Μια τραπεζαρία κι ένας γέρος καθισμένος στην κορυφή της, σχεδόν ακίνητος. Μόνο από το ελαφρύ τρεμούλιασμα της κάμερας καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για στατική εικόνα. Ακούς πού και πού κάποιον ήχο, κάποια στιγμή εμφανίζεται μια γυναίκα και αρχίζει να στρώνει τραπεζομάντιλο. Σκάνε μύτη κι άλλοι –νεότεροι, με παιδιά στα χέρια– συζητούν καθώς τοποθετούν πιάτα με φαγητά. Αρχίζουν κατόπιν να τρώνε• η κάμερα εστιάζει σποραδικά στα πρόσωπα.
Όσο εσύ χαζεύεις την πολυμελή οικογένεια που ανταμώνει πάνω από ένα γεμάτο τραπέζι στο οικιακό βίντεο το οποίο προβάλλεται στους τοίχους και στις οθόνες του Koo-Koo, τα μέλη των Yianneis έχουν σκορπίσει ανάμεσα στο πλήθος που έχει γεμίσει το γνωστό αθηναϊκό μπαρ, με τον κοντραμπασίστα Ilya Algaer να στέκεται κάτω από έναν προβολέα, μπροστά σε ένα μικρόφωνο –εκεί, ανάμεσα στα τραπέζια με τα ποτά και τους ξηρούς καρπούς, κοιτάζοντας το κενό, σαν έτοιμος να εκφωνήσει λόγο βαρύ. Τελικά δεν λέει κουβέντα. Αγριεύεσαι από το όλο σκηνικό, από την ησυχία, από την αίσθηση ότι εδώ κάτι τρέχει αλλά δεν ξέρεις τι. Ας έχεις ακούσει τα μύρια όσα για τις ζωντανές εμφανίσεις του εξαμελούς γκρουπ, ας έχεις δει και κάποια βίντεο στο YouTube, τίποτα δεν σε έχει προετοιμάσει κατάλληλα.
Όταν πια ξεκινάει και η μουσική και τη θέση στο μικρόφωνο παίρνει η κεντρική φιγούρα του Λάμπρου Φιλίππου, αρχίζει μπροστά στα μάτια σου να αποκαλύπτεται αργά-αργά ο χαρακτήρας των Yianneis. Ποιος χαρακτήρας δηλαδή... Δεν μπορείς να το περιορίσεις σε λίγες λέξεις αυτό που κάνουν ετούτοι οι τύποι και σίγουρα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το νιώσεις από το να παραστείς σε μια από τις ξεσαλωτικές εμφανίσεις τους. Είναι σίγουρα άλλο να ακούς απλώς τη μουσική τους (προς το παρόν διαθέσιμη επισήμως μόνο μέσα από το ντεμπούτο τους, με τίτλο το όνομά τους) κι άλλο να γίνεσαι μάρτυρας του όλου δρώμενου.
Γιατί, μακράν από το να είναι απλώς μια «συναυλία», η κάθε εμφάνιση των Yianneis είναι μία μουσικοθεατρική παράσταση που, όμως, παίζει συνεχώς με τα όρια: δεν είναι εύκολο να καταλάβεις ανά πάσα στιγμή τον διαχωρισμό ανάμεσα στη μπάντα και στο κοινό, να ξεχωρίσεις τα «σύνορα» της σκηνής, να πεις τι από όσα παρακολουθείς είναι προβαρισμένο και τι προκύπτει από αυτοσχεδιασμό. Ο όρος «avant-garde» έρχεται αβίαστα στο μυαλό, ξεχάστε όμως τους συνήθεις συνειρμούς που τον ακολουθούν: στο μετά βίας δίωρο αλλά απόλυτα σφιχτό πρόγραμμά τους, οι Yianneis δεν σε αφήνουν ούτε στιγμή να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή. Δεν σε απωθούν, σε μαγνητίζουν.
Είναι τέτοια η ένταση της περφόρμανς τους, τέτοια η ακρίβεια αλλά και η ευκολία με την οποία εκτελούν τις λεπτοπλεγμένες συνθέσεις τους, τόσο πυκνή η δράση και αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών και των οργάνων (κιθάρα, φλάουτο, πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα και άλλα), ώστε ούτε να χειροκροτήσεις δεν προλαβαίνεις –μόλις τρεις ή τέσσερις φορές το κατάφερε το κοινό το βράδυ της Παρασκευής. Οι έξι μουσικοί παίζουν χορεύοντας, γδύνονται, ντύνονται, κρύβονται, χάνονται και βρίσκονται, βυθίζονται και αναδύονται.
Καμπαρέ, πανκ, προοδευτικό ροκ, ελέκτρο, ποπ, παιδικότητα, γελοιότητα, τρόμος, υπερβολή, φαυλότητα, απέχθεια, γλυκύτητα, ανάταση: μπορείς να αραδιάσεις τόσες –κι άλλες τόσες– λέξεις και να νομίζεις ότι κάτι έχεις πει για την εμφάνιση των Yianneis την πρώτη μέρα του Μάρτη στο Koo-Koo. Όμως δεν έχεις πει τίποτα. Το μόνο που αξίζει να υπογραμμίσεις τελικά είναι ότι αυτός ο παλαβός θίασος, αυτή η σκαστή παρέα τσιρκολάνων (ή μήπως αγέλη βρυκολάκων;) ξέρει καλά να σε παίρνει μαζί της στο αλλόκοτο ταξίδι της, χωρίς να παραλείπει στο τέλος να σε επιστρέψει στο κάθισμά σου και στη ζωούλα σου, καθαρμένο. Πολύ δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι ανάλογο από άλλον καλλιτέχνη ή συγκρότημα στα μέρη μας...
