Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά. Αλλά την Κυριακή που μας πέρασε μάλλον συνέβη το αντίθετο, αφού μια μέρα που μύριζε μπαρούτι στα ποδοσφαιρικά γήπεδα έδωσε τη θέση της σε μια ήρεμη, ανοιξιάτικη νύχτα. Στο Six d.o.g.s. έπαιζαν οι Jane Doe και οι Playground Theory –στα πλαίσια του Code:Fresh!, του 1ου δηλαδή Puzzlemusik Festival– και ο κόσμος μισογέμισε τον πολυχώρο• αν και, μετά από λίγο, ο συναυλιακός χώρος της Αβραμιώτου έμοιαζε μισοάδειος.
Είχα ακούσει κάποια τραγούδια των Playground Theory και τα βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα –κυρίως τις φωνητικές τους μελωδίες. Το παλαιού τύπου ψηφιακό περιβάλλον και τα πληκτροφόρα που συνόδευαν τη φωνή της Μάρσιας Ισραηλίδη, δημιουργούσαν ένα στέρεο υπόβαθρο και η αίσθηση που μου άφησαν ήταν μια μίξη των Hooverphonic με τις Au Revoir Simone. Στη συναυλία, όμως, τα πράγματα ήχησαν λίγο διαφορετικά: τα κομμάτια των Playground Theory παρουσιάστηκαν με μια πιο φυσική, ποπ διάθεση. Τα ακουστικά τύμπανα δεν έδεναν με το ηλεκτρικό μπάσο –το οποίο αγαπούσε την παραμόρφωση– κι έτσι το στέρεο υπόβαθρο είχε ήδη χαθεί, κάνοντας τα πλήκτρα να ακούγονται πολύ φουτουριστικά και το όλο σύνολο αναχρονιστικό, παρά τις ενδιαφέρουσες συνθέσεις, την πολύ όμορφη φωνή και τη θερμή υποστήριξη του κόσμου. Εξέλαβα επίσης μια ανετοιμότητα και μια (σχετική) αμηχανία από μεριάς της μπάντας.
Οι Jane Doe, πάλι, φαίνεται πως διαθέτουν τόση ενέργεια, ώστε να μπορούν να υπερκαλύψουν όση τυχόν λείπει από ένα ολιγάριθμο και σχετικά μουδιασμένο κοινό. Οι συνθέσεις τους καλύπτουν σχεδόν μια εικοσαετία καλής ποπ/ροκ μουσικής –από τους Deus στους Muse και στους Arctic Monkeys– το δεμένο παίξιμό τους διαθέτει ατάκα και νεύρο, ενώ οι ενορχηστρώσεις τους κρίνονται ως σχεδόν αψεγάδιαστες. Ειδικότερα τα κιθαριστικά μέρη είναι πολύ ενδιαφέροντα, καθώς παίζουν ένα παιχνίδι μικροδομής/μακροδομής, όπου δύο διαφορετικά παικτικά στυλ δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Ένα άλλο μεγάλο όπλο στη φαρέτρα αυτής της μπάντας είναι τα φωνητικά. Μπορεί ο τραγουδιστής τους να μη μιλάει και πολύ ανάμεσα στα κομμάτια, εύκολα όμως τον συμπαθείς βλέποντας το πάθος του και την ειλικρινή του έκφραση. Φωνή πολυσυλλεκτική, με εύρος και περίσσια ενέργεια, τραγουδάει τα πάντα εκτός από brutal –αν και όσο πέρναγε η ώρα, είχα πεισθεί πως θα συνέβαινε κι αυτό.
Έχω την αίσθηση πως οι Jane Doe λειτουργούν καλύτερα στο ζωντανό. Σου δίνουν την ευκαιρία να ανακαλύψεις μια πιο άγρια πλευρά τους, η οποία τους πάει πολύ. Επίσης, μπορώ να πω πως η απουσία των εγχόρδων ορχήστρας με χαροποίησε ιδιαίτερα, αφού έτσι αναδείχθηκαν περισσότερο τα κιθαριστικά μέρη και βγήκε μια ωμότητα την οποία δεν συναντάς στις ηχογραφήσεις τους –τουλάχιστον όχι σε τέτοιον βαθμό. Ωστόσο, η αντικατάσταση του μπάσου από ένα μεταλλόφωνο (αν δεν κάνω λάθος) στο "Small Talk With The Devil" θεωρώ πως δεν υπήρξε επιτυχημένη, αφού το τραγούδι έχασε έτσι αρκετό από τον όγκο που του αρμόζει.
Λεπτομέρειες. Οι Jane Doe έδωσαν μια πολύ ωραία συναυλία την Κυριακή στο Six d.o.g.s. και το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι που δεν βρέθηκαν εκεί περισσότεροι άνθρωποι για να τους γνωρίσουν μέσα από τη μουσική τους.
{youtube}JLvEHwAv5zQ{/youtube}
