Οι λάτρεις της trash pop έμειναν σπίτι για να δουν Γιουροβίζιον, «του ’60 οι εκδρομείς» κατευθύνθηκαν προς τη Ρωμαϊκή Αγορά για να ακούσουν Σαββόπουλο, οι εναλλακτικοί προτίμησαν το Plissken Festival. Κι όμως, για κάποιους όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Gagarin. Με δεδομένο το χιλιοδιακοσάρι της χωρητικότητας, περί τα 750-800 άτομα βρέθηκαν το Σάββατο στην πολυαναμενόμενη συναυλία των Κόρε. Ύδρο., του κερκυραϊκού συγκροτήματος που πολλοί θεωρούν πως καταθέτει ό,τι σημαντικότερο στην ελληνική μουσική τα τελευταία χρόνια, ενώ άλλοι ακυρώνουν θεωρώντας τους επιτηδευμένους ποιητές ελιτίστικης νοοτροπίας.
H βραδιά άρχισε όμως με το πιάνο του Lumiere Brother. Ευγενική παρουσία, κομψός και γοητευτικός, ξεκίνησε το σετ του χωρίς καθυστέρηση και σαν γνήσιος τζέντλεμαν έβαλε τις δύο κοπέλες που έπαιζαν πλήκτρα στο μπροστινό μέρος της σκηνής. Το live του ήταν αυτό που λέμε «επαρκές», χωρίς κοιλιά αλλά και χωρίς κορυφώσεις. Η μπητλομανία του δεν είναι διακριτή τόσο στις μελωδίες του, όσο στην αίσθηση του αυτοπεριορισμού και του μέτρου. Το πιασάρικο ρεφρέν του “Behind You”, πάντως, δεν αποδόθηκε με το απαιτούμενο πάθος, η διασκευή στο “Spinning Away” των Brian Eno & John Cale πέρασε μάλλον απαρατήρητη και ο ίδιος ο Θανάσης Χριστοδούλου δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια για επικοινωνία με το κοινό –κάτι που ενδεχομένως θα μετρίαζε την (αναμενόμενη κατά τα άλλα) ψιλή κουβεντούλα.
Κι ύστερα ήρθε ο Π.Ε. Δημητριάδης. Με το λουλουδάτο του πουκάμισο, τη λευκή πιάστρα στα μαλλιά και τις ψαρωτικά αργές κινήσεις, έμοιαζε σαν να είχε μόλις ξυπνήσει από το κρεβάτι του πόνου μετά από κακό όνειρο, ή σαν παπάς που ασπάστηκε το χιπισμό. Προσωπικά είχα την αίσθηση πως δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στη σκηνή. Λίγο αργότερα θα αφιέρωνε τη συναυλία στην «Ένωση των Εκκλησιών», θα έκανε απανωτά –και αψυχολόγητα, σε κάποιες περιπτώσεις– stage diving με το μικρόφωνο στο χέρι, θα έσπρωχνε τους εισβολείς της σκηνής και τον κιθαρίστα για την ηδονή του τζατζαρίσματος. Μιλάμε για τον μοναδικό ίσως Έλληνα που συγκινήθηκε ειλικρινά με τη φράση του Γιώργου Α. Παπανδρέου «Κουβαλάμε έναν σταυρό και από πάνω μας πετάνε και πέτρες», η οποία αποτέλεσε βασική πηγή έμπνευσης για το καινούριο hit single του γκρουπ.
«Θα γίνει χαμός τώρα», σκέφτηκα. Και έγινε: το ξεκίνημα με το "Όταν Έρχονται Οι Τέκτονες" ήταν σκέτη καταστροφή. Σε ένα ούτως ή άλλως απαιτητικό ερμηνευτικά κομμάτι, ακατάλληλο ως έναρξη συναυλίας (αφού η μπάντα είναι ακόμα κρύα), ο Δημητριάδης ξεχνούσε στίχους, ο Αλέξανδρος Μακρής δεν ακουγόταν καν και το τραγούδι τελείωσε πριν καν αρχίσει. Χλιαρά ήταν όμως και τα "Βράδια Της Κρίσης". Ήθελες να χορέψεις, αλλά φοβόσουν πως κάτι θα πάει στραβά. Το "Ποτέ Δεν Ήμουν Μόνος Τελικά" δούλεψε, αλλά αμέσως μετά ο "Χωριστός Βίος" χάθηκε στα προβλήματα ήχου. Οι Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό αποδεικνύονταν μάλλον σύνθετες –χρειαζόταν μια μπαλάντα να ηρεμήσουν τα πράγματα. Και εκεί ήρθε "Ο Δρόμος Μου Για Σένα", το κομβικό τραγούδι της συναυλίας, η στιγμή που ο Δημητριάδης έσκισε το (δανεικό) πουκάμισο, η στιγμή που όλα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους.
Όσο περνούσε η ώρα η ατμόσφαιρα φορτιζόταν συγκινησιακά όλο και περισσότερο, με τα κομμάτια της Φτηνής Ποπ –ήδη κλασικά για την ελίτ των ακροατών του γκρουπ– να συντελούν πολύ σε αυτό. Όλοι ήξεραν πάνω-κάτω τι να περιμένουν, έλειπε ίσως το στοιχείο της έκπληξης, όμως τα τραγούδια των Κόρε. Ύδρο. στέκονται πια πάνω από το όποιο fun της σκηνικής παρουσίας. Υπερβαίνουν τις αδυναμίες μιας εννεαμελούς μπάντας η οποία δεν έχει κανένα live στην πλάτη και λάμπουν ακόμα πιο έντονα σήμερα, που η ελληνική μουσική πετυχαίνει όλο και πιο σπάνια την ισορροπία στην τραμπάλα της εκτόνωσης και του πειραματισμού.
Το "Εδώ Μιλάνε Για Λατρεία" λατρεύτηκε αρκούντως, ομοίως και τα νέα αριστουργήματα –o "Σατανάς Της Γειτονιάς" και η "Συμφιλίωση"– ο διάδρομος που σχημάτισε αυθόρμητα το κοινό για να περπατήσει ο Δημητριάδης στο "Όταν Ο Διάδρομος Ρουφήξει Τα Παιχνίδια Μου" ήταν ένα μικρό θαύμα μπροστά στα μάτια μας, οι ανθοδέσμες με το κοριτσάκι της "Χειραψίας" μια τρυφερή κορύφωση. Και μετά τη δεύτερη εκτέλεση του παραδοσιακά ανυπέρβλητου "Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου", η συναυλία τελείωσε χωρίς υπόκλιση, χωρίς επίκληση, με τους μουσικούς και τους φαν σαν ένα πράγμα αναπόσπαστο.
Μέσα σ’ όλα αυτά τα καλά, το live –τουλάχιστον όπως τo βίωσα εγώ που τo περίμενα όπως οι χριστιανοί το Πάσχα– διακατεχόταν από μια αίσθηση κατάρρευσης, απροσδιόριστα συναισθήματα «τέλους εποχής», εικόνες ανθοφορίας σε μαύρο φόντο. Από το μικρόφωνο ακούστηκαν φορτισμένες συγγνώμες και απαιτήσεις για συγγνώμες, εξομολογήσεις ότι τις μέρες πριν το live όλα πήγαιναν στραβά, ευχαριστίες σε ανθρώπους οι οποίοι χρειάστηκε να χρηματοδοτήσουν το πιάνο. Έχουν αλλάξει πολλά μέσα μας από την τελευταία συναυλία των Κόρε. Ύδρο. πριν από τρία χρόνια και σίγουρα έχουν αλλάξει και για τους ίδιους. Κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί πως είναι εύκολο να αγαπάς τη μουσική στην Ελλάδα αυτής της δεκαετίας, τίποτα πια δεν είναι ωραιοποιημένο, έχουμε σκληρύνει. Κουβαλάμε έναν σταυρό κι από πάνω μας πετάνε και πέτρες...
{youtube}MCMsjPVzbeM{/youtube}
