Εν μέσω της πιο βουκολικής Πέμπτης που έζησε ποτέ η Καρύτση, ο Sillyboy επέλεξε να δώσει μια συναυλία μετά από αρκετό καιρό, μάλλον για να δει και ο ίδιος πού ακριβώς βρίσκονται τα τραγούδια του πιο πρόσφατου δίσκου του Nature Of Things. Η αλήθεια είναι ότι οι επιφανειακές ακροάσεις του συγκεκριμένου άλμπουμ δεν με είχαν ικανοποιήσει ή, καλύτερα, μου φάνηκε ότι δεν είχε τις κολλητικές στιγμές που με είχαν ενθουσιάσει στο Played, με το οποίο μας πρωτοσυστήθηκε το 2010. Πέρα απ’ αυτά όμως δεν είχα καταφέρει ποτέ να τον δω ζωντανά, οπότε ήταν καλή ευκαιρία να ξεγλιστρήσω απ’ την (εξαιρετική κατά τα άλλα) παραδοσιακή μουσική την οποία κάπως εγκλωβίστηκα να διαλέγω σε μπαρ της γειτονιάς τα τελευταία 8 χρόνια.
Όπως ήταν αναμενόμενο στο Six d.o.g.s. δεν ήμασταν καν εμείς κι εμείς, υποθέτω μάλιστα ότι ήμουν ο μοναδικός απ' τους παρευρισκόμενους που δεν είχε φιλική σχέση με κάποιον απ’ τους μουσικούς. Η αρχή της βραδιάς άνηκε όμως στη Σtella (αν έχω καταλάβει καλά έτσι γράφει το όνομά της), για την οποία δεν ήξερα πολλά –τίποτα βασικά, αν εξαιρέσεις τη συμβολή της στη διασκευή του Sillyboy στο χιτάκι του Kavinsky. Στο μικρό χρονικό διάστημα που έπαιξε, μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε: μαζί με το υπόλοιπο συγκρότημα βγάζουν ένα πολύ ωραίο vibe επάνω στη σκηνή, ενώ η ίδια διαθέτει και μια απολαυστική χροιά, που, μαζί με την εξαιρετική εκφορά των αγγλικών της, σε αναγκάζει να την παρατηρήσεις προσεκτικά. Τα τραγούδια έχουν απλή ποπ/ροκ δομή, αλλά σε όλα υπήρχε κάτι άξιο λόγου. Έχει την προσοχή μας λοιπόν η Σtella και περιμένουμε να μπει στη δισκογραφία σιγά-σιγά. Κι αυτή θα βρίσκεται στην ετικέτα του δικού μας Δημήτρη Λιλή, την Just Gazing Records.
Ο Sillyboy παρουσίασε το Nature Of Things και τα κατάφερε μια χαρά, ακόμα και μπροστά σε τόσο λίγο κόσμο. Άλλωστε είναι πολύ έμπειρος για να του χαλάσει τη συναυλία κάτι τέτοιο, άσε που τελικά το οικογενειακό κλίμα λειτούργησε υπέρ του αφού δεν υπήρχε κανένα άγχος απ’ τη μεριά της μπάντας: έπαιξαν με κύριο σκοπό να το διασκεδάσουν. Και μια χαρά τα κατάφεραν. Με τη συναυλία να αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη μου σοβαρή επαφή με αυτό το υλικό, δεν μου άλλαξε πάντως γνώμη. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι δεν έχει και πάλι καλά τραγούδια (τα “All The Records”, “Got Your Numbers” και “Coast To Coast” ξεχωρίζουν), δεν υπάρχουν τα έξοχα τραγούδια του Played. Κάτι που έγινε ακόμα πιο εμφανές σε μένα όταν έπαιξαν το ομώνυμο κομμάτι –είτε το παίξεις με πολλές κιθάρες, είτε το πειράξει ο Kreon, είναι το καλύτερο της μικρής ακόμα δισκογραφίας του. Απ’ την άλλη, τα καινούργια τραγούδια του Sillyboy είναι γεμάτα ωραίες μπασογραμμές, γεγονός που έτσι κι αλλιώς αποτελεί ένα από τα ατού του.
Ό,τι είδα βέβαια έφτανε για να αποχωρήσω απ’ το Six d.o.g.s. με τον δίσκο του στο χέρι και να επιστρέψω στην τσίκνα και στους ήχους της Δόμνας Σαμίου. Ίσως να έπρεπε τελικά να συνεχίσει να παίζει για τους φίλους του.
