Παρά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, γέμισε από νωρίς το Six d.o.g.s. στη δεύτερη μέρα του φετινού Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής, από ένα νεανικό κατά βάση κοινό, το οποίο έδειξε αρκετή περιέργεια για τις live εμφανίσεις στο gig space και στο project space. Τάσος Μαγιόπουλος & Χάρης Συμβουλίδης έκαναν μια βόλτα από τα δρώμενα, με τον δεύτερο να πανηγυρίζει επί τόπου την κούπα της Μπάγερν...
Acid Barretts
του Τάσου Μαγιόπουλου
Η μέχρι στιγμής μουσική παρουσία των Acid Barretts είναι δύο μόλις τραγούδια στο Soundcloud τους, με εμφανείς επιρροές από Jesus And Mary Chain. Και στο σαββατιάτικο σετ τους είδα πράγματι μπροστά μου ένα συγκρότημα άγουρο ακόμα, εμφανώς στο ξεκίνημά του, με όρεξη μεν για αυτό που κάνει, δίχως όμως τις συνθέσεις που θα μπορέσουν να τραβήξουν την προσοχή ενός ακροατή με περισσότερα ακούσματα από τον συγκεκριμένο ηχητικό χώρο. Μόλις ένα τραγούδι μπόρεσε να με κρατήσει (το προτελευταίο), καθώς διέθετε τις μουσικές λεπτομέρειες και τη δομή για να σταθεί ως αυτόνομη οντότητα. Τα υπόλοιπα παρέπεμπαν σε αρκετά τετριμμένα ροκ μονοπάτια. Τα παιδιά νέα είναι πάντως ακόμα, οπότε έχουν χρόνο να βρουν τα πατήματά τους.
Ευθύμης Κούρτης
του Χάρη Συμβουλίδη
Στο project space, ο Ευθύμης Κούρτης με την κιθάρα του, το πιάνο του και τους δύο συνοδοιπόρους του (σε ακόμα μία κιθάρα και κρουστά) τράβηξαν μπόλικο νεαρόκοσμο κοντά τους, τον οποίον και κράτησαν και εμφανώς ενθουσίασαν. Προσπάθησα πολύ να καταλάβω το γιατί και το αποδίδω τελικά στο πηγαίο κάποιων στίχων, οι οποίοι δείχνουν να κουμπώνουν με τη σύγχρονη καθημερινότητα, εκφράζοντάς τη στο μεταξύ των Χατζηφραγκέτα και του Λεωνίδα Μπαλάφα. Το βρίσκω σημαντικό ατού, ωστόσο για χάρη του δεν γίνεται να αμελείται τόσο πολύ το μουσικό και ερμηνευτικό κομμάτι, που θύμιζε χίπικες παρέες εφήβων με κιθάρες σε παραλία, με μόνο ορίζοντα ακουσμάτων τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τους Doors. Φάνηκε άλλωστε περίτρανα στην κάκιστη διασκευή του Κούρτη στο "Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου" των Κόρε.Ύδρο., κομμάτι που εμφανέστατα αδυνατούσε να τραγουδήσει.
Pan Pan
του Τάσου Μαγιόπουλου
Με ένα βιολί να δεσπόζει τόσο στην όψη, όσο και στη μουσική πλευρά του θέματος, οι Pan Pan έκαναν νωρίς-νωρίς εμφανές πως βασίζονται στη μελωδία και στον λυρισμό. Η χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων εμπλούτιζε τον ήχο ευχάριστα, ενώ σε ορισμένα σημεία διέκρινες και ψήγματα post-rock ξεσπασμάτων. Η χρήση ηλεκτρονικών drums, από την άλλη, μάλλον έκοβε από τη δυναμική της μουσικής τους, παρά της πρόσφερε. Ο ξερός ήχος του φυσικού οργάνου θα έδινε πιστεύω έναν πιο δυναμικό χαρακτήρα στην εμφάνισή τους, ενώ το κάτι σαν ραπάρισμα/απαγγελία των φωνητικών ήταν μεν ευχάριστο, αλλά όχι και αρκούντως δουλεμένο ή έστω αποτελεσματικό για να το μνημονεύσεις στα θετικά σημεία. Εμφάνιση που τράβηξε την προσοχή των παρευρισκομένων στο gig space, μα σε βάθος χρόνου θα χρειαστεί προσθήκες για να τη διατηρήσει.
Strawberry Pills
του Χάρη Συμβουλίδη
Θαύμασα τους Strawberry Pills, οι οποίοι με μαγνήτισαν και δεν ξεκολλούσα από το σετ τους στο project space. Μπορεί να βρήκα τα τραγούδια τους λίγο πίσω στον χρόνο, να έχουν μείνει δηλαδή σε παρελθούσες για τη «σκοτεινή» κοινότητα δόξες εποχών Χοροστάσιου και Dada, ωστόσο επί σκηνής η Βαλίσια (φωνή) με τον Τόνυ (κιθάρα) κι ένα λάπτοπ για τα υπόλοιπα υπήρξαν εκρηκτικοί. Εκείνος με τις κιθαριές του, εκείνη με την επιβλητική της παρουσία και την εξαιρετική της φωνή –με αναφορές σε Siouxsie και Diamanda Galas μα δίχως να αποτελεί απομίμηση των μεγάλων αυτών κυριών– παρουσίασαν ένα γοτθικής αισθητικής σετ, το οποίο σε άφηνε ανικανοποίητο στο φινάλε του απλά και μόνο γιατί θα το ήθελες να διαρκεί περισσότερο. Λίγα σχήματα εκεί έξω έχουν τόση προσωπικότητα.
Carbonated Lemonade
του Χάρη Συμβουλίδη
Η λεμονάδα της συγκεκριμένης μπάντας ήταν θυμάμαι πάντα δροσιστική, ήδη από τα πρώτα τους βήματα, στα πλαίσια του Schoolwave. Έκτοτε κύλησε νερό στο αυλάκι, μία από τις κοπέλες (η πιανίστρια) ζει πια στην Ολλανδία, αλλά τα υπόλοιπα κορίτσια –συν τον ντράμερ τους– δεν έχουν χάσει το κύριο ατού τους. Ακόμα κι αν δεν έχουν γράψει κάποιο σπουδαίο τραγούδι, τις έβλεπα στη σκηνή του Six d.o.g.s. κι αναρωτιόμουν γιατί να κάνουν κάτι-σαν-καριέρα τόσες αγγλόφωνες μπάντες και όχι οι Carbonated Lemonade. Οι οποίες τουλάχιστον εκπέμπουν σταθερά αυτόν τον Bangles αέρα, διαθέτουν μια θαυμάσια τραγουδίστρια, έχουν ωφεληθεί σε εκτελεστική εμπειρία με το πέρασμα του χρόνου και έχουν διατηρήσει αλώβητη τη δροσιά με την οποία μας συστήθηκαν. Αν προσέξουν περισσότερο το υλικό τους, που για την ώρα βαλτώνει σε μια ομοιομορφία, έχουν τη δυναμική να πρωταγωνιστήσουν.
Voyage Limpid Sound
του Τάσου Μαγιόπουλου
Μπορεί την Κυριακή να μη μαγνητίσανε τα βλέμματα όσο την πρώτη φορά που τους παρακολούθησα –σε μια support εμφάνιση στους Empty Frame πίσω στο 2011 (η κριτική βρίσκεται εδώ)– εντούτοις οι Voyage Limpid Sound πραγματοποιήσανε μια εμφάνιση με ουσία. Κύριο χαρακτηριστικό τους παραμένει η μπάσα φωνή του Σέργιου Βούδρη, η οποία πιάνει όμως και τις ψηλές κλίμακες, ήταν ωστόσο η 1960s ποπ τους που έκανε τα νεαρά κορίτσια να κουνιούνται ρυθμικά. Μπορεί η πιανίστρια του σχήματος να μην άκουγε τίποτα στην αρχή του σετ –όπως η ίδια παραπονιόταν στον ηχολήπτη– εμείς πάντως, σαν κοινό, δεν εισπράξαμε κάποιο πρόβλημα ήχου, ούτε παρατηρήσαμε λάθη από μέρους τους. Απολαμβάνοντας μια συναυλία γεμάτη ξεγνοιασιά και όμορφες μελωδίες, με έμφαση στη ρετρό αισθητική.
Moriginal
του Τάσου Μαγιόπουλου
Το τελευταίο project του Νικήτα Κλιντ ήταν από τα πράγματα που είχα κυκλωμένα στο πρόγραμμα του Σαββάτου. Αναγραφόμενοι ως σκέτοι Moriginal (άνευ Champsystem δηλαδή), παρατάχθηκαν στη σκηνή του gig space με τον Κλιντ πίσω από κονσόλες/υπολογιστές, δύο άτομα επί των φωνητικών κι έναν ντράμερ. Η εισαγωγή με… δημοτικά μούδιασε σε πρώτη φάση το κοινό, όταν όμως μπήκαν στον χορό το εκκωφαντικό μπάσο και μια jungle ρυθμολογία, τα αμήχανα μειδιάματα μετατράπηκαν σε χορό. Τα ragga φωνητικά χρωμάτιζαν τα τραγούδια, τα ηχητικά δείγματα από μουσικές παλιότερων εποχών συγκροτούσαν τον κορμό του live, όταν δε ο Κλιντ έριχνε στο τραπέζι dubstep ρυθμούς, το Six d.o.g.s. σειόταν. Η συνέχεια περιλάμβανε samples από Muse, beats της συνομοταξίας των electro breaks, το θέμα της "Μισιρλού" συνοδευόμενο από ένα drum 'n' bass όργιο στα μετόπισθεν, αλλά και την εμφάνιση του "Out Of Space" των Prodigy. Αναμενόμενα, η επιλογή του δημιούργησε πανδαιμόνιο στην αίθουσα, το βρήκα ωστόσο ως ευκολία από μεριάς των Moriginal, καθώς μας το σερβίρανε αυτούσιο, χωρίς δηλαδή κάποιο «πείραγμα». Η έξοδός τους στάθηκε εξίσου επεισοδιακή με την είσοδο, μιας και συνοδεύτηκε από νησιώτικα ετούτη τη φορά!
Egg Hell
του Χάρη Συμβουλίδη
Τους Egg Hell τους πρωτοείδα στον ίδιο χώρο, να παίζουν support για τη Σtella, και μου είχαν αφήσει καλές εντυπώσεις. Στάθηκα έτσι να τους ξαναπαρακολουθήσω, παρότι κοντοζύγωνε η ώρα να αφήσω το Six d.o.g.s. και το φεστιβάλ Πολλής Μουσικής. Ακόμα πιο αεράτοι και ενεργητικοί, με κέφι και καλή επικοινωνία με τον (μπόλικο) κόσμο κάτω από τη σκηνή, πιστοποίησαν λίγο-πολύ όλα όσα είχα γράψει για αυτούς εδώ. Δεν άλλαξα δηλαδή γνώμη για τα τραγούδια τους, τα οποία χρειάζονται περισσότερη προσωπικότητα και πιο εμφανείς αποστάσεις από τα όσα αγαπάνε, αλλά τους κατευχαριστήθηκα, ως μπάντα που πραγματικά ξέρει να στέκεται σε μια λάιβ συνθήκη, δημιουργώντας κλίμα και παίζοντας με ψυχή. Την παράσταση έκλεψε βέβαια και πάλι ο frontman και ιθύνων νους τους Jef Maarawi, τόσο φωνητικά, όσο και με την ευρύτερη σκηνική του παρουσία.
{youtube}a2Qd4SHRTrw{/youtube}
