιμελήθηκε και τις ενορχηστρώσεις– η Ζουγανέλη έδωσε μια παράσταση δυόμισι ωρών, που προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα στο δισκογραφημένο υλικό της και στις μουσικές αγάπες και καταβολές της. Κατά τη γνώμη μου το κατάφερε αρκετά καλά, αν και έγιναν εμφανείς και κάποιες αδυναμίες στο όλο εγχείρημα.
Τα θετικά, όμως, πρώτα: η Ζουγανέλη διαθέτει μια άρτια φωνή (έχει άλλωστε αποδειχθεί πολλάκις) η οποία, ειδικά στο δικό της ρεπερτόριο –άσχετα ποια είναι η γνώμη του καθενός για αυτό– απέδωσε εξαιρετικά το βράδυ της Τετάρτης. Το ποπ/ροκ ύφος πολλών από τις επιτυχίες της (“Μικρά Βεγγαλικά”, “Έλα”, “Κόψε Και Μοίρασε” κλπ.), εκτός του ότι της πάει πολύ, έχει πλέον κατακτηθεί από την ίδια και αποτελεί το συναυλιακό της ατού. Η παρουσία της κρίνεται λοιπόν συνολικά καλή, ενώ και οι μουσικοί της αποδείχθηκαν αποτελεσματικοί στην επί σκηνής απόδοση των τραγουδιών.
«Συνολικά καλή» και «αποτελεσματικοί»: θα διαπιστώσατε ίσως τη συγκρατημένη διατύπωση. Ναι, γιατί υπήρχαν και προβληματάκια σε αμφότερες τις πλευρές. Ξεκινώντας από τη μπάντα, εντόπισα κατ’ αρχάς κάποιες σημαντικές αδυναμίες στον φωνητικό τομέα, όπου οι μουσικοί κλήθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις να πάρουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Ζεμενίδης λ.χ., παρότι τα κατάφερε καλά στα δεύτερα φωνητικά αλλά και σε κανα-δυο δικά του τραγούδια (“Ο Δρόμος”, “Rasta Susta”), ήταν πολύ μέτριος συνολικά ενώ και οι υπόλοιποι μουσικοί –αν και προσπάθησαν– δεν μπόρεσαν τελικά να σηκώσουν αυτόν τον έξτρα ρόλο που τους ανατέθηκε. Επίσης, παρότι οι ενορχηστρώσεις ήταν γενικά αξιοπρεπέστατες, με αρκετές μάλιστα επιτυχημένες απόπειρες απόκλισης από τα στουντιακά δεδομένα, υπήρξαν μερικές (λίγες) περιπτώσεις που χώλαιναν. Όπως, ας πούμε, η country εκδοχή του “Like A Prayer”, η οποία δεν κύλησε καλά.
Όσο για την ίδια την πρωταγωνίστρια, η αχίλλειος πτέρνα της ήταν κάποια από εκείνα τα τραγούδια που δεν ανήκουν στη δική της δισκογραφία. Τα αγγλόφωνα, ας πούμε, εξακολουθεί να τα λέει με μια κάπως αδέξια προφορά. Επίσης, αν και έχει πλέον περιορίσει κατά πολύ τις ερμηνευτικές υπερβολές, φαίνεται πως δυσκολεύεται να αντισταθεί πλήρως σε αυτές –απόλυτα κατανοητό, βέβαια, από τη στιγμή που έχει μπροστά της μερικές χιλιάδες φαν να την αποθεώνουν. Πάντως, στη μετρημένη απόδοση του "Ερωτικού" (των Μικρούτσικου και Αλκαίου) έλαμψε και έδειξε ότι μπορεί με άνεση να επιτύχει τη χρυσή τομή. Όσο για το νέο της ραδιοφωνικό χιτ, το “Μετακόμιση Τώρα” –στο οποίο επιφύλαξε ειδικό ρόλο, παρουσιάζοντάς το ως το επόμενο μιας σειράς τραγουδιών για τη φυγή (το “Φεύγω” του Περίδη, το άλλο “Φεύγω” του Βαρδή, τα “Σεντόνια” της Βίσση κ.ά.)– φάνηκε και στη ζωντανή του εκδοχή ότι είναι σαφώς το πιο αδιάφορο από όσα έχει προτείνει μέχρι στιγμής...
Συνολικά πάντως η συναυλία της Ελεωνόρας Ζουγανέλη στο θέατρο Βράχων ήταν επιτυχημένη. Και, κοιτώντας γύρω μου τις αντιδράσεις, γινόταν εμφανές ότι όλοι την απόλαυσαν δεόντως. Οπότε, ας πούμε ότι τις αφορμές για «γκρίνια» τις βρήκα μόνο εγώ. Εγώ και η κυρία που λέγαμε στην αρχή...
Setlist
1. Είναι Η Αγάπη
2. Είπα Στους Φίλους Μου
3. Μικρά Βεγγαλικά
4. Το Τικ Τακ Του Ρολογιού
5. Ό,τι Γράφτηκε Στους Τοίχους
6. Πού Να Σε Βρω
7. Sweet Dreams (Are Made Of This)
8. Αττική Οδός
9. Φεύγω Για Μένα Μια Φορά
10. Βαλς Για Ένα Φιλί
11. Αν
12. Ο Δρόμος
13. Η Δουλειά
14. Τα Λέμε
15. Τα Μάζεψα Τα Πράματα
16. Φεύγω
17. Φεύγω Για Μένα
18. Φεύγω
19. Τσάι Γιασεμιού
20. Σεντόνια
21. Ένα Χειμωνιάτικο Πρωί
22. Μετακόμιση Τώρα
23. Η Αγάπη Αργεί
24. Να 'Σαι Καλά
25. ?
26. Η Λίζα Και Η Κορνίζα
27. Like A Prayer
28. Άγρια Τριανταφυλλιά
29. Η Επιμονή Σου
30. Μες Στου Αιγαίου Τα Νησιά
31. Rasta Susta
32. Ερωτικό
33. Μάνα Μου Ελλάς
34. Μονάχα Εγώ
35. Κυκλοφορώ Κι Οπλοφορώ/Τα Καντήλια
36. Αφού Το Θες
37. Ακρογιαλιές Δειλινά
38. Έλα
39. Κόψε Και Μοίρασε
40. Μακριά Μου Να Φύγεις
41. Αη Γιώργης (Ederlezi)
42. Ταξίδι Στα Κύθηρα
Encore
43. Η Επιμονή Σου
44. Εσύ Μου Θύμισες Πώς Είναι
{youtube}DkVdfBfMHBo{/youtube}
