Τι θα πει «έκαναν λάθη»; Οι Yeah! είναι, δεν είναι ο Pat Metheny… Δεν πας σε live των Yeah! για να ζήσεις την εμπειρία του τέλειου ήχου, ούτε βάζεις τους δίσκους τους για να δοκιμάσεις ένα high end ηχοσύστημα. Δεν πας για να μάθεις τι θα πει «βιρτουοζιτέ», πας για ν’ ακούσεις ροκ. Σπασμένο, διαλυμένο, κατεστραμμένο και αλκοολούχο.
Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στα Εξάρχεια, οι Yeah! δεν βγήκαν στην ώρα τους στο Floral. Σ’ αυτό έπαιξε ρόλο και το μονόπρακτο «Διασχίζουμε πάνοπλοι την πλατεία Εξαρχείων» που παρουσίασε για άλλη μία φορά η ελληνική αστυνομία. Βέβαια υπάρχει και κόσμος που δεν βλέπει συχνά ομάδες καταστολής από τόσο κοντά οπότε –λογικά– υπήρξε κάποια διαρροή θεατών. Παρ’ όλ’ αυτά και παρά την απεργία του μετρό, όταν οι Yeah! ανέβηκαν στη σκηνή (κοντά στις 11) το Floral ήταν σχεδόν γεμάτο.
Η Χρύσα Πανταζή έπιασε το μικρόφωνο, αφού το μπάσο έχει αναλάβει πια ο Γιώργος Παπαγεωργιάδης. Ο κιθαρίστας Γιάννης Ντρενογιάννης, πάλι, έδειξε να χρειάζεται λίγο περισσότερο χώρο για να ξεδιπλώσει την ιδιαίτερη σκηνική του παρουσία που θυμόμαστε από την εποχή των Anti-Troppau Council. Ο Τάκης Γιαννούτσος μάλλον ταλαιπωρείται ακόμα από ένα πρόσφατο ατύχημα, αλλά στάθηκε κύριος μπροστά στα τύμπανα –και με την πλάτη στη βιτρίνα.
Ο ήχος των Yeah! μπορεί να τοποθετηθεί ανάμεσα σε Βόρεια Αμερική και Αυστραλία. Δεν εννοώ τον βόρειο Ειρηνικό, αλλά το ροκ που παίζεται από τη δεκαετία του 1980 και στις δύο πλευρές του ωκεανού. Μέσα τους μπορείς να ακούσεις να σου «ψιθυρίζουν» οι Wipers, οι Pixies, οι Sunnyboys, οι Hüsker Dü αλλά και οι Birthday Party –ειδικά στα σημεία όπου η φωνή δίνει τη θέση της σε θορυβώδη κιθαριστικά σόλο. Αυτό γίνεται περισσότερο αισθητό στις ζωντανές εμφανίσεις, καθώς τα δύο στούντιο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει χρόνια πριν νομίζω πως αδυνατούν να συλλάβουν την αίσθηση. Το σετ τους κράτησε περίπου μιάμιση ώρα ικανοποιώντας απόλυτα το κοινό τους –φίλοι, στην πλειονότητά τους.
Δεν ήμουν ποτέ φανατικός των Yeah! και, με τον χρόνο, οι μπάντες οι οποίες τους επηρέασαν έχουν περάσει για μένα στα πράγματα «που άκουγα παλιά». Ακόμα κι έτσι όμως, στο Floral ένιωσα την έντασή τους, τη διάθεσή τους για ξέσπασμα, τη λαχτάρα τους να παίξουν ροκ χωρίς φτιασίδια και να περάσουν καλά –πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι. Όπως και έγινε...
