Όταν ένα live ξεκινάει με δύο κακούς οιωνούς, τη μικρή δηλαδή προσέλευση κόσμου και μια σχεδόν δίωρη(!) καθυστέρηση, τότε είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο που καταφέρνει τελικά να διασωθεί.
Το βράδυ του Σαββάτου δεν άρχισε έτσι με τον καλύτερο τρόπο για την Όλγα Κουκλάκη στην Αναξαγόρα 3-5, τελευταίο σταθμό μιας μίνι τουρ ανά την Ελλάδα. Ανακοινωμένη ώρα έναρξης 21.30, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού εμφανίστηκε γύρω στις 22.30• ωστόσο η καλλιτέχνης βγήκε 23.15, ζητώντας μας συγνώμη για την αργοπορία, η οποία οφειλόταν απ' ότι μάθαμε σε κάποιον συνεργάτη της. Δεν ξέρω αν φταίει ο συνεργάτης ή κάτι άλλο, πάντως το σίγουρο είναι ότι όσοι κάθονταν και περίμεναν σχεδόν δύο ώρες, δικαιούνταν μιας καλύτερης αντιμετώπισης. Δεν χρειαζόταν λ.χ. εκείνο το παραπλανητικό «η συναυλία θα αρχίσει ακριβώς στις 22.30» που ειπώθηκε αρχικά... Ίσως έτσι αποφευγόταν και το φαινόμενο να εξαργυρώνουν κάποιοι τα εισιτήριά τους και τελικά να φεύγουν από τον χώρο, λίγο πριν την έναρξη.
Τέρμα όμως η γκρίνια: μετά τα πρώτα αμήχανα για όλους λεπτά, η Όλγα Κουκλάκη αντέστρεψε το κλίμα νευρικότητας και ανίας που επικρατούσε ανάμεσά μας. Ντυμένη με μαύρο δερμάτινο κολλητό παντελόνι και μαύρη παγιέτα με έναν εντυπωσιακό χρυσό σκορπιό/σκελετό στη μπλούζα, μας μάγεψε σαν σκοτεινή και λαμπερή συνάμα νεράιδα και για μιάμιση ώρα μας ταξίδεψε σε έναν σαγηνευτικό ηχητικό κόσμο. Ήδη από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου “Her Own Right” όλα τα αρνητικά της βραδιάς ανήκαν στο παρελθόν. Το κοινό ξεσηκώθηκε μάλιστα στο “Hollow Lives” κι άρχισε να λικνίζεται σταθερά στην ηλεκτρονική μυσταγωγία την οποία έφτιαχναν οι μελωδίες και τα beat της Κουκλάκη, παρέα με τα ηλεκτρονικά του Θοδωρή Τριανταφύλλου και τα visuals του Αlex Specs. Δίπλα επίσης στην Κουκλάκη ––στα φωνητικά και στο μπάσο– η Liset Alea αποτελούσε ένα εξωστρεφές και ανάλαφρο αντίβαρο, σε εξαιρετική χημεία με τη γήινη αυστηρότητα της πρωταγωνίστριας. Χάρη στη δική της παρουσία απολαύσαμε και το "Bela Lougosi’s Dead" των Bauhaus, σε μια διασκευή κοντά στα πρότυπα εκείνης των Nouvelle Vague.
Ξεχωριστή στιγμή ήταν επίσης η εμφάνιση στη σκηνή της drag queen Μάνιας από τις Κούκλες, η οποία, φέρνοντας την ατμόσφαιρα ενός underground καμπαρέ, έδωσε στο “Sweetheart” έναν «εναλλακτικό» αισθησιασμό. Κατά τα άλλα, κύριο λόγο στο live είχαν τα κομμάτια από το περσινό άλμπουμ της Κουκλάκη I U Need, με πιο δυνατές στιγμές το “Antivirus”, το “Stop” –για το οποία με χαρά μας ανακοίνωσε η Κουκλάκη κι εμείς με χαρά ακούσαμε ότι συμπεριλαμβάνεται στο soundtrack μιας καινούριας γαλλικής ταινίας– και το εντυπωσιακά θορυβώδες κλείσιμο με το “Ready”. Αυτός μάλιστα ο θόρυβος, η ένταση και το γενικότερο ξέσπασμα, σηματοδότησε τη διαφορά της live απόδοσης του συγκεκριμένου υλικού σε σχέση με τη στουντιακή του εκδοχή. Ίσως να πρόκειται για ένα στοιχείο που η Κουκλάκη θα έπρεπε να υιοθετήσει σε μεγαλύτερο βαθμό και για τις ηχογραφήσεις, καθώς θα μπορούσε να δώσει τον δυναμισμό που μερικές φορές λείπει στα άλμπουμ της. Encore το “Hollow Lives” (για δεύτερη φορά), με τη στιλιστική παρέμβαση της μάσκας στο πρόσωπο των ερμηνευτριών να εντείνει την υποβλητική του ατμόσφαιρα, στοιχείο που, όπως καταλάβατε, δεν έλειψε καθόλου το Σάββατο στην Αναξαγόρα 3-5.
Τι κι αν η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν μεγάλη, τι κι αν η καθυστέρηση ξεπέρασε κατά πολύ το αναμενόμενο, τι κι αν ορισμένες στιγμές εμφανίστηκαν τεχνικά προβλήματα; Όταν υπάρχει επαγγελματισμός, ταλέντο και υψηλή αισθητική, στο τέλος μένει μόνο η αίσθηση μιας εμφάνισης αξιώσεων. Μένει λοιπόν να ευχηθούμε στην Κουκλάκη εις το επανιδείν ή, αν προτιμάει, au révoir...
{youtube}RP8AEp6Sob4{/youtube}
