Γενικώς, «η μάσκα, πολύτεχνο θέαμα της εποχής της Αναγέννησης, ήταν ο κυριότερος τρόπος συλλογικής διασκέδασης στις ευρωπαϊκές αυλές της εποχής Stuart. Πραγματικά πολυμεσικό μόρφωμα, μια πληθωρική μίξη χορού, δράματος, μουσικής και σκηνικού θεάματος, εξυπηρετούσε πολυάριθμες λειτουργίες. Κατά βάση μια πρόφαση για πολυδάπανες αριστοκρατικές γιορτές, η μάσκα απεικόνιζε τη μεγαλοπρέπεια της αυλής, τόσο στον ίδιο της τον εαυτό, όσο και στους ξένους πρέσβεις και ευγενείς που συναγωνίζονταν για προσκλήσεις. Οι συγγραφείς και σχεδιαστές τους ωστόσο αποπειράθηκαν να διαποτίσουν τα εφήμερα αυτά γλέντια με ηθική και φιλοσοφική σοβαρότητα, μεταγλωττίζοντας τις απαιτήσεις της εκάστοτε περίστασης, σε «κάποιο απόμακρο μυστήριο», μέσω πολύπλοκων και συχνά μυστικών συμβολισμών. Άλλωστε, ο διδακτισμός και η ομορφιά του θεάματος της μάσκας, καθώς και ο συμβολικός της προορισμός, απορρέουν απ' την ίδια της την παροδικότητα και τη ματαιοδοξία».
Γενικώς ειδικώς, αυτή η «μάσκα» φτιάχτηκε από πολλά κομμάτια τη Δευτέρα στο θέατρο Βαφείο, στην τρίτη και τελευταία παράσταση Ερωτικές Δυσαρμονίες Στην Αυλή Μας της ομάδας Diverse Bizzarie. Ραχοκοκαλιά κειμένου το “Love's Triumph Through Callipolis” του Ben Jonson –σημαντικός θεατρικός συγγραφέας της αναγεννησιακής Αγγλίας. Σφήνες λόγου από τα περί έρωτος του Σακεσπήρου του ιδίου και του Πλάτωνα. Μουσική του Nαπολιτάνου Nicola Matteis απ' τις Μελωδίες Για Βιολί του –φαίνεται πως οι Άγγλοι είχαν αδυναμία στους ευαίσθητους και μυστήριους ήδη απ' τον δέκατο έβδομο αιώνα.
Ειδικώς, μιλάμε για μια μίνιμαλ προβολή της συγκεκριμένης εκφραστικής φόρμας στη συνθήκη της πόλης και πλέον της εποχής. Απ' τις μεγάλες αυλές σε ημιυπόγειο αθηναϊκό θεατράκι και απ' τις λουσάτες γιορτές στα πλαίσια του «do-it-yourself» για λίγους. Κι ακριβώς επειδή το «κάντο μόνος σου» κατεργάζεται τέχνες, λειτουργικό κι όχι μόνο το σκηνικό παιχνίδι (της σκηνογράφου/ενδυματολόγου Αφροδίτης Λυρούδια) με το ξύλινο πλαίσιο μέσα σ' εκείνα που σχηματίζονται από κατασκευής κτιρίου –κολόνα στη μέση. Κι αν είναι να πιάσουμε τους συμβολισμούς, το πέρασμα των μουσικών μέσα απ' το ξύλινο πλαίσιο προς την (υποτυπώδη) πλοκή σήμαινε και την κάθε άλλο παρά συνοδευτική παρουσία τους. Αν και η Κλώντια Διακομιχάλη κατά βάση ξιφομαχούσε μονάχη με τον λόγο, την κίνηση και τον χορό, από θέση σταθερά δροσερή και φωτεινή, δίχως να παρασέρνεται απ' τον διδακτισμό της προέλευσης της μάσκας. Δοθέντος και του, ανάλογης λογικής, σκηνοθετικού αγγίγματος του Χαράλαμπου Κρεκουκιώτη.
Τυπικώς, θα λέγαμε υπό τους ήχους του Nicola Matteis, εάν η συνθήκη επέτασσε τη μουσική ως συνοδευτικό των δρώμενων. Γιατί η θέα και μόνο της θεόρβης στην αγκαλιά του Νίκου Παναγιωτίδη, αυτού του θεόρατου 14χορδου λαούτου, κλείδωνε τα βλέμματα μέχρι παρεξηγήσεως –όχι μόνο σε σχέση με το μπαρόκ βιολί της Αναστασίας Μηλιώρη. Βεβαίως, πέραν της όψης των οργάνων, ο ήχος δεν έπαψε ποτέ να είναι παρών και να διαπλέκεται με την όραση (είτε πιο μπρος είτε πιο πίσω), πέραν των βαρυφορτωμένων στερεότυπων που φέρει ο όρος «μπαρόκ». Κι αν πολλές φορές έπαιρνες τις αποστάσεις σου λόγω (και) των προκαθορισμένων αντιλήψεων για αυτή τη στιλιστική αίσθηση, ήταν και στιγμές που τέσσερις νότες του Matteis μπορούσαν να ακυρώσουν τις πάσης φύσεως αποστάσεις και να σε κάνουν όχι μόνο ν' ακούσεις, αλλά και να δεις πιο έντονα.
{youtube}MH6I2dcWuQg{/youtube}
