Θα έπρεπε λογικά, μετά από (τουλάχιστον) αρκετά χρόνια, να έχουμε αποκτήσει μια αντίληψη του ποιες συναυλίες διαθέτουν δυναμική να μαζέψουν κόσμο και ποιες όχι. Φαίνεται όμως ότι είναι βλακεία να πιστεύουμε κάτι τέτοιο, γιατί συνέχεια βρισκόμαστε προ εκπλήξεως –είτε ευχάριστης (π.χ. ο αρκετός κόσμος πρόσφατα στους Twilight Sad), είτε δυσάρεστης. Όπως το Σάββατο βράδυ στο Fuzz, όπου δεν ήμασταν καν φίλοι και γνωστοί.
Περίεργο, γιατί το double bill των Mechanimal με τους Victory Collapse, πέρα απ’ την απαραίτητη πια φθηνή τιμή εισιτηρίου, περιλάμβανε δύο απ’ τα καλύτερα γκρουπ της πόλης, με το «πρώτο» μάλιστα όνομα να δίνει (ουσιαστικά) την πρώτη μεγάλη του συναυλία από τότε που ενθουσίασε με το εξαιρετικό του ντεμπούτο, πριν από λίγους μήνες. Αυτό ως υπενθύμιση ότι, όποιο hype κι αν δημιουργείται από εμάς, αντικατοπτρίζει αποκλειστικά τον ενθουσιασμό μας. Γιατί, πολύ απλά, δεν έχει τη δύναμη να κάνει πολλά περισσότερα, ακόμα κι αν όλοι νομίζουν ότι από πίσω κρύβονται «κουμπαριές» και φιλίες. Βλακείες, επαναλαμβάνω.
Το βράδυ το άνοιξαν οι Victory Collapse, σίγουρα η μοναδική μπάντα που δεν έχει ακούσει απλά πολύ post-punk, αλλά το έχει μελετήσει κιόλας. Από όταν τους συνάντησα πριν αρκετά χρόνια (τις μέρες που στο Sonik ψάχναμε με πάθος τις MySpace μπάντες), λίγο πριν κυκλοφορήσουν τα πρώτα τους τραγούδια –ανάμεσα τους και το “Rumor”, το πρώτο που μας τράβηξε την προσοχή– οι Victory Collapse έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Έχουν αλλάξει μέλη, έχουν δώσει αρκετές συναυλίες και πλέον έχουν και ολοκληρωμένη δουλειά. Δεν βιάζονται, αλλά καλυτερεύουν.
Αυτό διαπίστωσα και στο πλούσιο σετ του Σαββάτου, την καλύτερη συναυλία τους που έχω παρακολουθήσει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στα περισσότερα opening slots στα οποία τους έχω δει έμοιαζαν σαν να μην μπορούσαν να γεμίσουν τον χώρο. Το Σάββατο έπρεπε να γεμίσουν ακόμα περισσότερο –λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη χαμηλή προσέλευση– και το κατάφεραν γρήγορα γρήγορα. Πλέον είναι ένα πολύ δεμένο σχήμα, τηρούν τους κανόνες του είδους που υπηρετούν (στα φωνητικά και στα ντραμς πάνω από όλα) και έχουν και αρκετά τραγούδια να υποστηρίξουν, άρα και υλικό να εξελιχθούν. Τον δίσκο τους τον αγόρασα φεύγοντας από το Fuzz οπότε δεν αναγνώρισα τα περισσότερα από όσα άκουσα, νομίζω πάντως πως όλοι ενθουσιαστήκαμε όταν ο κιθαρίστας τους αντικατέστησε την κιθάρα με το σαξόφωνο, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Το φλερτ με τους Sad Lovers & Giants καλά κρατεί.
Αλλά το βασικό κίνητρο για να πάμε στο Fuzz ήταν οι Mechanimal. Και, όπως πληροφορήθηκα ότι συνηθίζεται τις μέρες που δίνουν συναυλίες, έβρεχε καταρρακτωδώς. Δίκαιο κι αυτό… Αν έχουμε κολλήσει με τον βιομηχανικό τους ήχο μας αξίζει ολόκληρη η ατμόσφαιρα.
Οι Mechanimal λοιπόν, ακόμα κι αν δεν είχαν από κάτω ούτε το πλήθος κόσμου που τους αξίζει, ούτε και τις αντιδράσεις που αντιστοιχούσαν σε όσα συνέβαιναν στη σκηνή και έβγαιναν (όπως έβγαιναν) απ’ τα ηχεία του Fuzz, απέδειξαν ότι μάλλον μας άρεσαν οι Nine Inch Nails επειδή αγαπάγαμε το techno και αντίστροφα. Ο καθένας από τους τρεις έχει διακριτό ρόλο και ουσιαστικά αυτό ψάχναμε όλοι να δούμε (από ότι κατάλαβα με όσους μίλησα). Ο Νικογιάννης στη μια άκρη έχει το περιθώριο να κάνει πραγματικά ό,τι θέλει, αφού στο προσκήνιο –όπως και στον δίσκο– βρίσκεται ο ήχος που παράγει ο ΙΟΝ. Πραγματικά, οι δυο τους θα κάνουν πράγματα τα οποία ούτε οι ίδιοι δεν θα έχουν φανταστεί σε κάποια ζωντανή εμφάνιση, όπου το πλήθος και η αντίδραση θα βρίσκονται σε επίπεδα που τους αντιστοιχούν –είναι τόσο καλοί. Στο κέντρο όλων αυτών, ο Freddie F. θα παραμείνει ο επιβλητικός ερμηνευτής που ήδη είναι. Πιθανότατα, οι Mechanimal θα μας άρεσαν και χωρίς αυτόν, ίσως και χωρίς καν φωνητικά. Όμως είναι η δικιά του φωνή η οποία ανεβάζει τη μπάντα επίπεδο και την κάνει να ξεχωρίζει. Γιατί το ρημάδι το “Ghost” δεν θα είχε τη μαγεία την οποία έχει χωρίς την δικιά του απαγγελία.
Τέλος, θα συμφωνήσω με και θα προσυπογράψω –όπως και με όλα τα υπόλοιπα– όσα έγραψε στο τέλος του αντίστοιχου κειμένου του ο Καραμπεάζης στο Mic. Από το Fuzz φύγαμε σκεπτόμενοι σε ποιο κλαμπ θα θέλαμε να δούμε τους Mechanimal ή, καλύτερα, τι θα γινόταν αν η συναυλία τους λάμβανε χώρα σε ένα πιο οικείο μέρος. Όπως, ας πούμε, στον εγκαταλελειμμένο –που δεν είναι έτσι πια, αλλά άλλη κουβέντα– χώρο της Columbia. Γραφικότητες θα σκεφτείτε. Δυστυχώς...
{youtube}-t878RvdAFk{/youtube}
