Το σκηνικό αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα λίγη ώρα πριν την έναρξη της εμφάνισης του Γιάννη Αγγελάκα θύμιζε καλοκαιρινή συναυλία –κι ας βρισκόσουν στην καρδιά της άνοιξης και σ' ένα διόλου ειδυλλιακό τοπίο στο πλάι της Πειραιώς, στην περιοχή του Ταύρου. Σε αυτόν τον παραλληλισμό συνέβαλαν καθοριστικά τόσο ο χώρος διεξαγωγής, όσο και η συμπεριφορά και η στάση των παρευρισκομένων: τα πηγαδάκια μέσα και έξω από το Fuzz, οι συζητήσεις, η ευχάριστη διάθεση, η προσμονή, από ένα πλήθος που διαρκώς αυξανόταν όσο πλησίαζε η ώρα έναρξης της συναυλίας και τελικά γέμισε το club, δημιουργώντας εξαιρετική ατμόσφαιρα.
Καθώς η γνωστή –για όσους παρακολουθούν τις εμφανίζεις του Αγγελάκα το τελευταίο διάστημα– παρέα των Ντίνου Σαδίκη (μπαγλαμάς), Χρήστου Χαρμπίλα (ηλεκτρονικά), Τίτου Καργιωτάκη (κονσόλα ήχου) και Στάθη Αραμπατζή (κιθάρες) έπαιρνε μαζί με τον ερμηνευτή τις επί σκηνής θέσεις, οι πρώτες σκέψεις αφορούσαν στη «σκιά» του ένδοξου παρελθόντος του Θεσσαλονικιού καλλιτέχνη, η οποία φαίνεται να πέφτει συνεχώς πάνω στη μετέπειτα καλλιτεχνική διαδρομή του. Κάθε δηλαδή νέος δημιουργικός σταθμός σε αυτή την πορεία των τελευταίων χρόνων, καθώς και κάθε δημόσια παρουσίαση των τραγουδιών του, μοιάζει σαν μια –άδικη;– αναμέτρηση με την εποχή της δημιουργικής έξαρσης και της ευρείας αποδοχής που γνώρισε με τις Τρύπες.
Κι αν οι Ανάσες Των Λύκων δύσκολα κολλάνε με έναν συναυλιακό χώρο σαν το Fuzz, τα τραγούδια του Από 'Δω Και Πάνω αποδείχθηκαν για ακόμα μία φορά ικανά να αποτελέσουν τον κορμό του προγράμματος, προκαλώντας ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Και γιατί όχι; Τραγούδια όπως τα "Σιγά Μην Κλάψω", "Από 'Δω Και Πάνω", "Αιρετικό" (μα και άλλα) όχι μόνο δεν στερούνται δημιουργικότητας και έμπνευσης σε σχέση με τις παλαιότερες επιτυχίες, αλλά αποτελούν και δείγματα μιας επιτυχούς προσπάθειας μετεξέλιξης της ροκ μουσικής μέσα από νέους ήχους –ενώ οι στίχοι διατηρούν την ποιότητά τους, όπως και τον καυστικό, καταγγελτικό τους χαρακτήρα.
Κάποιες πειραγμένες διασκευές σε τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη και ορισμένα κομμάτια γραμμένα από τον Σαδίκη εμπλούτισαν το σετ, ενώ το "Σαράβαλο" –καινούριο τραγούδι στο ίδιο ύφος με τις τελευταίες δημιουργίες του Αγγελάκα– ερμηνεύθηκε ως προπομπός της νέας δισκογραφικής του δουλειάς, η οποία αναμένεται προσεχώς. Όλα δε τα παραπάνω εκτελέσθηκαν με ικανοποιητικό τρόπο από τη μικρή παρέα των μουσικών, με εξαίρεση τις συχνές παύσεις, που ενίοτε λειτούργησαν αρνητικά για τη ροή της βραδιάς. Την εκτέλεση των τραγουδιών αλλά και τη γενικότερη ατμόσφαιρα της συναυλίας συνεπικούρησαν άρτια ηχητικά και φωτιστικά συστήματα, συμβάλλοντας στο εξαιρετικό του αποτελέσματος.
Όμως, οι Τρύπες παρέμεναν παρούσες. Τις αισθανόσουν στις δυναμικές ερμηνείες του Αγγελάκα και βέβαια στην προσμονή των θεατών να ακούσουν τραγούδια από εκείνη την εποχή, όπως και στην εκ μέρους τους έξαρση όταν τελικά παίχτηκαν μερικά ("Ακούω Την Αγάπη", "Δεν Χωράς Πουθενά"). Από την άλλη, βλέποντάς τον καθιστό στο μεγαλύτερο διάστημα της συναυλίας, δεν γινόταν να μην σκεφτείς ότι ο Αγγελάκας δεν είναι πια ο αεικίνητος ερμηνευτής των Τρυπών, μα ένας –ακόμα δημιουργικός– μεσήλικας, ο οποίος δρέπει μεν τις δάφνες από τη διαδρομή ενός ιστορικού συγκροτήματος, ταυτόχρονα όμως διεκδικεί και την αποδοχή των νεότερων δημιουργιών του. Αντιμετωπίζει, επίσης, τη φυσιολογική φθορά της φωνής του, αλλά και τις περιορισμένες πια αντοχές του, με ένα μέτρο που ταιριάζει στην ηλικία του και παρέχει έναν αέρα αξιοπρέπειας στην επί σκηνής εμφάνισή του: συνήθως καθιστός (όπως ήδη αναφέρθηκε), άλλοτε όμως όρθιος –ανάλογα με το ύφος και την ένταση του τραγουδιού– διατηρούσε μια ιδιαίτερη επικοινωνία με το κοινό καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης. Το οποίο με τη σειρά του τον αντάμειβε με τον παλμό του και με την ενεργή του συμμετοχή στις εκτελέσεις των τραγουδιών.
Το Σάββατο στο Fuzz, ο Γιάννης Αγγελάκας μετέφερε για άλλη μια φορά στο παρόν κάτι από το φωτεινό παρελθόν της εγχώριας ροκ σκηνής. Αναπόφευκτα, μια τέτοια παρουσία σε οδηγεί σε συγκρίσεις και αντιπαραβολές, αναδεικνύοντας το δημιουργικό τέλμα της τρέχουσας φάσης αυτής της σκηνής. Για τον ίδιο πάντως δεν υπάρχει κανένα τέλμα. Όσο κι αν οι τόνοι έχουν πια χαμηλώσει, όσο κι αν η ένταση έχει δώσει τη θέση της σε πιο συγκρατημένες και ώριμες ερμηνείες, το «παρών» του Αγγελάκα στη πραγματικότητα των δικών μας ημερών παραμένει ηχηρό...
{youtube}CIgj0zuLDbA{/youtube}
