Υπήρχαν τεχνικές δυσκολίες το βράδυ της Παρασκευής στο Γκάζι, δεν στάθηκαν όμως αρκετές για να χαλάσουν το πολυαναμενόμενο live του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μεθυστικός όπως πάντα, κατάφερε με τους σπουδαίους μουσικούς του να μας θυμίσει γιατί συνεχίζουμε να θέλουμε «κι άλλο».
Ο καιρός ήταν από το πρωί κάπως διστακτικός, παρά τη συμπλήρωση της πρώτης επίσημης καλοκαιρινής εβδομάδας: μια η συννεφιά, μια οι ψιχάλες, τίποτα δεν θύμιζε Ιούνιο πέρα από την έναρξη της περιοδείας του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ευτυχώς τα σύννεφα υποχώρησαν κάπως το απόγευμα, και η αγωνία έδωσε τη θέση της στην προσμονή.
Ο κόσμος ήταν ενθουσιώδης και πολύ ανήσυχος αφού, πέρα από τους λίγους τυχερούς που τον απολαμβάνουν στα σποραδικά live του στην Αγιά, η χειμερινή αγρανάπαυση του Παπακωνσταντίνου είχε στοιχίσει στο υπόλοιπο κοινό. Καθόλου αδικαιολόγητη, λοιπόν, η ασφυκτικά γεμάτη Τεχνόπολη. Οι ψάθες στρώθηκαν, οι τυρναβήτικες ρετσίνες βγήκαν και όλοι περίμεναν ώσπου το ρολόι έδειξε 21.10.
Ήξερα ότι το φετινό πρόγραμμα θα ήταν αρκετά αλλαγμένο και, όντως, η τροπή του αποτέλεσε θέμα προς συζήτηση στα πηγαδάκια γύρω μας. Η αρχή έγινε με τον ‘‘Ελάχιστο Εαυτό’’, όμως ο ήχος κάθε άλλο παρά αρωγός υπήρξε στις πρώτες νότες: χαμηλός και όχι καλός, έμοιαζε ιδανικός για να πούμε τα πρώτα νέα μας οι έχοντες καιρό να βρεθούμε, ήταν ωστόσο ελλιπής για ένα κομμάτι όπως αυτό. Όλοι στην παρέα προτιμήσαμε έτσι –oμόφωνα– την περσινή έναρξη, όταν το ‘‘Loco Motivo” έχτιζε τον δρόμο προς το ‘‘San Michele’’. Σίγουρα πάντως θα θέλαμε να ξανακούσουμε κι αυτήν την έναρξη, υπό καλύτερες συνθήκες.
Η έκπληξη για μένα ήρθε αμέσως μετά, όταν στη σκηνή ανέβηκε η Σοφία Σαρρή, φέρνοντας μαζί και την εξαιρετική φωνή της. Συνόδευσε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ‘‘Atman’’ –όπως διασκευάστηκε στη συνεργασία του με τους Night On Earth για το άλμπουμ Second Hand– και μάγεψε και τον πλέον δύσπιστο. Ο ήχος εξακολούθησε να είναι κάτω του μετρίου, το συναίσθημα όμως άρχισε να κυριαρχεί και η συνέχεια προμηνυόταν αρκετά καλύτερη. Λίγο αργότερα, η Ματούλα Ζαμάνη μας απέδειξε με την πληθωρική της αύρα (για μία ακόμα φορά) πως δικαίως βρίσκεται σ’ αυτό το εξαίρετο σχήμα, αναλαμβάνοντας, πέραν των συνηθισμένων, και τα ‘‘360 Χλμ’’ αλλά και την ‘‘Κοιλάδα Των Τεμπών’’.
Οι αλλαγές στο πρόγραμμα δεν περιορίστηκαν βέβαια μόνο στις καινούργιες προσθήκες ("360 Χλμ", ‘‘Ενύπνιο’’) ή στο παλιό μα ακυκλοφόρητο ‘‘Αγιάζι’’, αλλά έγιναν φανερές και στις διαφορετικές ενορχηστρώσεις –πιο τρανταχτές στα ‘‘Τρία Ρουμπαγιάτ’’, τα οποία ακούσαμε σε μπλουζ ρυθμό και στον ‘‘Φορτίνο Σαμάνο’’, που παίχτηκε με αργεντίνικο βιολί. Στο πλέον πολυπαιγμένο ‘‘Αερικό’’ ήρθε επίσης ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος με την τρομπέτα του, για να το απογειώσει με ένα υπέροχο σόλο, γλιτώνοντάς μας από άλλη μία απαράλλαχτη εκτέλεση. Στάθηκε, ίσως, η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, από καλλιτεχνικής αξίας. Σε κάποιους άρεσαν πολύ οι ανακατατάξεις αυτές, σε άλλους λιγότερο, πάντως όταν ακούστηκαν ο ‘‘Πεχλιβάνης’’, ο ‘‘Διάφανος’’ και το ‘‘Στην Αμερική’’ όλα τα σχόλια έπαψαν και οι φωνές ενώθηκαν.
Μετά τον "Βασιλιά" και το ‘‘Nightshift’’ –το ‘‘Νυχτέρι’’ δηλαδή, ξανά με τη Σοφία Σαρρή– που σήμαναν το τέλος της συναυλίας, ανκόρ δεν υπήρξε. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου! Τα φώτα άναψαν γύρω στις 12.15, αλλά σχεδόν κανείς δεν κούνησε από τη θέση του. Πέρασαν αρκετά λεπτά και ο κόσμος γινόταν όλο και πιο θερμός, μην αφήνοντας περιθώρια στη μπάντα. Η ‘‘Αλεξάνδρα’’ και τα ‘‘Παξιμάδια’’ –τα οποία χορεύτηκαν δεόντως– ήταν η δική τους καληνύχτα.
Ο αποχαιρετισμός από τον κόσμο ανόρεχτος, μα ουσιαστικά τυπικός. Το καλοκαίρι είναι άλλωστε μεγάλο και θα ξαναβρεθούμε –στην Κρήτη, στη Χαλκιδική, στη Βοιωτία, στις Σέρρες ή και αλλού.
{youtube}fvIXR8mqpDI{/youtube}
