Πατρινή συνεύρεση στην Αβραμιώτου, όπου δύο απ’ τις πιο τίμιες μπάντες της συγκεκριμένης πόλης κατέλαβαν τη μικρή σκηνή του Six d.o.g.s. για να παρουσιάσουν τις καινούργιες τους δουλειές. Αρχικά οι Playground Noise, οι οποίοι φαίνεται να προοδεύουν χρόνο με τον χρόνο, με αποτέλεσμα η απόσταση που χωρίζει το συμπαθητικό ντεμπούτο τους (2010) από το ολοκαίνουργιο 8 Songs να είναι τουλάχιστον τεράστια. Απ’ την άλλη οι B-Sides, επίσης έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το καινούργιο τους EP, είναι μια λίγο πιο ποπ μπάντα, με το Story Without End να αποτελεί έναν προσεκτικά φτιαγμένο δίσκο, χαρακτηριζόμενο από τα άψογα ρεφρέν ορισμένων τραγουδιών (π.χ. “Angel”, “Like a Dog”). Ήταν δε η παρθενική μου παρουσία σε συναυλία και των δύο συγκροτημάτων, οπότε στάθηκε αφορμή να δοκιμάσω ταυτόχρονα και το καινούργιο υλικό και τη ζωντανή τους παρουσία.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Playground Noise, με τη βασική τους σύνθεση να αποτελείται από το κλασικό σχήμα δύο κιθάρες/μπάσο/ντραμς, με πλήκτρα, τσέλο, βιολί και τρομπέτα να προστίθενται όποτε το απαιτούσε η ενορχήστρωση. Η συναυλία επιβεβαίωσε αυτό που ισχυρίζομαι από όταν κυκλοφόρησαν το 7’’ με το “Swinging Lowdown”, ότι δηλαδή το συγκρότημα προχωρά με γοργούς ρυθμούς και αυτή τη στιγμή είναι νομίζω η μοναδική «μινόρε» μπάντα στη χώρα η οποία γράφει τραγούδια χωρίς κλάψα, αλλά με νεύρο και με μια καλώς εννοούμενη μελαγχολία. Στα γρήγορα, και χωρίς να το σκεφτώ πολύ αναλυτικά, ακούγονται κάπως σαν τους Madrugada του πρώτου δίσκου, γεγονός που αποτελεί μια χαρά κομπλιμέντο κατά τη γνώμη μου.
Μάλλον αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή το βράδυ της Παρασκευής είναι η μορφή που έχουν πάρει κάποια παλαιότερα τραγούδια, αν και το “Whisper In My Head”, το οποίο ξεχώριζε εύκολα απ’ το ντεμπούτο τους, μάλλον δεν πήγε πολύ καλά στη συγκεκριμένη εκτέλεση –παρ' όλο που φάνηκε ότι σωστά έχουν περιορίσει τη διάρκειά του. Κατά τα άλλα, το “Swinging Lowdown” εξακολουθεί να είναι το καλύτερό τους τραγούδι, αν και μόλις σήμερα έβαλα το 8 Songs για πρώτη φορά στο πικάπ.
Μετά την ωριαία εμφάνιση των Playground Noise, σειρά πήραν οι B-Sides. Έχοντας θετική γνώμη για αυτούς, τουλάχιστον δισκογραφικά, βρήκα τη ζωντανή εκδοχή του βρετανικού τους ροκ το ακριβώς αντίθετο συγκριτικά με ό,τι παρουσίασαν οι συντοπίτες τους. Δηλαδή κάπως άνευρο και λίγο πιο «εύκολο» από ό,τι μου ακούγεται στο στούντιο. Όχι ότι υστερούν στα βασικά, έχουν άλλωστε έναν επαρκέστατο ερμηνευτή και δύο δεμένες κιθάρες. Τα τραγούδια τους όμως –ιδίως τα καινούργια, τα οποία κι άκουσα για πρώτη φορά– δεν κατάφερναν να διατηρήσουν την προσοχή μου στα ίδια επίπεδα. Τα δυνατά τους ρεφρέν εξακολουθούν πάντως να αποτελούν βασικό ατού, άρα μάλλον τα σωστά τραγούδια δεν θα αργήσουν να επανέλθουν. Επειδή θα ήταν άδικο να καταλήξω σε οριστικά συμπεράσματα μετά από μία μόλις συναυλία, με την πρώτη ευκαιρία θα πούμε περισσότερα.
Ο αρκετός κόσμος που μαζεύτηκε την Παρασκευή στο Six d.o.g.s. για να δει τα δύο σχήματα πρόσθεσε μια ωραία λεπτομέρεια, που ικανοποίησε κυρίως τους μουσικούς, οι οποίοι πήραν φαντάζομαι μια γερή τονωτική ένεση σχετικά με την ανταπόκριση που έχει πια η δουλειά τους. Μέσα στη συναυλιακή ξηρασία της φετινής σεζόν, οι συναυλίες των εγχώριων καλλιτεχνών αποτελούν –μετά από αρκετά χρόνια¬– μια σταθερή πηγή διασκέδασης.
:
{youtube}DjQg9MhSdWM{/youtube}
