Ομολογώ ότι πήγα με μισή καρδιά στα Κίτρινα Ποδήλατα το Σάββατο. Κι αυτό όχι διότι υποτιμώ τη μπάντα: το κάθε συγκρότημα κρίνεται λάιβ και η προκατάληψη βλάπτει σοβαρά την έννοια της αντικειμενικότητας. Πήγα με μισή καρδιά επειδή δεν αντέχω τις συναυλίες όπου μαζεύονται φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες και η επί σκηνής παρέλαση αποκτάει την αισθητική σπασμένου ψηφιδωτού της Πομπηίας, που, όσο και να προσπαθήσεις, δεν μπορείς να κάνεις ενιαίο. Να όμως που τίποτα τέτοιο δεν συνέβη στην Τεχνόπολη. Κι αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στην εκτέλεση της παραγωγής: τα κενά δεν ήταν χαώδη, ενώ υπήρχε ρυθμός στις εναλλαγές όσων καλλιτεχνών ανέβαιναν για να συλλειτουργήσουν με το δίδυμο των αδελφών Παντελιά.
Ήταν όμως και γενικότερα φροντισμένη η συναυλία των Κίτρινων Ποδηλάτων, για να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Υπήρχε μια μπάντα η ρυθμολογία και η ακρίβεια της οποίας δεν «κουνούσε» (ειδική μνεία στον μπασίστα Κώστα Ξηρογιάννη), που έμεινε σταθερά πίσω από όλους τους ερμηνευτές με μοναδική εξαίρεση την περίπτωση των Υπογείων Ρευμάτων. Τα φώτα επίσης της συναυλίας ήταν πάρα πολύ καλά, με μια ιδιαίτερη –και πετυχημένη– προτίμηση στο γαλάζιο και στο ζαχαρί. Ο ήχος παρουσίασε ορισμένα ζητήματα στις χαμηλές συχνότητες, οφείλουμε πάντως να υποσημειώσουμε την πολύ καλή live μίξη, ειδικότερα στις στιγμές εκείνες που κάποιοι καλεσμένοι πρόσθεταν όργανα στη γενικότερη σύνθεση. Όπισθεν επιπλέον των πρωταγωνιστών της βραδιάς υπήρχαν πέντε video κορνίζες, όπου μεταδιδόταν με πολύ καλό μοντάζ η εικόνα ακόμα και στον πλέον απομακρυσμένο από τη σκηνή. Και ήταν απαραίτητο κάτι τέτοιο, μιας και η Τεχνόπολη είχε γεμίσει: παραπάνω από 4.000 χιλιάδες άνθρωποι (αριθμός διασταυρωμένος με την εταιρεία παραγωγής) βρέθηκαν το Σάββατο εκεί, πολύ διαφορετικές ηλικίες, με σαφή τη διάθεση για διασκέδαση.
Το κοινό αυτό όχι μόνο ανταποκρίθηκε στα κελεύσματα των Κίτρινων Ποδηλάτων όποτε του ζητήθηκε κάτι τέτοιο, μα δεν ήταν και καθόλου φειδωλό στην αποθέωση των καλεσμένων –και είχε μεγάλο ενδιαφέρον η διακύμανση της ζητωκραυγής. Οι οποίοι καλεσμένοι ήταν πολλοί, κάτι ήδη γνωστό από τις αφίσες και τα δελτία τύπου. Ο Βασίλης Καζούλης υπήρξε υπερκινητικός και χειμαρρώδης στις ερμηνείες του. Ο Γιάννης Κότσιρας ερμήνευσε άψογα, σε αντίθεση με τη Γλυκερία, η οποία, ενώ καταχειροκροτήθηκε κατά την είσοδό της τραγούδησε με μια μη ευπρόσδεκτη μουντάδα –θεωρώ ότι δεν περνάει καλή περίοδο η φωνή της... Ο Νίκος Ζιώγαλας αποδείχθηκε καθηλωτικός, όπως καθηλωτική ήταν και η παρουσία των Υπογείων Ρευμάτων, παρ' όλο που τους παρουσιάστηκαν ορισμένα ζητήματα ήχου με τα πετάλια της μίας κιθάρας. Αντιθέτως, ως υποτονική κρίνεται η παρουσία του Αντώνη Μίτζελου ενώ κατά τη γνώμη μου η πάντα γοητευτική σαν παρουσία Μελίνα Κανά τοποθετήθηκε σε λάθος μέρος του προγράμματος, γι' αυτό και αδικήθηκε –πόσο μάλλον από τη στιγμή που είναι και συνεργάτης στον καινούργιο δίσκο των Ποδηλάτων.
Η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου κέρδισε επάξια το χειροκρότημα, προσωπικά πάντως δεν μπορώ να παρακολουθήσω για πολλοστή φορά τον Θάνο Μικρούτσικο να ερμηνεύει Νίκο Καββαδία και να μας λέει περί του πως «Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα…», όσο κι αν εκείνος θεωρεί ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι απόλυτα επίκαιρο: γιατί ποιεί την ίδια performance κάτω από τον οποιοδήποτε συναυλιακό κώδικα και έχει καταντήσει κουραστικό, αν όχι ενοχλητικό. Ο Μίλτος Πασχαλίδης ξεσήκωσε αναμενόμενα τον κόσμο, όπως και οι Μπάμπης Στόκας & Διονύσης Τσακνής –αν και μου φάνηκε ελαφρώς διεκπεραιωτική η εμφάνιση του προτελευταίου. Τέλος, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο οποίος επιλέχθηκε ως κορωνίδα στη σειρά των καλεσμένων, ενώ αρχικά έδειξε λίγο βαρύς στην προσέγγισή του, έδωσε μερικές πραγματικά ψυχωμένες ερμηνείες. Τα ίδια τώρα τα Κίτρινα Ποδήλατα επέδειξαν πολύ καλή κινησιολογία (αλώνισαν τη σκηνή κυριολεκτικά), απόδοση θαυμαστή στο μικρόφωνο και αρτιπαιξία στην κιθάρα.
Μπορεί η συναυλία, ένεκα της παραπάνω από τρεις ώρες διάρκειας, να υπήρξε κουραστική, ειδικά αφότου ξεπεράσαμε το δίωρο, σαν αποτέλεσμα ωστόσο ήταν παραπάνω από ικανοποιητική, ακόμα και για ανθρώπους οι οποίοι δεν δηλώνουν φίλοι του εντεχνο-ροκ ηχητικού δρομολογίου. Στις 12+30, όταν και τελείωσε το λάιβ, ήταν φανερό ότι ο κόσμος έφευγε από την Τεχνόπολη ευχαριστημένος.
{youtube}d9NrSeYmgPs{/youtube}
