Δεύτερη χρονιά για το Let Me Know!, ένα φεστιβάλ το οποίο έλαβε χώρα στο αίθριο του πολιτιστικού κέντρου του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, φιλοξένησε αποκλειστικώς εγχώρια ονόματα και φιλοδόξησε –κατά δική του δήλωση– να παρουσιάσει τη «μουσική αλλιώς». Αλλά ας μην επεκταθούμε εδώ στο πώς ορίζουμε το «έτσι» και πώς το «αλλιώς», όσο ενδιαφέρον και αν έχει ως συζήτηση, γιατί θα ξεστρατίσουμε. Κεντρικό θέμα της προχθεσινής βραδιάς παρέμεινε η μουσική (έστω και χωρίς το «αλλιώς»), οπότε ας επικεντρωθούμε σε αυτήν.
Την έναρξη του φετινού διημέρου ανέλαβε η Nalyssa Green. Με μια τετραμελή μπάντα (ηλεκτρική κιθάρα/μπάσο/τύμπανα/πλήκτρα) να την υποστηρίζει, έφερε στη σκηνή αρκετά από τα καλά στοιχεία τα οποία βρίσκει κανείς στη μουσική της –την όμορφη λ.χ. φωνή ή μια διάχυτη ρομαντικότητα. Συχνά όμως τέτοια πράγματα δεν είναι αρκετά. Γιατί χρειάζεται κι ένας δυναμισμός, κάτι τέλος πάντων που να μπορεί να κατακτήσει την προσοχή των από κάτω• είτε αυτό μπορεί να είναι μια κάποια σκηνική παρουσία, είτε ένα στοιχείο έκπληξης στην ερμηνεία των συνθέσεων. Στοιχεία τέτοια δεν υπήρξαν και έτσι το σετ της Nalyssa Green (με τις όποιες εξαιρέσεις) αποδείχτηκε κάπως επίπεδο –όση συμπάθεια κι αν θρέφει κανείς για τα τραγούδια της.
Οι Baby Guru, πάλι, ήταν άλλο κόλπο. Δεν νομίζω να μπορεί να τους ψέξει κανείς για έλλειψη λάιβ δυναμισμού, παρά μόνο για το ακριβώς ανάποδο: για την υπερβολή του. Αναφέρομαι κυρίως στον τραγουδιστή και κιμπορντίστα του τρίο και στην –ας την πούμε– πρόδηλη εξωστρέφειά του. Μια ενέργεια η οποία αν ίσως διοχετευόταν περισσότερο στο σύνθι μπροστά του, αν εμπλούτιζε ουσιαστικότερα το μελωδικό σκέλος των συνθέσεων (όντας και το μοναδικό όργανο για να επέμβει σε αυτόν τον τομέα) να αναβάθμιζε σημαντικά το όλο αποτέλεσμα. Διότι οι ρυθμικές γραμμές των Baby Guru –οι γεμάτες μπασογραμμές και τα δυναμικά, επαναλαμβανόμενα περάσματα στα τύμπανα– λειτουργούν μια χαρά αυτοτελώς, δεν χρειάζονται επιπρόσθετη βοήθεια. Αυτές άλλωστε έπρατταν το καθήκον τους, χτίζοντας ένα στιβαρό οικοδόμημα και προσφέροντας τις βασικές κατευθύνσεις στη ρυθμοκεντρική τους προσέγγιση· είναι πλέον καθήκον της μελωδίας να βρει τις διεξόδους που έλειπαν.
Παρ' όλα αυτά, οι Baby Guru είναι εμφανώς μια δεμένη μπάντα. Υπάρχει ένα «μαζί» μεταξύ των τριών, το οποίο στο ζωντανό διορθώνει αρκετές ατέλειες. Και εν τέλει το σετ τους νομίζω πως κέρδισε το κοινό. Έπαιξαν κομμάτια και από τους δύο δίσκους τους, δοκίμασαν και μερικές καινούργιες ιδέες (ημιτελής ή μη), ενώ ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους λιγάκι αναπάντεχα, δίνοντας το μικρόφωνο σε μία φίλη τους και διασκευάζοντας το “Purple Rain” του Prince.
Τελευταίο όνομα της βραδιάς, οι Keep Shelly In Athens –ίσως το μόνο σύγχρονο ελληνικό συγκρότημα που μπορεί να ισχυριστεί ότι πραγματοποιεί μια κάποια καριέρα στο εξωτερικό. Εξ ου και περίμενα να διαπιστώσω με τα αυτιά μου προς τι ο όλος ντόρος. Και ανακάλυψα ότι, πέρα από το ευφάνταστο του ονόματος και το όλο hype γύρω τους, οι Keep Shelly In Athens είναι ένα αξιόλογο συγκρότημα. Το οποίο αφενός έχει χωνέψει επαρκώς τις πολλές του επιρροές (βάλτε Portishead, βάλτε Cocteau Twins βάλτε κι έναν σκασμό από είδη και υποείδη –pop, gothic, shoegaze, electronica ή downtempo) ώστε να μην χρειάζεται να τις ακολουθεί κατά πόδας και αφετέρου έχει δουλέψει αρκετά στο πώς θα πατήσει το σανίδι.
Τους αισθανόσουν δηλαδή να γεμίζουν τη σκηνή, ακόμα κι όταν είχαν σωθεί από μέρους τους οι εκπλήξεις. Υπό μία έννοια, ήξεραν να παίζουν με όσα όρια ενυπάρχουν στο υβριδικό του ήχου τους, όντας επικεντρωμένοι στη δεσπόζουσα ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Οι δύο βασικοί συντελεστές –η Sarah P. στα φωνητικά και ο RΠR σε πλήκτρα, προηχογραφημένα και live ηλεκτρονικά– οδηγούσαν το όλο πράγμα, ενώ σημαντικό ήταν και το μερίδιο των δύο συνεργατών τους: κατ' αρχάς του ντράμερ, ο οποίος εκτός του ότι έκανε ενδιαφέροντες ακόμα και τους βασικότερους των ρυθμών προσέφερε πάντοτε ένα σταθερό και ακριβές ρυθμικό κέντρο· βεβαίως και ο κιθαρίστας, ο οποίος έδειξε να κατέχει καλά το περί του shoegaze λεξιλόγιο, ανασύροντάς το όποτε οι συνθήκες το απαιτούσαν.
Ας γραφτεί στα ψιλά η έλλειψη μουσικής πριν αρχίσει η συναυλία (καθυστερημένα είναι η αλήθεια για τα δεδομένα μιας Τετάρτης), που ίσως έφερε μια κάποια αμηχανία, ιδίως στην αρχή. Ομολογουμένως, πάντως, η πρώτη μέρα του φετινού Let Me Know! Festival ήταν μια καλή ευκαιρία να δει κανείς τρία ονόματα τα οποία συζητιούνται αρκετά στον σχετικό μικρόκοσμο των Αθηνών και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
{youtube}GvmtO0rMJfQ{/youtube}
