Η βραδιά της Κυριακής στο Six d.o.g.s. διεπόταν από ένα περίεργο μούδιασμα. Ήταν βροχερή η μέρα και ένιωθες ότι, με κάποιον μυστήριο τρόπο, η μουντάδα της ατμόσφαιρας είχε καταφέρει να εισχωρήσει αυτούσια μέσα στη σχεδόν γεμάτη συναυλιακή αίθουσα, επηρεάζοντας τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων. Όχι ότι η μουσική που ακούσαμε ευνοούσε τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις, όμως μου δινόταν συνεχώς η αίσθηση πως το κοινό παρακολουθούσε τα επί σκηνής τεκταινόμενα ελαφρώς υπνωτισμένο.
Κατά παράβαση του... πρωτοκόλλου, ο Μανώλης Αγγελάκης και οι μουσικοί του, παρότι αποτελούσαν την κύρια ατραξιόν, ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή και ο ίδιος τους σύστησε ως... Τεφλόν! «Θα σας παίξουμε τραγούδια ενός μεγάλου καλλιτέχνη που γνωρίσαμε πριν πολλά χρόνια, αρχικά από τις μπουάτ και στη συνέχεια στις λαϊκές πίστες. Ο ίδιος μας επέτρεψε να διασκευάσουμε τα τραγούδια του. Είναι ο Μανώλης Αγγελάκης», μας είπε ο μουσικός μετά από ένα ορχηστρικό άνοιγμα και λίγο πριν οδηγήσει τη μπάντα του σε μια εκτέλεση του “Ο Άνθρωπος Βόμβα”, μέσα από τον ομώνυμο (πρόσφατα κυκλοφορημένο) τέταρτο σόλο δίσκο του. Ήταν επόμενο ότι στο σετ θα κυριαρχούσαν τα τραγούδια αυτής της δουλειάς, πάντως στις 14 συνολικά επιλογές της βραδιάς χώρεσε και υλικό από τα προηγούμενα άλμπουμ.
Τα Θηρία έστησαν πίσω από τον Αγγελάκη έναν ήχο ηλεκτρικό, άλλοτε θορυβώδη κι άλλοτε ατμοσφαιρικό, με τους συνθετητές πότε να δίνουν χρώμα και πότε να διαβρώνουν με θόρυβο, με μια ιδιαίτερα θελκτική και ακατέργαστη ποιότητα να επικρατεί συνολικά. Άλλωστε ακριβώς τέτοια είναι και η αίσθηση που αποκομίζει κανείς ακούγοντας τους δίσκους του Αγγελάκη –από αυτήν λοιπόν την άποψη, η εμφάνισή του στο Six d.o.g.s. υπήρξε απολύτως επιτυχημένη. Ο ίδιος ήταν επίσης ιδιαίτερα ορεξάτος και έκανε πολλές φορές χιούμορ ανάμεσα σε όσα τραγούδια ερμήνευε με τη μπάσα και άτεχνη φωνή του. Μπορεί η όλη δημιουργική του περσόνα να παραπέμπει έντονα στον Tom Waits, όμως οι πινελιές από την εγχώρια μουσική παράδοση δίνουν ιδιαίτερο χρώμα στους μπλουζ και ροκ εν ρολ δρόμους του υλικού του. Προσωπικά ξεχώρισα τις εκτελέσεις στα “Ήξεις Αφήξεις”, “Ο Αργοπορημένος” (από τις Δύσκολες Μέρες του 2006) και “Όλα Τα Ξέρουν Τα Σκυλιά” (από το προπέρσινο Τι Κάνουν Οι Σκιές Τη Νύχτα;).
Όταν ήρθε η ώρα του διαλείμματος, η αίθουσα άρχισε να αδειάζει: έμειναν λίγο περισσότεροι από τους μισούς από όσους βρίσκονταν αρχικά. Έχασαν πάντως όσοι την έκαναν, αφού η πενταμελής μπάντα στάθηκε, κατά τη γνώμη μου, πραγματική αποκάλυψη. Με έναν ήχο που στηνόταν από ηλεκτρικές κιθάρες, συνθετητές και άλλα πληκτροφόρα, μεταλλόφωνο και τύμπανα –ο οποίος ήχος αντλούσε κυρίως από το post rock– με συνθέσεις που εκμεταλλεύονταν στον μέγιστο βαθμό τις εναλλαγές μεταξύ ηρεμίας και εκκωφαντικής έντασης, οι Τεφλόν παρουσίασαν μια σειρά δικών τους τραγουδιών συν μία διασκευή στον “Μάστορα” του Αγγελάκη. Ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό το δέσιμο των πέντε μουσικών και γεμάτη ένταση αλλά και κάπως αγχωτική η σκηνική παρουσία τους, με τις μαυρόασπρες στατικές εικόνες που προβάλλονταν πίσω τους να προσθέτουν στο τελικό αποτέλεσμα. Μόνη μου ένσταση –και αμφιβολία– αποτέλεσαν οι στίχοι, τους οποίους δύσκολα «έπιανα», καθώς η φωνή καλυπτόταν σε πολλές περιπτώσεις από τα όργανα. Οι ίδιοι δήλωσαν από μικροφώνου ότι ο δίσκος τους (ηχογραφούν με τη βοήθεια του Αγγελάκη) βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο και προσωπικά θα τον περιμένω με περιέργεια.
Ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα λοιπόν η συναυλιακή βραδιά της Κυριακής. Μπορεί να οφειλόταν και στη σκοτεινιά της μουσικής και των στίχων που ακούστηκαν στο Six d.o.g.s., η οποία υπνώτισε αργά-αργά το κοινό, κάνοντάς το διστακτικό στις αντιδράσεις του. Ή ίσως στην ένταση –και σφοδρότητα πολλές φορές– της μουσικής, που έκανε οποιονδήποτε ήχο την ακολουθούσε να μοιάζει ασθενικός...
{youtube}yMijdiF7XSU{/youtube}
