Το Stateless, το ντεμπούτο των Borderline Syndrome, βρίσκεται στον διαδικτυακό αέρα από τον Δεκέμβρη, όμως ήταν η πρόσφατη κυκλοφορία του σε CD που έδωσε την αφορμή για το πάρτυ το οποίο στήθηκε στο Six d.o.g.s. το βράδυ της Κυριακής. Γεγονός που συγκέντρωσε μπόλικο κόσμο στην Αβραμιώτου και μάλιστα από νωρίς.
Την έναρξη κήρυξαν οι One Leg Mary, δείχνοντας εξ αρχής τις διαθέσεις τους για... σαματά. Με ήχο που ταλαντώνεται μεταξύ hardcore, post και math rock και με απίστευτο δέσιμο, οι τέσσερις νεαροί από τον Χολαργό λίγο έλειψε να επισκιάσουν τους πρωταγωνιστές της βραδιάς: τα κομμάτια από το ντεμπούτο EP τους, Yes Exactly Maybe Not, ακούγονταν καθηλωτικά στη ζωντανή ενσάρκωσή τους. Σημάδι της πολύ καλής εμφάνισής τους το ότι οι Borderline Syndrome τους έπλεξαν δις το εγκώμιο στο τέλος του δικού τους σετ.
Η μετάβαση πάντως από τον «πηχτό» ήχο του support στον πιο ρευστό, λεπτοδουλεμένο και εύθραυστο του main act αποδείχθηκε δύσκολη. Κάποια θέματα με τις ηχητικές στάθμες, συν το ότι πήρε λίγο στη μπάντα να ζεσταθεί, οδήγησαν σε ασταθείς εκτελέσεις –από το τρίτο πάντως τραγούδι κι έπειτα οι Borderline Syndrome έβγαλαν τον ήχο και την απόδοση που ήθελαν. Είναι ιδιάζουσα η ισορροπία την οποία προσπαθεί να επιτύχει η αθηναϊκή πεντάδα, καθώς κινείται ανάμεσα στο prog των King Krimson, στη metal ματιά των Tool, στα διάφορα post και math rock παρακλάδια, στην εγχώρια παράδοση, στην τζαζ και στην αβανγκαρντίλα.
Επί σκηνής πάντως, οι Borderline Syndrome εντυπωσίασαν με την παικτική τους δεινότητα και τον συνδυασμό αεικίνητων κιθάρων, στιβαρού μπάσου, άοκνων κρουστών και αφαιρετικών πλήκτρων με το ηχόχρωμα της φωνής της Σοφίας Σαρρή. Στέκομαι στην τελευταία, καθώς, παρά τον πονόδοντο που την ταλαιπωρούσε εκείνο το βράδυ, υπήρξε το αγκυροβόλι του χαρακτήρα του γκρουπ. Προσωπικά απόλαυσα ιδιαιτέρως τη μεστή και απαλλαγμένη από ορισμένες υπερβολές του παρελθόντος ερμηνεία της.
Έχω βέβαια την εντύπωση ότι το γκρουπ θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί περισσότερο στις εμφανίσεις του τη δύναμη της εικόνας: όταν π.χ. κατά τη διάρκεια του "Shock Doctrine" έπαιξε στην οθόνη πίσω τους το τρέιλερ της ομώνυμης ταινίας, προέκυψε μια οπτικοακουστική εμπειρία που τους ταιριάζει και θα άξιζε, νομίζω, να την εξερευνήσουν περισσότερο. Επίσης –με δεδομένες τις ικανότητές τους– παραέδειξαν σεβασμό στις πρωτότυπες βερσιόν των κομματιών που επέλεξαν να διασκευάσουν (λ.χ. το "Happy With What You Have To Be Happy With" των King Krimson), χωρίς βέβαια να αποτελεί ντε και καλά μομφή κάτι τέτοιο...
Με τις καθαρτήριες νότες του "Pyramid Song" των Radiohead να αντηχούν στο Six d.o.g.s., η βραδιά της Κυριακής έφτασε σε ένα ιδανικό κλείσιμο, πράγμα που πιστοποίησαν οι επευφημίες του κοινού και το χειροκρότημα διαρκείας. Ακολούθησε πάρτυ, στο οποίο ο ταλαίπωρος ανταποκριτής δεν είχε, δυστυχώς, την αντοχή να παραστεί...
