Δεν εξεπλάγην ιδιαίτερα από τον λίγο κόσμο (γύρω στα 200 άτομα) που βρέθηκε στο αίθριο του Ελληνικού Κόσμου για να παρακολουθήσει τη δεύτερη μέρα του φετινού Let Me Know! Festival. Ήταν καθημερινή (Πέμπτη), οι συμμετέχοντες –πέραν των Imam Baildi, που έχουν μια ευρύτερη αναγνώριση– δεν ήταν αυτό που θα αποκαλούσαμε «μεγάλα ονόματα» και η προώθηση, απ’ όσα πήραν τα μάτια και τα αφτιά μου, δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα ισχυρή.
Αυτή που ήταν ισχυρή, πάντως, ήταν η εμφάνιση των The Bet, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά με μια ντουζίνα τραγούδια. Τους είχα υπ' όψιν μου από κάποια βίντεο στο YouTube που με είχαν εντυπωσιάσει και οφείλω να πω ότι και από κοντά η συγκεκριμένη πεντάδα αποδείχθηκε δεμένη σε σχεδόν τρομακτικό βαθμό, με μουσικότητα στα παιξίματα και χωρίς αδύναμους κρίκους στη σύνθεσή της –η οποία περιλαμβάνει φωνή, κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο και τύμπανα.
Είτε διασκευάζοντας Led Zeppelin ("Since I’ve Been Loving You") και Gil Scott-Heron (ένα ξεσηκωτικό "Who’ll Pay Reparations On My Soul"), είτε με το δικό τους υλικό –από το πρώτο EP τους, αλλά και από το επερχόμενο άλμπουμ τους– οι The Bet πραγματοποίησαν την καλύτερη κατά τη γνώμη μου εμφάνιση της ημέρας: μπορεί το soul/funk/blues/rock χαρμάνι τους να παραπέμπει σε μεγάλο βαθμό στα 1970s, υπηρετείται όμως αριστοτεχνικά πάνω στο σανίδι και κερδίζει αρκετό κόσμο, μεταξύ αυτών, επιτρέψτε μου, και τον αμίμητο Μίλτο Μακρίδη. Μόνο μου παράπονο το ότι σπάνια κατάφερα να ξεχωρίσω τους στίχους, πράγμα πάντως που έχω την εντύπωση ότι σχετιζόταν λιγότερο με την άρθρωση του τραγουδιστή και περισσότερο με τον ήχο, που είχε τα θεματάκια του καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Ακολούθησαν οι Sunny Side Of The Razor, παίζοντας αποκλειστικά δικό τους υλικό –από το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους και από το περσινό EP My Silver Eagle, καθώς και δύο νέα, αδισκογράφητα τραγούδια, που δεν με έπεισαν ιδιαίτερα. Συγκριτικά με την τελευταία φορά που τους είχα δει ζωντανά (Κύτταρο, 2009) πραγματοποίησαν μια πιο επαγγελματική εμφάνιση, ήταν όμως λιγότερο καθηλωτικοί. Ένιωσα δηλαδή ότι το «αγκάθι» και το «ρόδο» του γκρουπ συνέπιπταν τώρα στο ίδιο πρόσωπο: η Σάννυ Χατζηαργύρη διαθέτει μεν μια πολύ εξωστρεφή, εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, αλλά η φωνητική της απόδοση παρουσίασε εμφανή προβλήματα. Συνολικά πάντως στάθηκαν μια χαρά, αποδίδοντας αρκετά πιστά τον gothic (μεταξύ Cure και Placebo) κιθαριστικό ήχο που ξέρουμε από τις ηχογραφήσεις, με τα "Jump On The Polar Express" και "Mr. Pepperman" να ξεχωρίζουν.
Τη βραδιά έκλεισαν οι Imam Baildi, άρτι αφιχθέντες από την ευρωπαϊκή τουρνέ τους. Παρότι δεν με έχουν αγγίξει τα όσα έχουν δισκογραφήσει μέχρι στιγμής, είχα μεγάλη περιέργεια να δω πώς λειτουργούν επί σκηνής. Ήταν λοιπόν οι νικητές της βραδιάς σε ό,τι αφορά στην επικοινωνία με το κοινό και στην ανταπόκριση αυτού: το μεγαλύτερο μέρος των παρευρισκομένων στον Ελληνικό Κόσμο ξεβιδώθηκε στον χορό κατά τη διάρκεια του σετ. Όμως η αποδοχή δεν ήταν καθολική, καθώς ουκ ολίγοι παρακολουθούσαν αδιάφοροι, ενώ δεν έλειψαν και οι αποχωρήσεις –γενικά το κοινό φυλλορροούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Προσωπικά, παρότι καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους οι Imam Baildi είναι ιδιαίτερα αγαπητοί, δεν κατάφερα ούτε δια ζώσης να τους ενστερνιστώ, παρά τη συμμετοχή του ενθουσιώδους MC Yinka και της Ρένας Μόρφη, προσωπικής μου αδυναμίας. Η απόδοσή τους, πάντως, ήταν αναμενόμενα επαγγελματική και ακριβής, ενώ ακούστηκε και το "Σημείωμα", η πρώτη δική τους σύνθεση (θα υπάρχει στο επερχόμενο άλμπουμ τους).
Κλείνοντας, ένα συνολικό σχόλιο για το φεστιβάλ: ο υπότιτλος «The Alternative Festival» και το σύνθημα «η μουσική αλλιώς» βρίσκουν σίγουρα εφαρμογή στο ότι το Let Me Know! επιμένει σε φρέσκα εγχώρια ονόματα και όχι σε βαριά συναυλιακά χαρτιά. Από εκεί και πέρα, υπάρχει αρκετός δρόμος ακόμα ώστε η συγκεκριμένη διοργάνωση να προσφέρει μια πραγματικά «εναλλακτική» συναυλιακή εμπειρία. Ευχόμαστε του χρόνου να έχουν ακόμα καλύτερη απόδοση σε αυτόν τον τομέα.
